..e-φίλοι μου, λίγες μέρες απέμειναν για να φύγω για διακοπές..
Σας αποχαιρετώ για το καλοκαίρι.., επιτέλους ώρα για ταξιδάκια, θάλασσα, αμμουδιές, ίσκιους, ηρεμία, βιβλία, στιγμές στην φύση με φίλους και λίγη αποτοξίνωση από το διαδίκτυο/pc..
Σας ευχαριστώ για την παρέα σας.. Εύχομαι όλοι να περάσετε υπέροχα..και να βρείτε ένα νησάκι να αποδράσετε.. αλλά όμως ..με προσοχή... :))
Ραντεβού στην επόμενη ...ανάρτηση, ..με σκέψεις, εντυπώσεις, φωτό ή ότι άλλο προκείψει...
Η Αθήνα αρχίζει σιγά-σιγά να αδειάζει.. Οι περισσότεροι bloggers ήδη έχουν φύγει διακοπές ή ετοιμάζονται να φύγουν..
Εν' όψει του δεύτερου καύσωνα του καλοκαιριού.., περιμένουμε και εμείς να περάσουν οι μέρες.., να την κάνουμε από την Αθήνα...
Για βουνό, για θάλασσα, σε ίσκιους, με βιβλιαράκια, με μουσικές, για εμπνεύσεις, για επαφές με ανθρώπους όλο αλήθεια - μόνο αλήθεια - και θετικότητα, με "θέλω", δίχως "δήθεν"..
Αποπνικτική η ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες στην πόλη...
...η ομορφιά βέβαια εξακολουθεί να υπάρχει..
Σε αυτό το post, ας "μιλήσουν" οι φωτο...
Στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης έχω πάει ήδη δυο φορές..και θα ξαναπάω.. Τα εκθέματα, όλων των αιθουσών, είναι τέτοιας απερίγραπτης ομορφιάς που πραγματικά σου "κόβουν" την ανάσα.... Όποιος δεν έχει πάει ακόμη, να το βάλει οπωσδήποτε στο πρόγραμμα του.. Σημειώστε μόνο πως πλέον δεν επιτρέπονται οι φωτογραφίες.., δυστυχώς απαγορεύτηκαν.
Συγκλονιστικό το ότι μπορείς να δεις από τόσο κοντά τις Καρυάτιδες.. Χαίρομαι που δεν βρίσκονται εκτεθειμένες σε αυτό το καύσωνα, σε αυτό το νέφος, στο υπερβολικό καυσαέριο, στο σκοτάδι των αποθηκών, μέσα σε κούτες, στην υγρασία.., αλλά έχουνε πλέον το "σπίτι" τους..Όπως και όλα τα υπόλοιπα εκθέματα, που το καθένα έχει τη δική του ξεχωριστή ιστορική αξία..
Η άμεση οπτική επαφή με τον Παρθενώνα, ο συνδυασμός του αρχαίου και του σύγχρονου σίγουρα κλέβει τις εντυπώσεις.. Όσο και αν προσπαθούσα, υπήρχαν στιγμές που αντί να κοιτώ τα εκθέματα, χάζευα την Ακρόπολη.. και τον γαλανό ουρανό της...
Το να βλέπεις μπροστά σου την ζωφόρο και ακριβώς απέναντι σου το αρχαίο μνημείο...αυτή η άμεση επαφή.., όλη αυτή η σύνδεση είναι κάτι το μοναδικό..
Ακολουθούν κάποιες φωτο από την Ακρόπολη και τον ουρανό της.. μέσα από το Μουσείο..
Ο αττικός ουρανός και η Ακρόπολη..
..και η Αθήνα μεταμορφώνεται σε Θεά..
Τα σύννεφα "παίζουν" τα δικά τους μοναδικά παιχνίδια..
..που μαγνητίζουν το βλέμμα..
...δε ξέρεις πραγματικά που να πρωτοκοιτάξεις..
..αλλά παντού πρωταγωνιστής (μέσα..και έξω από το Μουσείο) είναι το θεϊκό αττικό φως..
Το απόγευμα της Πέμπτης (09/07) συναντηθήκαμε με τον Αλκιβιάδη Κωνσταντόπουλο σε ένα καφέ του κέντρου. Ο Άλκης μιλάει για την έως τώρα μουσική του πορεία, τις ιδέες του, αλλά και το 1ο Φεστιβάλ Οβριοκάστρου, όπου συμμετέχει ως καλλιτεχνικός υπεύθυνος. Μια απολαυστική συνέντευξη! Καλή ανάγνωση! :)
Roadartist: Όταν κάποιος σε βλέπει liveδυο πράγματα κυρίως τον κερδίζουν. Τα πόσα πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα παίζεις, και η θετική ενέργεια που εκπέμπεις. Ο Μαχαιρίτσας μάλιστα σε έχει αποκαλέσει «άνθρωπο-ορχήστρα» και «παιδί για όλες τις δουλειές».. Πόσα ακριβώς μουσικά όργανα παίζεις?
Άλκης: Κοίτα ναι.. έχει πλάκα αυτό που λένε «ο άνθρωπος ορχήστρα», μου θυμίζει τσίρκο.. Ξέρεις.. ο «μπάμπης ο σουγιάς», το «κορίτσι λάστιχο» κάτι τέτοια (γέλια) και έχω μια ωραία ανάμνηση από το ..τσίρκο γενικά (γέλια).. Anyway, παίζω αρκετά όργανα, αλλά ουσιαστικά έχω σπουδάσει τρομπόνι είμαι διπλωματούχος, πάω για δίπλωμα στο βιολί, θεωρητικά με τον Μιχάλη Ροζάκη, στη μουσικολογία προσπαθώ να τελειώσω, κλασικό μαντολίνο και εκεί να προχωρήσω για δίπλωμα σιγά-σιγά… Αλλά ναι γενικώς παίζω και άλλα μουσικά όργανα, εννοώ σε πολύ καλό επίπεδο.. Παίζω κιθάρα, πιάνο, μπαγλαμά, ζουράδες, φυσαρμόνικα, γενικά ότι πιάνω.. καταπιάνομαι.. αλλά δεν είμαι κιθαρίστας, ούτε πιανίστας.. Παίζω σε αρκετά καλό επίπεδο. «Μελέτη και απομόνωση», λέω για τους νέους ότι χρειάζεται.
R: Πότε και πως ξεκίνησες να γράφεις μουσική;
A: Η γιαγιά μου με πήγε 5,5 χρονών σε ένα ωδείο. Με ρώτησαν τότε «τι όργανο θες να μάθεις», εγώ απάντησα «βιολί». Όλοι μου έλεγαν να μην αρχίσω με το βιολί, γιατί είναι αρκετά δύσκολο.. Όσο μου το έλεγαν αυτό, τόσο εγώ επέμενα στο βιολί.. Ε, τελικά πήρα βιολί, μετά είδα «τι εστί βερίκοκο» που λέμε.. (γέλια) Έπειτα πήγαμε Κερατέα, άρχισα να μαθαίνω τρομπόνι στην Φιλαρμονική με τον μαέστρο μου τον Θάνο Αναστόπουλο. Ήμουν τυχερός στους δασκάλους.. Είχα τον Μιχάλη τον Ροζάκη, που «έφυγε» εφέτος.. Ένας μεγάλος συνθέτης και θεωρητικός για την Ελλάδα.. Από τους λίγους μαέστρους που έχουνε παραιτηθεί.. Καταλαβαίνουμε γιατί..
R:Ο πρώτος σου δίσκος «Γαμώ την καταδίκη μου», είχε αρκετές καλές συνεργασίες. Πόσο σε βοήθησαν;
Α: Κοίτα ήταν αρκετά δύσκολη όλη η δουλειά αυτή.. Γιατί είμαι πολλά χρόνια στην δουλειά ως μουσικός, από τα 18 παίζω επαγγελματικά. Σκέψου πως οι ηχογραφήσεις ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 2003 και ο δίσκος κυκλοφόρησε Οκτώβριο του 2008. Εννοώ όχι απλά αργούσα, αλλά είχα φάει “Χ” από όλες τις εταιρείες. Και δυο, και τρία.. Έχω δει το δίσκο μου στα σκουπίδια ας πούμε.., ενώ πάω για δεύτερο ραντεβού σε εταιρεία.Οι συνεργασίες ναι, ήρθανε πολύ φιλικά, με πολύ κόπο να τους μαζέψω όλους.. Τους ευχαριστώ πολύ. Πολύ σημαντική η συμμετοχή του κυρίου Σπύρου Σακά, στο «Νηπενθές» ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι. Ο δίσκος έγινε μετά από πολλά βάσανα, δυσκολίες και δάνεια. Όλη η παραγωγή, ενορχήστρωση, στίχοι, μουσική είναι δική μου. Όταν με ρωτάνε παιδιά αυτό ακριβώς τους λέω: «Τρέχα κάνε τη δουλειά και τρέχα να βγεις στη γύρα».. Σκέψου εγώ έπαιρνα «όχι» από όλες τις εταιρείες, και μου έστελναν μηνύματα παιδιά που με έβλεπαν στις συναυλίες, να τους βοηθήσω.. «εσύ που παίζεις με όλους και τους ξέρεις όλους».. Οι καλλιτέχνες δεν μπορούν να κάνουν το παν..
R: Αγαπημένοι καλλιτέχνες;
A:..Δε μου αρέσει στην Ελλάδα που βάζουμε ταμπέλες.. γενικά στα πράγματα.. Ο «έντεχνος», ο «ροκ», ο «έτσι», ο «αλλιώς»..Όταν ένα κομμάτι είναι καλό, είναι καλό οτιδήποτε κ αν είναι. Αγαπημένοι καλλιτέχνες είναι πολλοί. Από την ελληνική σκηνή ξέρουμε ποιοι είναι, όλο το «συνάφι» που λέμε.. Κλασική μουσική ακούω πολύ, λόγω και των σπουδών. Τώρα αν σου πω ο Μπαχ, θα με κοιτάνε σαν ούφο (γέλια)…
R: Καθόλου.. Αλήθεια ποιος ήταν ο τελευταίος δίσκος που σε ενέπνευσε;
Α: Δύσκολες ερωτήσεις.. (γέλια) Είναι αρκετοί.. Αλλά μου άρεσαν πολύ οι GogolBordello.
R.: Έχει ακουστεί πως ετοιμάζεις δεύτερο δίσκο.
Α.: Κοίτα δεύτερο δίσκο ετοιμάζω, αλλά δεν θα βγει ακόμα. Γιατί είμαι της άποψης ότι πρέπει να δουλευτεί αρκετά. Πιστεύω πολύ στο υλικό. Ετοιμάζω ένα δίσκο, αλλά είναι μια συνεργασία με το παιδικό καλλιτεχνικό εργαστήρι «Ευπαλίνος», που είναι υπεύθυνη η κυρία Μαρία Λιώλη. Κάνουμε χρόνια μεγάλες εκδηλώσεις για παιδιά εργαζομένων, στα παιδικά χωριά SOS..
R: Θα είναι δηλαδή «παιδικός» ο δίσκος?
Α: Θα είναι ένας δίσκος παιδικός, αλλά με μηνύματα και νοήματα. Πριν από κάθε κομμάτι, θα υπάρχει μια μικρή ιστοριούλα, που θα βάζει το παιδί σε ένα θεατρικό παιχνίδι να συμμετέχει στο κομμάτι. Προσπαθούμε με τα παιδιά να γίνει κάτι ουσιαστικό και σύγχρονο.
R: Έχεις σκεφτεί να συνεργαστείς με μουσικούς, άλλου είδους? Ίσως ηλεκτρονικής μουσικής;Θα ήθελες να συνεργαζόσουν με μουσικούς με σκοπό να πειραματιστείς, όπως π.χ. κάνει εδώ και χρόνια η Δήμητρα Γαλάνη; Αυτό στο ρωτώ και με αφορμή το τελευταίο της δίσκο Pixel, που κυκλοφόρησε εδώ και λίγες μέρες, με διασκευές παλιότερων τραγουδιών της από ένα ευρύ φάσμα μουσικών, όπως ImamBaildi, Κωνσταντίνος Βήτα, Μatisse κ.α.;
Α:Ναι. Κοίτα σίγουρα είμαι ανοικτός και γενικά εξελίσσομαι. Για αυτό το λόγο και συνεχίζω τις σπουδές μου, για να γίνομαι καλύτερος σε αυτό που κάνω. Βέβαια δεν είναι μόνο οι σπουδές. Αυτό λέω και στους καινούργιους μουσικούς.. και γενικά.. να δοκιμάζουν πράγματα, να μη τα σνομπάρουν. Έπαιζα αρκετά χρόνια στους δίσκους με τους Locomondo. Τα παιδιά είναι φίλοι μου, κάναμε μαζί περιοδείες.Επίσης, ήμουνα με κλασσικές ορχήστρες στο Δήμο Αθηναίων, στην Έρτ, στα Χρώματα σαν έκτακτος. Πριν αποφασίσω στο που θα καταλήξω, σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό να γίνω σολίστας...ή στις μπουάτ που δούλευα στους Βάτραχους…Έφυγα από το θέμα ε? (γέλια)
R: Αντίθετα, είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα λες. Κάθε ερώτηση γεννά άλλες…
A:Οκ, απλά για εμένα η έννοια της διασκευής πρέπει να είναι ουσιαστική. Ας πούμε μου είπανε πως έκανα διασκευή την «Γοργόνα» γιατί είναι μόδα (άκου το τραγούδι εδώ).Όχι, αν ακούσει κανείς το κομμάτι είναι ουσιαστική διασκευή. Δηλαδή το «βάζω μια λούμπα» από κάτω, και μια κιθάρα λίγο θολή, και ένα μπιτάκι για εμένα δεν είναι διασκευή. Δεν είναι για εμένα καλός μουσικός, αυτός που κάνει αυτή τη διασκευή.Στην διασκευή πρέπει να αλλάξεις στυλ, να αλλάξεις δομές, να αλλάξεις πράγματα, για να είναι ουσιαστική και πετυχημένη. Είμαι ανοικτός σε προτάσεις, αρκεί να είναι ουσιαστική η δουλειά. Όχι να γίνει κάτι, για να γίνει, όπως γίνεται ως συνήθως..
R: Έχεις αρχίσει περιοδεία με συναυλίες για το καλοκαίρι;
A: Ναι κάνω ήδη περιοδεία με συναυλίες με την μπάντα μου. Παράλληλα είναι και το μεγάλο σχήμα που είμαστε: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Σταρόβας, η αφεντιά μου και είναι μαζί μας η Ζίνα Αρβανιτίδη.
R:Ποια είναι η άποψη σου για το download?
Α: (γέλια)..Κοίτα αν πω πως δεν κατεβάζω θα είμαι ψεύτης, όλοι κατεβάζουμε..Αλλά όμως ότι μου αρέσει, πάω και το αγοράζω ακόμα. Σαφώς θα έπρεπε τα cdsνα είναι φθηνότερα, αλλά ουσιαστικά από όλα αυτά ο μόνος ζημιωμένος είναι ο κάθε καλλιτέχνης. Γιατί όπως ξέρουμε οι εταιρίες σκότωσαν τη μουσική, έτσι? Όχι η πειρατεία.
R: Για το διαδίκτυο γενικότερα; Πιστεύεις πως οι νέοι άνθρωποι, θα πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους, αυτό το νέο δυναμικό μέσο και να το εκμεταλλευτούν δημιουργικά, να εκφραστούν μέσω αυτού? Όπως εν προκειμένω το blogging?
Α: Ναι σίγουρα!Και προσωπικά ως καλλιτέχνης με έχει βοηθήσει το διαδίκτυο, με την έννοια καθαρά της δουλειάς.Για παράδειγμα εμένα δεν με παίζουνε τα μέσα (και πάλι καλά ας πούμε), με παίζουν όμως στις πορείες. Και αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό για εμένα. Ή βλέπω τις αντιδράσεις του κόσμου (τα κακά, τα καλά σχόλια τους), στο youtube, στο myspace, στο facebook. Παιχνιδάκια δεν έχω παίξει ποτέ στο facebook, γιατί δεν έχω το χρόνο. Γιατί δουλεύω και σε ωδείο, κάνω μαθήματα. Ξέρεις όταν σε βλέπουν στην τηλεόραση, νομίζουν πως έχεις και λεφτά.. Αλλά εγώ ακόμα χρωστάω την παραγωγή του δίσκου στις τράπεζες..
R:Τι σου γεμίζει τις μπαταρίες;
Α: Τις μπαταρίες μου γεμίζουν οι διακοπές, μόνο που δεν κάνω ποτέ..
R:Ποτέ;…
Α:Αλήθεια.. Δεν προλαβαίνω.. έχω να κάνω διακοπές αρκετά χρόνια.. πέρα από ένα, δυο διήμερα.. Αλλά τι εννοώ «διακοπές».. Να πάω στην μέση του πουθενά με 5-6 φίλους, δυο σκηνές, φωτιά, κιθάρες, ψάρεμα. Αυτό είναι για εμένα διακοπές.
R:Τέλεια!.. Ας μιλήσουμε λίγο για την πόλη.. Τελευταία διακρίνεται μια έντονη, σε σχέση με το παρελθόν, κινητοποίηση από τους πολίτες, ευαισθητοποίησης για τη διεκδίκηση μιας καλύτερης ποιότητας ζωής.Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνουν οι πολίτες; Έφτασε η στιγμή «να πάρουμε την πόλη» στα χέρια μας;
A: Κοίτα χωρίς να μιλάω κομματικά ή πολιτικά – άλλωστε στις μέρες μας δεν νομίζω πως υπάρχουν ιδεολογίες, έχουμε πάει σε μια ευθεία γραμμή - προσωπικά δηλαδή είμαι κοντά σε κάποια πράγματα, αλλά δεν συμφωνώ απόλυτα με κανένα. Βασικό λοιπόν για εμένα, για να πάρουμε που λέμε την «πόλη στα χέρια μας», πρέπει να αρχίσουμε από τα καθημερινά. Να σεβόμαστε τον διπλανό μας. Με την έννοια, ότι ας πούμε εγώ ποτέ δεν διπλοπαρκάρω σε κίνηση να «κλείσω» όλους τους υπόλοιπους, ποτέ δεν θα πετάξω από το παράθυρο κάτι, θα προσέξω τον μοτοσικλετιστή, όλα από εκεί ξεκινάνε!
Α: Ναι, ναι σαφώς! Ξέρω, είχα πάει και μάλιστα είχα και φίλους που συμμετείχανε. Αυτά είναι σίγουρα θετικά. Αλλά πρέπει ο καθένας να κάνει μια αυτοκριτική, γιατί διαφορετικά το να κάνεις μια κίνηση και μετά στην καθημερινή σου ζωή να την ακυρώνεις..Είναι απλά τα πράγματα. Θα μου πεις όταν δεν υπάρχει μια ομαδική κινητοποίηση; Ναι, αλλά.. Πάρε το ποδήλατο, πάρε το λεωφορείο.. Ξέρεις…
R: Με την κατάσταση που επικρατεί στην Αθήνα, ποια πιστεύεις πως είναι η λύση; Ίσως η αποκέντρωση; Η προστασία και η ανάδειξη της περιφέρειας;…
Α:Σαφώς είναι η αποκέντρωση. Εγώ ευελπιστώ να κάνω κάποια στιγμή πράξη την αποκέντρωση, αλλά λόγω της δουλειάς, ξέρεις πως είναι τα πράγματα. Και σε αυτή την παγίδα είναι όλοι.. Βέβαια δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαντάζει.Αναλόγως την δουλειά.Η δική μου η δουλειά, καλώς ή κακώς, είναι εδώ.
R: Το έχεις στο μυαλό σου μελλοντικά για κάποια στιγμή;
Α:Ναι μελλοντικά σίγουρα το έχω.. διαφορετικά θα φρικάρω.. (γέλια) Με την οικογένεια μου το πράξαμε αυτό. Φύγαμε από την Αθήνα και πήγαμε στην Κερατέα, όπου εκεί δεν μείναμε στην πόλη. Πήγαμε σε ένα λόφο, εμείς και τα τσακάλια (γέλια).. Είναι απίστευτο το να ξυπνάς, να κοιμάσαι, να είσαι δίπλα στην φύση..
"..νέα παιδιά που στις μέρες μας αγωνίζονται, φυλάνε σκοπιές, κατεβαίνουν στους δρόμους, που έχουνε ερεθίσματα, που δεν κάθονται ας πούμε μπροστά από μία τηλεόραση να δούνε «τι φοράει ο ένας και ο άλλος» και «με ποιον τα έφτιαξε ο ένας και ο άλλος».. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό.."
Photo by Roadartist
R: Είναι γνωστό το οικολογικό έγκλημα που σχεδιάζει η κυβέρνηση για την δημιουργία ΧΥΤΑ στον Αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου Κερατέας.Μαθαίνω και προς τιμή σου, πως διοργανώνεις και μάλιστα είσαι ο υπεύθυνος του 1ου Φεστιβάλ Οβριοκάστρου Κερατέας.Εκεί λοιπόν που οι πολιτικοί θέλουνε να φέρουνε σκουπίδια, καταστρέφοντας και απαξιώνοντας ένα κατάφυτο αρχαιολογικό χώρο, εσύ με άλλους νέους καλλιτέχνες φέρνετε τον πολιτισμό; Αντίσταση, απάντηση με πολιτισμό και τραγούδια;
Α: Να εξηγήσω πώς συμμετείχα σε αυτή την κατάσταση.. Γνωρίζω χρόνια για το θέμα. Είχα ανέβει πέρσι στο Οβριόκαστρο σε ένα πάρτυ που είχε κάνει το τοπικό συμβούλιο νέων.Αυτό που είδα, το συγκινητικό, που το αναφέρω και στο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ, ήταν νέα παιδιά που στις μέρες μας αγωνίζονται, φυλάνε σκοπιές, κατεβαίνουν στους δρόμους, που έχουνε ερεθίσματα, που δεν κάθονται ας πούμε μπροστά από μία τηλεόραση να δούνε «τι φοράει ο ένας και ο άλλος» και «με ποιον τα έφτιαξε ο ένας και ο άλλος».. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό! Πραγματικά αυτό με ώθησε να αναμειχθώ ενεργά. Προσπαθούμε να κάνουμε κάτι αρκετά καλό.
R: Οι ημερομηνίες του Φεστιβάλ?
Α: Στις 15-19 Ιουλίου. Προσπαθούμε να στήσουμε το 1ο Φεστιβάλ στο αρχαιολογικό χώρο Οβριοκάστρου, μαζί με το τοπικό συμβούλιο νέων, με ελεύθερη είσοδο. Με τη συμμετοχή μεγάλων καλλιτεχνών και πολλών νέων συγκροτημάτων. Θα θέλαμε να γίνει θεσμός, να είναι ένα βήμα για νέες θεατρικές ομάδες, χορευτικές, θέατρο δρόμου, συναυλίες, αλλά για νέους ανθρώπους. Ένα βήμα για τους νέους. Εφέτος είναι μια συναυλία διαμαρτυρίας.Εγώ σαν καλλιτέχνης αυτό μπορώ να κάνω.Τώρα ο καθένας κάτι μπορεί να κάνει.. Και μόνο η παρουσία του αυτές τις μέρες ή άλλες μέρες εκεί είναι σημαντικό.
R: Πέρσι είχα βρεθεί στην συναυλία που είχε διοργανωθεί και ήταν πραγματικά μαγευτικά..
Α: Ναι όσοι είχανε έρθει, όλοι μαγεύτηκαν.Είναι σημαντικό να έρθει εκεί κόσμος, να δει το χώρο..Δε μιλάμε για σκουπίδια εκεί, γιατί παίρνουμε ως δεδομένο ότι το Οβριόκαστρο είναι αρχαιολογικός χώρος!
R: Κλείνοντας.. Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον?
Α: Όνειρο είναι να μπορώ να ζω από αυτό που κάνω. Να είδες πως επανερχόμαστε στο download?.. Ναι όλοι κατεβάζουν μουσική, αλλά ουσιαστικά στο τέλος την «πληρώνουν» οι μουσικοί και οι καλλιτέχνες. Γιατί όταν δε μπορείς να ζήσεις από αυτό που κάνεις, εκεί είναι τα δύσκολα...Ας αναρωτηθούμε λοιπόν γενικότερα…
R: Σε ευχαριστώ πολύ, καλή επιτυχία σε ότι κάνεις, γιατί πραγματικά σου αξίζει!
Α: Ωραίες ερωτήσεις, εγώ σε ευχαριστώ πολύ.
Αξίζει να δείτε το παρακάτω video, απλά για να πάρετε μια 'γεύση'... Ο τίτλος του είναι φυσικά χιουμοριστικός...
Το φεγγάρι του Ιουλίου ακριβώς πάνω από το στέγαστρο και την σκηνή του Οακα, να μάς μαγεύει σε συνδιασμό με τις μουσικές του Santana..
Όλος ο κόσμος χόρευε επί 2,5 ώρες..ασταμάτητα..ενώ
ο Santana "σολάρε" εκπληκτικά με την κιθάρα του..
O Carlos Santana αυτοσυστήθηκε ως Χίπις, μιλώντας για την θρυλική συναυλία του Woodstock στην οποία συμμετείχε.. πριν 40 χρόνια... Δεν είχα καν γεννηθεί!!!..
"Μόνο δύο πράγματα αξίζουν στην ζωή: Η αγάπη και η ειρήνη..
Στην τηλεόραση σας πλασάρουν την βία..
Παντού κυριαρχεί ο πόλεμος..
Εσείς και εγώ θα αλλάξουμε τον κόσμο..."
"Αισθάνομαι ευγνώμων που βρίσκομαι στον τόπο που γέννησε τον πολιτισμό.. Είμαι πολύ χαρούμενος που παίζω στην χώρα του Πλάτωνα και του Σωκράτη."
Love and Peace... Οι λέξεις που επαναλάμβανε, και διαπέρασαν τα συναισθήματα της χθεσινής συναυλίας.. Μια από τις πιο "δυνατές" συναυλίες του φετινού καλοκαιριού..
Ακολουθεί ένα μικρό βιντεάκι.., μόνο για να πάρετε μια ιδέα..της ατμόσφαιρας..
Πάνω από τη σκηνή, φαίνεται και το φεγγάρι..
Τράβηξα αρκετά, αλλά οι λήψεις είναι λίγο τρελές κ ο ήχος δεν είναι καλός.. =)
Εκεί ο jim carrey, καταφέρνει να γίνει θεός για μια εβδομάδα.. και το διασκεδάζει!
Στην αληθινή ζωή όμως, οι καταστάσεις διαφέρουν..
Άλλωστε, το έχουμε ξαναπεί.. πως η ζωή έχει πάντα πολύ πιο ευφάνταστο σενάριο από την τέχνη…
Ονομάζεται Οσέλ Χίτα Τόρες..
Στο Θιβέτ τον λάτρευαν σαν Θεό.
Τον προσκυνούσαν. Πίστευαν βαθιά σε αυτόν.
Εκείνος, όμως, τα εγκατέλειψε όλα και προτίμησε μια "κανονική" νεανική ζωή, με ποδόσφαιρο, εξόδους και γυναίκες.
Ο Οσέλ Χίτα Τόρες πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε θιβετιανό μοναστήρι της Ινδίας, όπου οι μοναχοί τον λάτρευαν ως τη μετενσάρκωση του Λάμα Γιέσε.
Στα 18 του χρόνια η καταπιεσμένη του εφηβεία τον οδήγησε στην έκρηξη...
Ο "μικρός Βούδας" εγκατέλειψε το μοναχισμό και κατέφυγε στη Μαδρίτη για να σπουδάσει κινηματογράφο.
Πρόσφατα έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα "El Mundo" για τη "ζωή μέσα στο ψέμα" που ζούσε τόσα χρόνια...
Ολα ξεκίνησαν το 1984, όταν απεβίωσε ο Λάμα (σ.σ.: όρος που αποδίδεται στους ιερούς Θιβετιανούς βουδιστές διδασκάλους) Γιέσε, ένας από τους σπουδαιότερους μοναχούς του Θιβέτ. Σύμφωνα με την παράδοση, ο μαθητής και στενός του φίλος, Λάμα Ζόπα, αναζήτησε το βρέφος που αποτελούσε τη μετενσάρκωσή του και που θα γινόταν ο συνεχιστής του έργου του. Το εντόπισε ένα χρόνο αργότερα στα ισπανικά όρη Αλπουχάρα. Ηταν το νεογέννητο παιδί του Πάκο Χίλτα και της Μαρία Τόρες, πρώην μαθητών του Λάμα Γιάσε. Σε ηλικία μόλις δύο ετών ο "μικρός Βούδας" είχε ήδη αναγνωριστεί επίσημα από τον Δαλάι Λάμα ως η μετενσάρκωση του Λάμα Γιέσε.
"Με απομάκρυναν από την οικογένειά μου και με περιόρισαν σε ένα μεσαιωνικό περιβάλλον, όπου υπέφερα πολύ", δήλωσε στην εφημερίδα ο 24χρονος πλέον Οσέλ.
"Ηταν σαν να ζω μέσα σε ένα ψέμα"..
Στο μοναστήρι Σέρα, δίπλα σε 3.000 Θιβετιανούς μοναχούς, ο Λάμα Οσέλ μυήθηκε στο Βουδισμό και εκπαιδεύτηκε στις Επιστήμες και τις Τέχνες από σπουδαίους καθηγητές. Εκείνος όμως, όπως δηλώνει, "τα δέχθηκε με απελπισία αυτά τα πράγματα, που δεν τα ήθελε".
Τελικά οι καθημερινές προσευχές δεν ήταν αρκετές για να μετατρέψουν ένα ανέμελο παιδί σε θρησκευτικό ηγέτη. Η ψυχή του "άλλα ζητούσε, για άλλα έκλαιγε".
Στα 18 του, είδε για πρώτη φορά ζευγάρι να φιλιέται. Η πρώτη εμπειρία του σε νυχτερινό μαγαζί ήταν ένα δυνατό σοκ. "Κοίταζα έκπληκτος τους ανθρώπους γύρω μου να χορεύουν. Τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, ο ένας πάνω στον άλλο, εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα κουτί από καπνό?"..
Ο Οσελ Χίτα Τόρες διάλεξε τη ζωή ενός 'φυσιολογικού ανθρώπου' από ότι ενός θεού.
Παράτησε το Θιβέτ, με τους ..πιστούς του.. και σήμερα ζει στη Μαδρίτη.
Η σημερινή του εικόνα με τα μακριά μαλλιά και το ατίθασο ύφος, θυμίζει περισσότερο τον Jimi Hendrix, παρά τον Βούδα..
Ακολουθούν κάποια λόγια από την ταινία.. όπως τα είχα γράψει σε ένα χαρτί καθώς την έβλεπα, πριν από κάποια χρόνια.., τυχαία "έπεσε" ξανά στα χέρια μου..
"Ακόμα πιστεύω στον παράδεισο. Αλλά ξέρω ότι δεν είναι κάπου που μπορείς να ψάξεις. Δεν είναι εκεί που πας. Είναι το πως νιώθεις όταν ανήκεις κάπου. Αν βρεις αυτή τη στιγμή…θα κρατήσει για πάντα."
"Με λένε Ρίτσαρντ. Τι άλλο θέλετε να μάθετε; Για την οικογένεια μου και από που είμαι; Δεν έχει σημασία. Διασχίζεις τον ωκεανό και απελευθερώνεσαι, αναζητώντας κάτι πιο όμορφο, πιο συναρπαστικό και να το ομολογώ κάτι πιο επικίνδυνο. Μετά από 18 ώρες πτήση, 3 ταινίες, 8 μπύρες και καθόλου ύπνο…απογειωνόμαστε στο Μπανγκόκ."
"Ποτέ μην αρνιέστε μια πρόκληση. Μην αντιστέκεστε στο άγνωστο. Πάντα να είστε ευγενικοί και να μην καταχράστε την φιλοξενία. Έχετε ανοιχτό μυαλό και απολαύστε την εμπειρία. Και αν πονάει…μάλλον το αξίζει."
"Το κακό είναι ότι όλοι έχουν την ίδια ιδέα. Διανύουμε μίλια για να δούμε τηλεόραση, και να μείνουμε κάπου άνετα σαν το σπίτι μας. Πρέπει ν’αναρωτηθούμε τι νόημα έχει αυτό;"
"Ήταν στ’αλήθεια παράδεισος, εκτός από ένα πράγμα. Ο πόθος είναι πόθος, όπου κι αν είσαι. Ο ήλιος δεν το καίει, δεν το παρασύρει η παλίρροια."
Οι παρακάτω φίλοι bloggers ανταποκρίθηκαν, πήγανε στην Μαρίνα του Φλοίσβου και έπειτα μου έστειλαν φωτο τους.. Τα συναισθήματα κοινά και στους δύο. Περιμένανε κάτι πολύ πιο εντυπωσιακό (ομοίως και εγώ..)..
Όπως κ αν έχει, η ουσία είναι πως δόθηκε χρώμα στην πόλη....
Σας παραθέτω κάποιες από τις φωτο, να τις μοιραστούμε μαζί..
Φωτό του Sailor ή όπως πρόσθεσε πρόσφατα ο ίδιος στο προφίλ του και.. "Καλλιτέχνη του δρόμου" (-πολύ μου άρεσε αυτό!!)
Ακολουθούν πανοραμικές φωτό από τον φίλο Radio Marconi..
Νομίζω ότι πιο πλήρες φωτορεπορταζ, δε θα μπορούσαμε να έχουμε!!! Ευχαριστώ πολύ και τους δύο αγαπητούς bloggers, τον καπετάνιο της θάλασσας και της ζωής και τον φωτογράφο Radio Marconi :) για την άψογη ανταπόκριση τους.. Τα blogs μας φέρνουν κοντά στους ανθρώπους, στην τέχνη και στην δημιουργία.. Ελπίζω να τις χαρήκατε, όσο εγώ!!! :)
Σκέψεις πολλές & διάφορες αυτή την περίοδο.. Αλλά η διάθεση ράθυμη.. συντονισμένη σε άλλες συχνότητες..με εμποδίζει από το να γράφω, και ακολουθώ άλλα μονοπάτια..
Έστω και καθυστερημένα, ευχαριστώ την Mariela Constantinidisγια το βραβείο φαντασίας (σε ευχαριστώ πολύ!), την Φωτεινή S και την Μαργαρίτα για τα βραβεία eφιλίας τους (ευχαριστώ πολύ!).
Mε τα βραβεία δεν τα πάω ιδιαίτερα καλά. Τα εκτιμώ, αλλά δυσκολεύομαι να τα ακολουθήσω. Όμως σήμερα με αυτή την ευκαιρία, θα κάνω μια μικρή εξαίρεση..Όλο το προηγούμενο διάστημα που είχα κλειστά τα σχόλια και ήμουν πιεσμένη, δίπλα μου εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους και την οικογένεια μου, ένιωσα & κάποιους από εσάς.
Δεν είναι λίγο να υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι μέσα στην φορτωμένη με υποχρεώσεις-δική τους καθημερινότητα, αφιέρωναν χρόνο για να στείλουν emails, με θετικότητα, με μικρά δωράκια, με απίστευτα λόγια, απλά να μάθουν για το πώς ήμουν, να νοιάζονται..Αν αυτό δεν είναι κέρδος από το blogging, τότε τι είναι? Πολλές φορές το προηγούμενο διάστημα, με βοηθήσατε ουσιαστικά..
Μια αναφορά σε κάποιους από εσάς. Μια μικρή ένδειξη εκτίμησης, που όλοι εννοείται πως την αξίζετε.
