..Έλληνες γιατροί στην Τανζανία..

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που οι φωτογραφίες έχουνε τόσα πολλά να "πούνε" από μόνες τους.. 

Το χαμόγελο ή η μελαγχολία ενός μικρού παιδιού, ανεξαρτήτως χρώματος ή εθνικότητας, είναι καθηλωτικά..

Και όμως εκεί που η φτώχια και ο θάνατος κυριαρχεί.., το αληθινό χαμόγελο δεν έχει χαθεί.. 

30 φοιτητές και 10 συνοδοί καθηγητές της Ιατρικής Αθηνών, βρέθηκαν το περασμένο Σεπτέμβριο για 17 μέρες στην καρδιά της Αφρικής, όπου είχανε την ευκαιρία να γνωρίσουν το "σκληρό" της πρόσωπο..

Είδανε παιδιά να πεθαίνουν, απλά επειδή δεν υπήρχε ένα χάπι, ένα απλό αντιβιοτικό, η χορηγία του οποίου θα μπορούσε να τους σώσει τη ζωή..

Στην ελώδη και γεμάτη με ορυζώνες κοιλάδα του Κιλομπέρο, όπου η ελονοσία «βασιλεύει», οι Έλληνες φοιτητές συμμετείχαν στις καθημερινές εργασίες -εξετάσεις ασθενών, χειρουργικές επεμβάσεις και τοκετούς-, γνώρισαν από κοντά τα τροπικά νοσήματα και παρακολούθησαν εκπαιδευτικές διαλέξεις Τροπικής Ιατρικής από επιστήμονες.

Αναφέρουν σχετικά με την εμπειρία τους.. για την πραγματικότητα της υποσαχάριας Αφρικής:

«Είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Δεν υπάρχει καμία προηγούμενη εμπειρία με την οποία μπορείς να συγκρίνεις το απόλυτο τίποτα σε αστικές υποδομές, ιατρικές υποδομές και συγκοινωνίες»..

Εκεί τίποτα δεν είναι απλό, ούτε και αυτονόητο. 

«Αν και σπάνιο για τα δεδομένα της Αφρικής, το νοσοκομείο όπου δουλέψαμε διέθετε υπέρηχο για να παρακολουθεί τις εγκύους, όμως ελάχιστες παρακολουθούνταν τελικά επειδή δεν υπήρχε τρόπος να φτάσουν εκεί», θυμάται η κ. Κακκάλου.

«Φανταστείτε μια γυναίκα στον 7ο ή στον 8ο μήνα να πρέπει να περπατήσει μια απόσταση π.χ. από τον Πειραιά στον “Ευαγγελισμό”, μέσα στο δάσος και υπό βροχή για να μπορέσει να το κάνει...», εξηγεί ο κ. Βρυώνης.

Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της UNICEF για την Κατάσταση των Παιδιών στον Κόσμο, 300 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να πεθάνουν κατά τη διάρκεια του τοκετού ή από επιπλοκές της εγκυμοσύνης διατρέχουν οι γυναίκες στις λιγότερο αναπτυγμένες χώρες του κόσμου, σε σχέση με αυτές στις αναπτυγμένες χώρες. Σε καμία άλλη αιτία θνησιμότητας δεν παρουσιάζεται τέτοια ανισότητα. Επιπλέον, εκατομμύρια γυναικών που επιζούν μετά τον τοκετό, υποφέρουν από τραυματισμούς, μολύνσεις και ασθένειες, που σχετίζονται με τον τοκετό, ενώ αναφέρονται και περιπτώσεις σωματικής ανικανότητας.

Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο 70.000 κορίτσια και νεαρές γυναίκες ηλικίας 15 με 19 ετών πεθαίνουν τη στιγμή που φέρνουν στον κόσμο το παιδί τους ή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Επιπλέον, το ποσοστό θνησιμότητας βρεφών που γεννιούνται από μητέρες μικρότερες των 18 ετών είναι 60% μεγαλύτερο από το αντίστοιχο ποσοστό βρεφών που γεννιούνται από μητέρες μεγαλύτερες των 19 ετών.

Το συγκλονιστικό είναι πως αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται πάρα πολύ κοντά μας...

Το 80% αυτών των θανάτων θα μπορούσαν να αποσοβηθούν, αν υπήρχαν σωστές υγειονομικές υπηρεσίες, προγεννητικός έλεγχος, νοσηλευτικό προσωπικό με εμπειρία σε τοκετούς, πρόσβαση σε μαιευτήρια και νοσοκομεία παίδων όταν υπάρχει ανάγκη, κατάλληλη διατροφή, μεταγεννητική φροντίδα για τα βρέφη και τις λεχώνες και εκπαίδευση.

..και όμως τίποτα ουσιαστικό δεν γίνεται, για να τους δωθεί το μέλλον που τους ανήκει.. 

Τα χαμόγελα των παιδιών, η αγάπη με την οποία πλαισιώνουν τους γιατρούς σε καθηλώνει.. 

Ας πάρουμε μαθήματα ζωής από αυτά..

Πηγή: Ελεύθερος Τύπος

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ την Ευαγγελία για το βραβείο εκτίμησης που μου πρόσφερε. Της αφιερώνω αυτή την ανάρτηση.., με τούτη την ελπιδοφόρα κίνηση των Ελλήνων επιστημόνων που δεν "παρουσιάστηκε" όπως άξιζε από τα μμε.. Ευαγγελία σε ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου.