σκέψεις.., παίζοντας.. ;)

Μου αρέσει πολύ να περνάω κάποιες στιγμές μόνο με μένα.

Έτσι εχτές, αργά το απόγευμα, ξέκλεψα χρόνο και βρέθηκα σε ένα πάρκο. Εκεί που με πήγαινε βόλτα ο παππούς μου όταν ήμουν πιο μικρή… «Αυτή τη στιγμή όλοι οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι», σκέφτηκα.
Κάθισα σε ένα παγκάκι, χάζεψα τους λιγοστούς αθηναίους που έτυχε να περνάνε από εκεί…
Μία κοπέλα έβγαζε βόλτα το σκυλί της, κάποιες ηλικιωμένες κυρίες είχανε στήσει πηγαδάκι και συζητούσαν …ποιος ξέρει τι…
Από το διπλανό παιδικό σταθμό, ακούγονταν κάποιες παιδικές χαρούμενες φωνές..
…Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η πόλη, απλά αν είχε έστω τα διπλάσια πάρκα…Λίγους χώρους να σταθείς, να χαλαρώσεις, να ξαποστάσεις..Κι όμως ακόμη υπάρχουν ομορφιές..

Άρχισα να περπατώ στο πάρκο, πέρασα το σιντριβάνι και μπήκα στο γήπεδο του μπάσκετ. Πριν κάποια χρόνια εδώ ερχόμουν συχνά για προπόνηση.. μου φαίνεται τώρα πια όλο αυτό τόσο μακρινό, σαν να το ζούσα σε μια άλλη …ζωή...
Αντικρίζω τριγύρω... στους τοίχους του γηπέδου συνθήματα με πολύχρωμα σπρέι.. Ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός για να γραφτεί καθετί νεανικό..

Κάθομαι στις αδειανές του κερκίδες και αντικρίζω απέναντι την Ακρόπολη.
Όπως και στο σχολείο, όταν τη χάζευα από το παράθυρο της τάξης.
Έχουνε αλλάξει πολλά από τότε.. Αλλά αυτή ίδια αγέρωχη και όμορφη όπως πάντα..
Σαν να έχει βγει από ένα όνειρο.. Ακίνητη εδώ και 2,000 χρόνια.. Να μας θυμίζει πως θα χαθούμε, όπως εκείνοι που την έκτισαν…

Βάζω τα ακουστικά, ακούω ΚΒήτα.. Συνέχεια στο repeat το τραγούδι που παίζει στο blog.., φαντάζομαι και ο ΚΒ μετά από μια τέτοια βόλτα θα το έγραψε…
Από τις πιο όμορφες στιγμές, είναι να περπατάς δίχως βιασύνη, ακούγοντας μουσική..
Φτάνω μέχρι τους πρόποδες της Ακρόπολης..
Να και μια γάτα που λιάζεται πάνω σε ένα αρχαίο κίονα.. Τι όμορφη εικόνα! Σε πόσες πόλεις μπορείς να το δεις αυτό;
Στέκομαι παραδίπλα, και τη χαζεύω.. Μπορείς να μάθεις πολλά από τα ζώα, όπως και από τα παιδιά.., απλά παρατηρώντας τα..

Λίγο πιο κάτω κάποιοι καλλιτέχνες του δρόμου, παίζουν μουσική σε μια μαριονέτα και αυτή ‘χορεύει’.. Στα μάτια των παιδιών φαντάζει σαν αληθινή..

Μια φράση του Πεσσόα.. έρχεται στη σκέψη μου…

«Η ζωή ολόκληρη είναι ένα όνειρο. Κανείς δεν ξέρει τι κάνει, κανείς δεν ξέρει τι θέλει, κανείς δεν ξέρει τι ξέρει. Κοιμόμαστε τη ζωή μας, παιδιά αιώνια του Πεπρωμένου.»

-----

Παιχνίδι..

7 αλήθειες..

Έχω τόσο καιρό να παίξω σε παιχνίδι που έχω χάσει το λογαριασμό ;)
Άρχισα να γράφω ασυναίσθητα το παραπάνω κείμενο, και στιγμιαία είδα πως έμμεσα απαντούσα στο παιχνίδι των επτά αληθειών…
Η πρόσκληση είχε έρθει από τη Sweet and bitter , τη batgirl, Γιώτα Παπαδημακοπούλου και τον επαναστάτη κάθε μέρας.. (αν ξεχνω κάποιον να μου το πει να τον προσθέσω..)
Λοιπόν συνοψίζοντας.. επτά αλήθειες του κείμενου κ της ζωής μου..

1) μου αρέσει να περνώ χρόνο μόνη με τον εαυτό μου
2) λατρεύω τη φύση, όσο μπορώ βρίσκομαι κοντά της
3) αγαπώ ανεξήγητα πολύ την ακρόπολη κ όλο το ιστορικό κέντρο
4) έπαιζα μπάσκετ και γενικώς ως άθλημα μου αρέσει
5) μου αρέσει η τέχνη του δρόμου, ζωντανεύει τη πόλη (χα!!)
6) συχνά υπενθυμίζω στον εαυτό μου κ προσπαθώ να πεισθώ.. οτι 'ευτυχισμένος δεν είναι αυτός που έχει ότι θέλει, αλλά αυτός που θέλει ότι έχει'.. ;)
7) πλέον είστε στη σκέψη μου μέσα στη μέρα (αυτό άσχετο με το κείμενο οκ)..

Αν θέλουν ας παίξουν, γράφοντας 7 οποιεσδήποτε αλήθειες τους οι: fegia, nana tsouma, alexis b, κ.υ.π. walking, nikiplos, Aeglie, amelie, flora, greendim, leondokardos, librarian, natalia, mrs smith, il mare, madame de la luna, nyxterino,arcobaleno, νεφελια μεθη και φυσικά όποιος άλλος θέλει και δεν έχει παίξει.

Kαλό πσκ, σε όλους!!!!

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (α')

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σε επιστολικό δελτάριο (αρχών 20ου αι.)

Λίγο καιρό πριν, παρακολουθήσα μια ξενάγηση στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο από μόνιμους αρχαιολόγους του.
Σύμφωνα με τους ειδήμονες, τα στατιστικά είναι απογοητευτικά.
Οι Αθηναίοι σπανιώς επισκέπτονται τα μουσεία της πόλης. Παραδόξως, οι περισσότεροι από αυτούς ταξιδεύουν και αδημονούν να επισκεφτούν τα μουσεία ξένων χωρών. Εντούτοις, η Αθήνα διαθέτει ανεκτίμητους θησαυρούς, τους οποίους θα ζήλευαν πολλές χώρες.

Ειδικά όσον αφορά το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα μουσεία του κόσμου, καθώς σε αυτό εκθέτονται συγκεντρωμένες οι μεγαλύτερες αρχαιολογικές συλλογές από όλη τη χώρα και μερικά από τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Οι συλλογές του αποτελούν ένα μοναδικό σύνολο που όμοιό του δεν θα συναντήσει κανείς.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας, κάποια από τα θέματα που συζήτησαμε μαζί τους. Θα τα χωρίσω σε 2 αναρτήσεις. Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ όσο γίνεται πιο σύντομα στην ιστορία του κτιρίου, γιατί μου κέντρισε αρκετά το ενδιαφέρον.. και σε μια δεύτερη θα παρουσιαστούν κάποια από τα εκθέματα, τα οποία αξίζει όταν πάτε να δείτε.. Για όποιον ενδιαφέρεται..

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είναι ένα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου, διαθέτει περισσότερα από 20.000 εκθέματα, πρόκειται για ένα πανόραμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού από τις αρχές της προϊστορίας έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο στην Ελλάδα είχε ήδη ιδρυθεί το 1829, από τον Ι. Καποδίστρια και στεγάσθηκε στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας. Στις επόμενες δεκαετίες, όμως, η μεταφορά της πρωτεύουσας στην Αθήνα και ο μεγάλος αριθμός ευρημάτων που ανακαλύπτονταν, ώθησαν στην δημιουργία ενός εθνικού μουσείου στην Αθήνα.

Το οικόπεδο στην οδό Πατησίων, στο οποίο τελικά οικοδομήθηκε το μουσείο, είναι δωρεά της Ελένης Τοσίτσα. Τα σχέδια κατασκευής του κτηρίου, των αρχιτεκτόνων L. Lange και Π. Κάλκου, επιμελήθηκε για την τελική διαμόρφωση του χώρου ο αρχιτέκτων E. Ziller. Τη χρηματοδότηση ανέλαβαν το ελληνικό δημόσιο, η Αρχαιολογική Εταιρεία και ο Νικόλαος Βερναρδάκης, ομογενής από τη Ρωσία.

Άποψη από το εσωτερικό του Μουσείου

Το μουσείο στεγάζεται σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτήριο. Μπαίνοντας αισθάνεσαι δέος, ακόμη και σήμερα.. Με Προεδρικό Διάταγμα της 9ης Αυγούστου 1893 (ΦΕΚ Α΄ αρ. 152, «Περί διοργανισμού του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου») ιδρύθηκε επισήμως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο με σκοπό «την σπουδήν και διδασκαλίαν της αρχαιολογικής επιστήμης, την διάδοσιν αρχαιολογικών γνώσεων παρ' ημίν και την ανάπτυξιν έρωτος προς τας καλάς τέχνας».

Με την κήρυξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Αθηναίοι της εποχής, έχοντας ελάχιστα μέσα και διακινδυνεύοντας τις ζωές τους, κατάφεραν να προφυλάξουν τις αρχαιότητες του μουσείου σε ασφαλείς χώρους του ίδιου του κτηρίου, της Τράπεζας της Ελλάδος και σε φυσικά κρησφύγετα. Είναι χαρακτηριστικό ότι δημιούργησαν χώρους ακριβώς κάτω από τα πατώματα του μουσείου, όπου έκρυψαν αρκετά απο τα αρχαία μνημεία. Όταν οι εισβολείς μπήκαν στο Μουσείο (το οποίο λειτούργησε κατά τη περιόδο του πολέμου ως νοσοκομείο) δεν γνώριζαν ότι ουσιαστικά κάτω απο το έδαφος το οποίο πατούσαν, βρίσκονταν ανεκτίμητοι αρχαίοι θησαυροί…

Το Αρχαιολογικό Μουσείο βελτιώνεται συνεχώς και ήδη αποφασίστηκε να γίνει επέκταση του Μουσείου στο πρότυπο του Λούβρου. Θα σκαφτούν δύο υπόγεια συνολικής έκτασης 24.000 τ.μ. στον προ του μουσείου κήπο. ΕΔΩ περισσότερες πληροφορίες σχετικά, σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας.

Απαραίτητο είναι ο Δήμος Αθηναίων να ασχοληθεί σοβαρά με την κατάσταση που επικρατεί εκτός του Μουσείου, όπου συχνάζουν ναρκομανείς και υπάρχει έντονη εγκληματικότητα.. Μια εικόνα πραγματικά ντροπιαστική..

Πιστεύω ότι γνωρίζοντας την Ιστορία, αλλάζει και ο τρόπος που κατανοείς την πόλη σου!
Σύμφωνα με τα λεγόμενα των αρχαιολόγων, τα μουσεία της Αθήνας έχουν άμεση ανάγκη από το έμπρακτο ενδιαφέρον μας. Χρειάζονται την υποστήριξη μας – όχι τόσο με την οικονομική συνεισφορά μας – όσο με την παρουσία μας. Πραγματικά πως θέλουμε να γίνονται ενδιαφέρουσες εκθέσεις, από τη στιγμή που δείχνουμε αδιαφορία για τις ήδη υπάρχουσες?

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ
Πατησίων 44, 210-8217717. Η "κιβωτός" της αρχαίας ελληνικής τέχνης. Προϊστορικές συλλογές, γλυπτική και χάλκινα αντικείμενα από τα αρχαϊκά μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια και στον πρώτο όροφο, τοιχογραφίες από τη Θήρα και η περίφημη συλλογή αγγείων. Δευτ. 1-7.30 μ.μ. Τρ.-Κυρ. & αργίες 8.30 π.μ.-3 μ.μ. Πέμ. 8.30 π.μ.-7 μ.μ. Εισιτ. € 7, άτομα άνω των 65 ετών € 3. Είσ. ελεύθερη για νέους έως 19 ετών, φοιτητές και Κυριακές.

Υπουργείο Πολιτισμού

άγχος..

Στέκομαι στο κέντρο της Αθήνας. Κοιτώ γύρω μου.

Χιλιάδες μιλιούνια οι άνθρωποι τρέχουνε μέσα στο άγχος να προλάβουν το επόμενο τραμ ή το λεωφορείο.
Τρέχουνε, κοιτάζοντας τριγύρω, δίχως να "βλέπουν"…
Είναι σοκαριστικό το πόσο πολύ έχουνε όλοι αποξενωθεί..

Καθημερινότητα του μέσου Αθηναίου..
Ξυπνάει και τρέχει στην πλησιέστερη στάση.
Μέσα μαζικής μεταφοράς …Αθηνών...Χα! Ποια???.. Πικρή ιστορία..

Αν είσαι τυχερός και έρθει το λεωφορείο στην ώρα του, μπαίνεις και προσπαθείς να μην πατηθείς από τον διπλανό σου, ψάχνοντας κάπου να πιαστείς! Για να κάτσεις κάπου?.. Ούτε λόγος… Αν η στάση που επιβιβάζεσαι δεν είναι κοντά στην αφετηρία, ξέχνα το..

Το χειρότερο όμως στα πρωινά δρομολόγια είναι οι φάτσες των συνταξιδιωτών σου..
Άνθρωποι μαραμένοι από την απαιτητική καθημερινότητα τους.., μέσα στην τσίτα, με μια εμμονή για τσακωμό.., νεύρα, αρνητικότητα.. Από την αρχή της μέρας…
Κάθε μέρα νιώθω την ανάγκη να φωνάξω..

«Χαλαρώστε λίγο!» «Χαμογελάστε!»

Θυμάμαι σε μια παλιά δουλειά μου, όταν έφτανα τους καλημέριζα όλους. Μία κοπέλα ήταν πάντα (μα πάντα) μέσα στην τσίτα.. από τις 8 το πρωί!! Υπομονή σκεφτόμουν κάτι θα έχει.. και όμως υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της..

Έγραψα τη φράση.. «υποτίθεται ότι ήταν όλα μια χαρά στη ζωή της».., γιατί εντέλει ένας γάμος, μια δουλειά, όταν δεν υπάρχει ουσία δεν σου χαρίζει την ευτυχία και τη ψυχική ισορροπία, ούτε σε γεμίζει.. Το αντίθετο!
Δε θα ξεχάσω ένα πρωί σε μια «καλημέρα» μου, η αυθόρμητη απάντηση της ήταν.. «ναι? που την είδες?»… Εννοείται, μετά από αυτό κράταγα αποστάσεις..

Πόσοι άνθρωποι σου δίνουν την εικόνα του «πετυχημένου», «εξασφαλισμένου»… και όμως είναι βαθύτατα ανικανοποίητοι και δυστυχισμένοι από τις ίδιες τις επιλογές τους..

Οκ όλοι έχουμε προβλήματα, ίσως μάλιστα όσοι δεν τα 'φωνάζουν' να έχουν σημαντικότερα από όσα νομίζεις…

Βγάλε λίγη θετική ενέργεια, όχι άλλη μιζέρια πια…

Η καθημερινότητα μας είναι αρκετά απαιτητική…
Για κάποιους περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς..
Και ας μη μιζεριάζουν, και ας έχουνε επιλέξει να σου μεταδίδουν θετικότητα.

Όλα είναι εδώ.
Και τα προβλήματα και ο τρόπος διαφυγής από αυτά.
Τελικά όταν όλα σου έρχονται δύσκολα στην ζωή, ίσως να κερδίζεις σε κάτι άλλο. Τώρα αυτό δε το βλέπεις.
Ίσως να είναι μακροχρόνιο το όφελος.
Αλλά αυτό το «ίσως» σε σκοτώνει. Γιατί ξέρεις πως μόνο το «τώρα» έχεις.
Και αυτό το «ίσως» είναι τόσο εκκωφαντικό, σου ταράζει την καρδιά.
Σου θυμίζει την αδυναμία της ύπαρξης σου.
Τελικά όσο μεγαλώνω διαπιστώνω πως οι αληθινά δυνατοί άνθρωποι είναι αυτοί που έχουνε περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους. Όσοι μόνο «κλαψουρίζουν», αυτοί μάλλον δεν έζησαν..

Αν θες να είμαι ειλικρινής, όλα στη ζωή είναι απλά.
Μια πόρτα χρειάζεται ν'ανοίξεις για να βγεις από το σκοτάδι..
Και αυτό δε θα βρεθεί κανείς άλλος να το κάνει για σένα..
Ούτε να τη τραβήξει, ούτε να σου δείξει το πόμολο..
Μόνος θα το βρεις, μόνος θα αρπάξεις τη στιγμή και θα της δώσεις νόημα.
Θα την κάνεις έτσι ώστε να μη σε απασχολεί το μετά..
Ούτε καν εκείνο το «ίσως»..

"Οκτώ Γυναίκες", στην Πειραιώς 260

Μόλις επέστρεψα από την παράσταση "Οκτώ γυναίκες" του Ρομπέρ Τομά, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου με πρωταγωνιστές....οκτώ άντρες..

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι, αλλά μέσα σε όλα τα ανούσια που μεσουρανούν και όταν επιστρέφεις στο σπίτι με μια τόσο γλυκιά αίσθηση...πως να μη μοιραστείς ότι ένιωσες??

Μια παράσταση ευρηματική, με απίστευτο χιούμορ, αστείρευτη σε έμπνευση σκηνοθεσία, πολύ ωραία μουσική, ξεκαρδιστική (πάρα πολύ καλή...) κινησιολογία και αξιόλογη εικαστική προσέγγιση. Από τους ηθοποιούς ξεχώρισα τους Χρήστο Στέργιογλου, Νίκο Καραθάνο, Αργύρη Ξάφη και Χρήστο Λούλη.

Ο Καραθάνος ανέδειξε το κείμενο μοναδικά, όμορφος ο συνδιασμός της κίνησης με την πλοκή.. Η όλη προσέγγιση των γυναικών που θύμιζε χορό αρχαίας τραγωδίας ήταν ευφυέστατη.

Η madame de la luna είχε κάνει μια παρουσίαση σχετικά με την υπόθεση, σας μεταφέρω σε αποσπάσματα :

"Οι Χρήστος Λούλης, Αιμίλιος Χειλάκης, Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Στέργιογλου, Αργύρης Ξάφης, Νίκος Χατζόπουλος, Κοσμάς Φοντούκης και Γιάννης Κότσιφας είναι οι... Οκτώ Γυναίκες, που κατηγορούνται για τη δολοφονία ενός άντρα, του Μαρσέλ, ο οποίος βρίσκεται δολοφονημένος με ένα μαχαίρι στην πλάτη.

Ο Μαρσέλ είναι ο μοναδικός άντρας της οικογένειας και όλες οι γυναίκες σχετίζονται μαζί του με διάφορους τρόπους. Τον σκότωσε κάποιος ξένος, κάποια απ' τις γυναίκες του σπιτιού ή η κατάσταση είναι ακόμα πιο περίπλοκη;

Αξίζει να αναφέρουμε ότι το θεατρικό αυτό έργο, γράφτηκε στα τέλη του 1950, ξαναδουλεύτηκε αργότερα απ' τον συγγραφέα του και μεταφέρθηκε στην μεγάλη οθόνη το 2002, από τον Φρανσουά Οζόν, με οκτώ εντυπωσιακές πρωταγωνίστριες μεταξύ των οποίων, η Κατρίν Ντενέβ, η Φανί Αρντάν, η Ιζαμπέλ Υπέρ και η Εμανουέλ Μπεάρ.

Στην παράσταση παίζουν μουσική οι: Γιάννης Αγγελόπουλος (κρουστά), Μάριος Βαληνάκης (σαξόφωνο), Κώστας Κωνσταντίνου (μπάσο) και Κώστας Μπαλταζάνης (κιθάρα).."

Η παράσταση έχει ανέβει για λίγες μόνο μέρες.

ΟΚΤΩ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Μαύρη Κωμωδία του Ρομπέρ Τομά. Σκηνοθ.: Ν. Καραθάνος. Παίζουν: Γ. Γάλλος, Ν. Καραθάνος, Γ. Κότσιφας, Χρ. Λούλης, Αργ. Ξάφης, Χρ. Στέργιογλου, Κ. Φουντούκης, Αιμ. Χειλάκης. Μετάφρ.: Κ. Φουντούκης. Σκην.- κοστ.: Έ. Παπαγεωργακοπούλου. Κινησ.: Αμ. Μπένετ.

------

Τέλος, μεγάλη χαρά μου έδωσε ο φίλος leondokardos, ο οποίος διαβάζοντας το σχετικό post στο blog για τη θεατρική παράσταση "Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου", πήγε και την παρακολούθησε. Περάστε από το blog του, να διαβάσετε εντυπώσεις του..

η κάλπη έδειξε...

Η τρίτη ψηφοφορία για το blog έληξε προχτές.

To θέμα ήταν να φανταστεί ο καθένας από εσάς σε ποιο από τα παρακάτω διάσημα έργα τέχνης θα ήθελε να είναι ο ίδιος πρωταγωνιστής..
Σας κάλεσα δηλαδή σε ένα παιχνίδι φαντασίας..ίσως και ονείρου..

Ας δούμε τα αποτελέσματα!!

1η επιλογή!! Η πλειοψηφία των αναγνωστών του blog ονειρεύονται να μπορούσαν να ζούσαν στην Έναστρη Νύχτα του Van Gogh.

Αξίζουν λίγα λόγια για το έργο που επιλέξατε ως πρώτο..

Η «Έναστρη Νύχτα» (The Starry Night) ζωγραφίστηκε, ενώ ο Gogh ήταν στο άσυλο το Saint-Remy το 1889 και αποτελεί ένα από τα πιο σπουδαία καλλιτεχνικά επιτεύγματα.

Είναι ένας από τους πιο γνωστούς πίνακες στο σύγχρονο πολιτισμό και σαν εικόνα, μια από τις πιο αντιγραμμένες και αναπαραγμένες. Ο Van Gogh για μια περίοδο της ζωής του, ήταν γοητευμένος με την ζωγραφική νυχτερινών τοπίων και ουρανών γεμάτων αστέρια.

Οι περισσότεροι από όσους μπήκαν στην διαδικασία να ψηφίσουν λοιπόν.. θα ήθελαν να ζήσουν έστω και λίγο στη στιγμή του παραπάνω πίνακα.. Εκεί που ο νυχτερινός ουρανός μοιάζει να έχει μια απίστευτη ενέργεια, ενώ κάτω από τα αστέρια που εκρήγνυνται, το χωριό βρίσκεται σε απόλυτη ηρεμία.

Τα πάντα μοιάζουν χαμένα στην απεραντοσύνη, στην κίνηση του σύμπαντος που τυλίγεται και ρέει. Αυτό που συνδέει γη και ουρανό είναι το φλογόσχημο κυπαρίσσι, ένα δέντρο που συνδέεται παραδοσιακά με τα νεκροταφεία, το πένθος.

Ο Van Gogh έλεγε "Το να κοιτάζω τα αστέρια με κάνει πάντα να ονειρεύομαι. Γιατί, αναρωτιέμαι, να μην είναι τα λαμπερά σημεία του ουρανού τόσο προσιτά όσο τα μαύρα σημεία στο χάρτη της Γαλλίας; Ακριβώς όπως παίρνουμε το τραίνο για να φτάσουμε στην Tarascon ή την Rouen, έτσι να παίρνουμε το θάνατο για να φθάσουμε σ’ ένα αστέρι".

Ο Gogh σ’ ένα από τα γράμματά που έστειλε στον αδελφό του Theo, αναφέρει: "Αυτό το πρωί είδα την εξοχή από το παράθυρό μου πολύ πριν από την ανατολή, με τίποτε άλλο παρά μόνο με το αστέρι του πρωινού, το οποίο φαινόταν πολύ μεγάλο." Αυτό το αστέρι του πρωινού ή ίσως η Αφροδίτη, μπορεί να είναι το μεγάλο άσπρο αστέρι ακριβώς αριστερά του κέντρου στο The Starry Night.
Στο παρακάτω βιντεάκι μερικά από τα αριστουργήματα του Van Gogh..

Περισσότερες πληροφορίες : http://www.vangoghgallery.com/

2η επιλογή!! Δεύτερο, το "At the Moulin Rouge" του Toulouse Lautrec. Ενα ταξίδι λοιπόν στην Γαλλία ... μέσω του Lautrec..

3η επιλογή!! Η τρίτη επιλογή σας, ήταν το κορυφαίο έργο του Κλιμτ που ανήκει στην λεγόμενη "χρυσή περίοδο", Το φιλί (The Kiss ). Υπέροχη επιλογή κ αυτή!

4η επιλογή!! Τέταρτη η "Guernica" του Pablo Picasso. Έχει δημοσιευθεί σχετικό post στο blog, όποιος θέλει μπορεί να το δει εδώ.

5η επιλογή!! Πέμπτη η "La Joconde" του Leonardo Da Vinci, η οποία ισοβάθμισε με την

6η επιλογή!!...Εκτη η Αφροδίτη του Sandro Botticelli.

7η επιλογή!! ..και τέλος κάποιοι ψήφισαν πως θα ήθελαν να ήταν ο Δαβίδ του Μ. Αγγέλου !!..:))))

Ψηφοφορία σε ...επόμενο voting!! ;)

more than medication..

..Be brave..

..roadartist in...florence!!! (b)

Μετά από το roadartist...in florence (a), ήρθε ο καιρός και για ένα δεύτερο μέρος.. Και αυτή τη φορά με φωτογραφίες από στιγμιότυπα στους δρόμους της πόλης, όπου με μάγευαν.. και..κολλούσα.. Πάμε για μια βόλτα στους δρόμους της Φλωρεντίας, μεσω φωτό και δίχως πολλά λόγια!!

Χρώματα και πινέλα περιμένουν κάποιον καλλιτέχνη να ζωγραφίσει...
Περπατάς, σε κάθε γωνιά και ένας άλλος πίνακας..
Κι όμως!! Ένας εκπληκτικός καλλιτέχνης του δρόμου, μούμια!!
Εξω από το uffizi, ενας πειρατής!!!
Ακόμη ένας artist...
..μελωδίες κιθάρας..

Αυτός ο τύπος είναι κάτι σαν τη 'μασκότ' της Φλωρεντίας..
Περπατάει στα σοκάκια της, απαγγέλωντας ποιήματα..
Πιστεύει πως είναι κάποιος διάσημος ποιητής..
Κάθε μέρα πιστεύει πως είναι 'άλλος'.. :)

Σκίτσα.. σε περαστικούς..

..ή απλά περιμένοντας..

..το επόμενο 'μοντέλο' του..

...και η μέρα περνάει...

..ενίοτε με συζητήσεις..

...είτε απλά δημιουργώντας...

Από ένα τοίχο της πόλης.... με νόημα πιστεύω!! :)

Και για τέλος ένα μικρό βιντεάκι έξω από το uffizi, με τον πειρατή του δρόμου, να σας χαιρετά..

Γιάννης Ρίτσος

Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1909, ταιριαστή ημερομηνία με τη στάση της ζωής του, ημέρα της εργατικής τάξης, και πέθανε σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια, στις 11 Νοεμβρίου του 1990.

Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεότερης ελληνικής ποίησης. Πολυγραφότατος, καθώς μάς άφησε περισσότερες από εκατό ποιητικές συλλογές και συνθέσεις, εννέα πεζογραφήματα, τέσσερα θεατρικά, αρκετές μελέτες, μεταφράσεις και δημοσιεύματα.
Αναλυτικότερα στοιχεία για τη ζωή και το έργο του : Εδώ .


Ακολουθούν μερικά αγαπημένα αποσπάσματα από το έργο του…

"Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ηλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ᾿ τ᾿ αγρια γένεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν άπ᾿ τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα"
(απόσπασμα από τη "Ρωμιοσύνη")


"Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.
"Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει."
(Απόσπασμα από το "Καπνισμένο Τσουκάλι")


"Να με θυμόσαστε - είπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.
Την ομορφιά
Ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια.
Μερτικό εγώ δεν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι του αγρού
τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε.
Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη:
Θάθελα
ακόμη μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω
ενα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω,
και να μασώ σπυρί σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια
θαυμάζοντας κι ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω,
θαυμάζοντας κι Ἐκείνον που ανεβαίνει τα λόφο στο πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:
Στο αριστερό μανίκι του έχει ένα πορφυρό τετράγωνο μπάλωμα. Αυτό
δεν διακρίνεται πολύ καθαρά. Κι ήθελα αυτό προπάντων να σας δείξω.
Κι ίσως γι᾿ αυτό προπάντων θ᾿ άξιζε να με θυμάστε."
(Γιάννης Ρίτσος - Επιλογικό)

Όποιος επιθυμεί μπορεί να κατεβάσει σε μορφή ebook ένα από τα ομορφότερα έργα του Γιάννη Ρίτσου, τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος".


------

Υ.Γ. Για λίγες μέρες ακόμα, ως και τις 16/11, θα διεξάγεται η έκθεση για τον Κάρολο Κουν που διοργανώνει το Μ. Μπενάκη, με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του. Δεν πρόλαβα να πάω νωρίς, για να σας μεταφέρω εντυπώσεις, σίγουρα όμως θα αξίζει, όποιος επιθυμεί να τη δει, ας προλάβει.. Σας παραπέμπω στην παρουσίαση του 6ου Λυκείου Καλλιθέας, όπου μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά.

Guerrilla Gardeners, Κηπουροί Ακτιβιστές στην Αθήνα

Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα μεσάνυχτα. Η φιγούρα του άνδρα, που φοράει τη μάσκα του Darth Vader και κρατάει στα χέρια του γλαστράκια με λουλούδια, τραβά τα βλέμματα των μοναχικών περαστικών. Πίσω από τη μάσκα του ήρωα των «Star Wars» κρύβεται ένας αντάρτης της πόλης. Ο Γιώργος, ο ιδρυτής της ομάδας Αθηναίων των Guerrilla Gardeners, ετοιμάζεται για μια νέα φύτευση σε δημόσιο χώρο.

Υπακούοντας στις αρχές του διεθνούς κινήματος των Guerrilla, οι ακτιβιστές κηπουροί της Αθήνας αναγνωρίζουν σε κάθε παρτέρι -παραμελημένο ή μη- μια νέα τράπεζα γης προς αξιοποίηση. Επαναστάτες με αιτία, οι κηπουροί της πόλης διεκδικούν το δικαίωμα παρέμβασης στο αστικό τοπίο.

«Το δέντρο είναι αναγκαίο, αλλά δεν είναι αρκετό», λέει ο ιθύνων νους της ομάδας. Το σκάψιμο ξεκινάει κάτω από τους προβολείς του ιερού λόφου - επιλογή καθόλου τυχαία. «Δεδομένου ότι είναι μία από τις πρώτες μας φυτεύσεις, θέλαμε να γίνει σε ένα σημείο αναφοράς για την πόλη και με μεγάλη επισκεψιμότητα. Επίσης, τα συγκεκριμένα παρτέρια βρίσκονται στο κατώφλι ενός αμφιλεγόμενου δημόσιου χώρου της», εξηγούν δείχνοντας τα δύο νεοκλασικά της Αρεοπαγίτου που κινδυνεύουν με κατεδάφιση.

Αν και στo ξεκίνημα του-καθώς δεν μετράει περισσότερους από τέσσερις μήνες ζωής-, το κίνημα των Αθηναίων Guerrilla αντιλαμβάνεται πως η πόλη είναι ήδη περιουσία τους.
«Οι πλατείες, τα παρτέρια μάς ανήκαν και πριν από τη φύτευση. Μετά, όμως, γίνονται καλύτεροι χώροι για όλους», λέει η Αρτεμις.

Υπό αυτό το πρίσμα, το να φυτέψουν, στη σκιά των πλατάνων της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λουλούδια από δέκα γλαστράκια αποτελεί πολιτική πράξη, ενδεχομένως και μια παρέμβαση στην αισθητικά ταλαιπωρημένη πόλη.

"Δεν φυτεύουμε μόνο λουλούδια, αλλά και γνώση. Θέλουμε να ενεργοποιηθεί η τοπική κοινωνία για να τα συντηρήσει και αργότερα να κάνει το ίδιο σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης".Φορώντας κουκούλες και μάσκες -γιατί «δεν μας ενδιαφέρει να φανεί το πρόσωπό μας αλλά το πρόσωπο της πόλης»- μοιάζουν να αγνοούν το βλέμμα του αστυνομικού που παρακολουθεί από το φυλάκιο της γειτονικής πρεσβείας.

Η φύτευση, ωστόσο, θεωρείται παράνομη, εν είδει ζημιάς στη δημόσια περιουσία – κατηγορία που έχει αποδοθεί σε πολλούς Guerrilla στο εξωτερικό. «Και τα σκουπίδια στο δρόμο συνιστούν παρανομία, δεν βλέπω κανέναν να συλλαμβάνεται», απαντά η Δανάη. «Ποιος, όμως, μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι βάνδαλος εκείνος που προσπαθεί να ομορφύνει το χώρο όπου ζει;».

Αν η αναρχία του πράσινου είναι μία από τις συνιστώσες της συνολικής αναρχίας που χαρακτηρίζει τη δόμηση της πρωτεύουσας, η παρανομία εμφανίζεται μονόδρομος στα μάτια των Guerrilla.

«Οταν ο πολίτης έρχεται αντιμέτωπος με την αυθαιρεσία του κράτους και τα σύμφυτα σε αυτό μονοπώλια, ξεσπά και παίρνει το νόμο στα χέρια του». «Πρέπει να είμαστε υπέρ κάθε μορφής αντίστασης μικρής ή μεγάλης εμβέλειας».

Οι κηπουροί της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, πάντως, δεν έχουν αυταπάτες.

«Δεν θα αλλάξουμε την Αθήνα σε μία νύχτα», παραδέχονται. Η συμμετοχή τους στον (επανα)σχεδιασμό της, όμως, υπενθυμίζει πως η πόλη είναι κοινωνικός οργανισμός.

Η ιστορία του Guerrilla Gardening ξεκίνησε στους δρόμους της Νέας Υόρκης από μια παρέα φίλων με επικεφαλής την καλλιτέχνιδα Λιζ Κρίστι. Από τότε πέρασαν 35 χρόνια, φτιάχτηκαν περισσότεροι από 600 «κοινωνικοί» κήποι στην πόλη και οι Green Guerilla -όπως αυτοαποκαλείται το κίνημα- αποτέλεσαν ενεργό σπινθήρα για εκατοντάδες επαναστατικές ομάδες κηπουρών σε περισσότερες από 30 πόλεις του κόσμου.

Αφετηρία για παλιούς και νέους Guerrilla είναι ότι βλέπουν καινούργιες δυνατότητες στο αστικό σκηνικό. «Παλεύουμε για τη δημόσια γη, την παίρνουμε στον έλεγχό μας και της επιστρέφουμε την αγάπη που της αξίζει», λέει ο Ρίτσαρντ Ρέινολντς, ο Βρετανός αρχηγός του Guerrilla Gardening, υπεύθυνος για πολλές δράσεις ανά τον κόσμο -από το Λονδίνο και το Λίβερπουλ έως τη Μόσχα, τη Λινζ και το Μιλάνο- και δημιουργός του δημοφιλούς blog, Guerrilla Gardening.org.
Την ίδια ώρα, ο διαδικτυακός τόπος του YouTube είναι γεμάτος από χιλιάδες Guerrilla video. Πρωταγωνιστές νέοι πίσω από μάσκες ή με το πρόσωπό τους σε κοινή θέα, άλλοτε κατά ολιγάριθμες ομάδες κι άλλοτε ζητώντας τη συνεργασία των κατοίκων όπου γίνεται η φύτευση. Η κάμερα συχνά καταγράφει παρεμβάσεις της Αστυνομίας, που συνήθως αναγκάζει τους Guerrilla να διακόψουν τη δράση τους, ενώ σπανιότερα τους συλλαμβάνει. «Δεν είμαστε εγκληματίες. Ποιος θα διαφωνήσει με αυτό που κάνουμε;», λένε.

Τι κάνεις όταν βρεις ένα κομμάτι χώμα μέσα στο τσιμέντο; Αυτό ακριβώς αναρωτήθηκε την άνοιξη μια ομάδα κατοίκων των Εξαρχείων και «υιοθέτησε» ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο κοντά στον πεζόδρομο της Τσαμαδού φυτεύοντάς το και μετατρέποντάς το σε κοινωνικό χώρο. «Εχοντας επιθυμήσει το πράσινο και βρομίζοντας τα χέρια τους με χώμα», οι κάτοικοι της γειτονιάς έγιναν Guerrilla Gardeners εν αγνοία τους. Εδώ και έξι μήνες «το κηπάκι της Τσαμαδού», όπως ονόμασαν το αποτέλεσμα των κόπων τους, είναι δείγμα αυτοδιαχείρισης του αστικού χώρου, «μια απάντηση στις επιθέσεις που δέχονται οι κινήσεις των πολιτών».

Αλλά και στην άλλη άκρη της πόλης, στην Κερατέα, όπου ήθελαν να κάνουν χωματερή στον αρχαιολογικό χώρο του Οβριοκάστρου ( οι κάτοικοι ακόμη αγωνίζονται για να μη γίνει), ο φυσικός καλλιεργητής Παναγιώτης Μανίκης «διδάσκει» μια άλλη τεχνική του Guerrilla Gardening, το seed bombing (βόμβες σπόρων). Πρόκειται για σπόρους που πλάθονται σε σχήμα σβόλου μέσα σε άργιλο, τους οποίους ο καθένας μπορεί να παρασκευάσει και να πετάξει στο δημόσιο χώρο σαν άλλος… τρομοκράτης περιμένοντας να ανθίσουν.

Η δράση στη Κερατέα στην οποία πρωτοστατεί ο κ. Μανίκης σχετιζόταν με πυρόπληκτες περιοχές, το seed bombing όμως εφαρμόζεται διεθνώς από πολλές ομάδες Guerrilla και μέσα στον αστικό ιστό.

Ο κάτοικος της σύγχρονης πόλης, υποστηρίζουν οι Guerrilla Gardeners, ζει σε μια εμπόλεμη ζώνη. Οφείλει «να πολεμήσει την ασχήμια με όπλα δικράνια και λουλούδια».

Αυτές είναι πραγματικές επανάστασεις στη σύγχρονη εποχή.. Αν τους δείτε κάποιο βράδυ στο δρόμο σας.. δώστε ένα χεράκι στο σκάψιμο!!! :)))

Πηγή άρθρου, φωτο: e-tipos, Σ.Χαραμη, Σ.Αξιωτης

M.C. Escher, Mουσείο Ηρακλειδών

Το πρωινό της προηγούμενης Κυριακής πήγα στο Μουσείο Ηρακλειδών, στην έκθεση ‘M.C. Escher (1898-1972), Από το προσχέδιο στο αριστούργημα’.

Το Μουσείο Ηρακλειδών, σε συνεργασία με έναν από τους μεγαλύτερους συλλέκτες αρχείων και έργων του M.C. Escher, μας παρουσιάσουν την πιο αναλυτική, περιεκτική και εκτενή παρουσίαση του καλλιτέχνη, που οργανώθηκε ποτέ διεθνώς, με στόχο να προσδώσει στο κοινό την αίσθηση ότι επισκέπτεται το εργαστήριό του κατά την προετοιμασία των αριστουργημάτων του.

Λόγω του μεγάλου αριθμού έργων, η έκθεση χωρίζεται σε 4 ενότητες και θα διαρκέσει από 10 Οκτωβρίου 2008 έως τις 15 Νοεμβρίου 2009.

Οι 4 ενότητες της έκθεσης, εστιάζουν σε ποικίλες πλευρές του έργου του καλλιτέχνη και είναι:
• Πρώτη Ενότητα «Η Περίοδος της Ανακάλυψης» ~ 10/10/08 - 11/01/09

• Δεύτερη Ενότητα «Ιταλική Περίοδος» ~ 17/01/09 - 18/04/09

• Τρίτη Ενότητα «Ο Άγνωστος Escher» ~ 25/04/09 - 02/08/09

• Τέταρτη Ενότητα «Το Χρώμα στον Escher» ~ 22/08/09 - 15/11/09

Αξίζει όμως να δούμε πρώτα κάποια στοιχεία για τη ζωή του M.C. Escher.

O Maurits Cornelis Escher γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου του 1898, στο Leeuwarden της βόρειας Ολλανδίας. Μεγάλωσε στη πόλη Arnhem και από τα σχολικά χρόνια έδειξε ενδιαφέρον για το σχέδιο και τη χαρακτική. Το 1919 ξεκίνησε σπουδές στη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Διακοσμητικών Τεχνών της Haarlem αλλά πολύ σύντομα, αποσύρθηκε από τον κύριο κορμό των Μαθημάτων της Σχολής και ασχολήθηκε σχεδόν αποκλειστικά με τις Γραφικές Τέχνες.

Το 1922 κάνει τα πρώτα του ταξίδια στην Ισπανία και στην Ιταλία, που έμελλε να καθορίσουν τη ζωή του. Στην Ισπανία επισκέπτεται την Γρανάδα και έρχεται σε επαφή με τη διακοσμητική δεξιοτεχνία των καλλιτεχνών του Ισλάμ. Στην Ιταλία γοητεύεται κυρίως από τα τοπία και την αρχιτεκτονική των πόλεων και χωριών του Νότου.

Η Ιταλία θα παραμείνει ο αγαπημένος του τόπος και η κύρια πηγή έμπνευσης για την πρώτη περίοδο της καλλιτεχνικής του ζωής. Εκεί γνώρισε την Ελβετίδα Jetta Umiker, με την οποία παντρεύτηκαν και εγκαταστάθηκαν στη Ρώμη όπου έμειναν για 11 χρόνια μέχρι το 1935.

Στα δύσκολα χρόνια των παραμονών του Πολέμου, εγκατέλειψαν την Ιταλία και εγκαταστάθηκαν με τα παιδιά τους στο ορεινό ελβετικό χωριό Chateau-d’ Oex και από τον Αύγουστο του 1937 στο Ukkel, ένα προάστιο των Βρυξελλών.

Μετά την εισβολή των Γερμανών στις Βρυξέλλες (Μάιος 1940) οι Escher αποφασίζουν να επιστρέψουν στην Ολλανδία, ενώ τον Φεβρουάριο του 1941 μετακομίζουν ξανά και εγκαθίστανται στο ολλανδικό χωριό Baarn, όπου θα παραμείνουν μέχρι το 1970. Το 1970, ο Escher μετακόμισε στο οικοτροφείο ηλικιωμένων Rosa Spier στο Laren, όπου και πέθανε στις 27 Μαρτίου 1972, σε ηλικία 73 ετών.

“Αμφιβάλλω αν το κοινό θα καταλάβει ποτέ, πόσο μάλλον θα εκτιμήσει, πόση γυμναστική του μυαλού, συναρπαστική για μένα, έχει προηγηθεί της κατασκευής μιας τέτοιας εικόνας.”

Η έκθεση που παρουσιάζεται αυτή τη περίοδο στο Μ. Ηρακλειδών αφορά την ενότητα «Η Περίοδος της Ανακάλυψης» και καλύπτει το έργο του καλλιτέχνη από το 1937 μέχρι τον θάνατό του το 1972.
Εδώ, η έννοια της «Ανακάλυψης» έχει διπλή σημασία: από τη μια πλευρά αφορά στις προσωπικές ανακαλύψεις που έκανε ο Escher μέσω πολλών μελετών (Κανονική Διαίρεση Επιπέδου, Ανέφικτοι Κόσμοι, Οπτικές Απάτες κλπ.), και από την άλλη στην ανακάλυψη του ιδίου και του έργου του από την επιστημονική κοινότητα.

Η πρώτη ενότητα θα διαρκέσει έως και 11 Ιανουαρίου 2009 και περιλαμβάνει περίπου 100 εκθέματα, τα οποία απαρτίζονται από 40 δημοφιλή χαρακτικά, πλαισιωμένα από 60 σχέδια / μελέτες που προηγήθηκαν του κάθε αριστουργήματος.

Ο επισκέπτης έχει τη μοναδική δυνατότητα να θαυμάσει τα έργα από το αρχικό τους στάδιο, ενώ επιπλέον, παρουσιάζεται σημαντικός αριθμός προσχεδίων σε video monitors.

Πρόκειται για έναν απίστευτα ιδιοφυή καλλιτέχνη..

Εννοείται πως και στις επόμενες ενότητες θα προσπαθήσω να παραβρεθώ στο Ηρακλειδών, ξεχωριστή έκθεση..

Στο παρακάτω βιντεο μπορείτε να δείτε κάποια έργα του Escher, που παρουσιάζονται στο Μ. Ηρακλειδών. Απλά απίστευτος..

Πηγή: Herakleidon

Herakleidon, Experience in Visual Arts
Ηρακλειδών 16, Θησείο118 51 Αθήνα
(Στάση Metro: Θησείο), T: 210 34 61 981
Ώρες λειτουργίας: Τρί - Σαβ 13:00-21:00
Κυρ 11:00-19:00, Δευτέρα - κλειστά

..bloggers στη Μέρα του Δρόμου.. ;)

Το προηγούμενο Σαββάτο, πραγματοποιήθηκε η πρώτη Μέρα του Δρόμου στην Αθήνα. Μια ολοήμερη εκδήλωση, όπου πάνω από 20 ομάδες καλλιτεχνών του δρόμου, πρόσφεραν χαρά και θέαμα σε όσους βρέθηκαν στο κέντρο της πόλης.
Διαβάζοντας την σχετική ανάρτηση του blog, δυο αγαπημένες συνbloggers «πήρανε» τους δρόμους.. στην κυριολεξία (!!!), φωτογράφισαν στιγμές από τη βόλτα τους.. και μου τις έστειλαν για να τις μοιραστούμε όλοι μαζί..!!!

Ανταπόκριση Νο1

.. Οι κόρες της Μαριλένας, η Ελένη και το Ραφαηλάκι, βρέθηκαν στο Σύνταγμα, όπου έκπληκτες είδανε δύο καλλιτέχνες-ζογκλέρ να κινούνται με χοροθεατρικές κινήσεις, μόνο που αντί για μπαλάκια ή κορύνες έπαιζαν με μαξιλάρια!!
Οι ωραίες φωτο που ακολουθούν είναι της Ελένης..

Μαζεμένος κόσμος τριγύρω να τους χαζεύει, γελώντας και προσμένοντας πότε κάποιο λευκό μαξιλάρι θα τους .. προσγειωθεί στο κεφάλι!! : )))
Έπειτα, οι κόρες της Ισημερίας εκμεταλλεύτηκαν την όμορφη μέρα και συνέχισαν τις βόλτες τους. Στη Βουλή, η Ελένη απαθανάτισε την αδελφούλα της Ραφαηλία, να καταδιώκεται από τα περιστέρια..
Λογικότατο, τέτοια γλύκα δε υπήρχε περίπτωση να μη τη λατρέψουν .. :)))

----

Ανταπόκριση Νο2

Την ίδια μέρα βόλταρε στην Αθήνα και η αγαπητή rain με το γιο της!!

Κατεβαίνοντας την Ερμού, φτάνοντας στην Πλ. Καπνικαρέας χάζεψαν ζογκλερικά κόλπα με ποδηλάτες...
...πιο κάτω ξυλοπόδαροι πρόσφεραν το δικό τους σόου...
... χαμογελαστοί κλόουν φούσκωναν και μοιράζαν περίεργα χρωματιστά μπαλόνια στους περαστικούς...

Όμως και ο μικρός της βροχούλας, εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και έλαβε μέρος (!!!) σε μια εκδήλωση με ποδοσφαιρικούς αγώνες που διοργανωνόταν κοντά στη πλατεία!!

Ιδού τα πειστήρια!! Στη παρακάτω φωτο, ο γιος της rain, είναι φυσικά ο πιο κούκλος..!

Να που η πόλη μπορεί να γίνει φιλόξενη για τα παιδιά.. και για όλους.. Ο δρόμος είναι το πιο ρεαλιστικό σκηνικό για να επικοινωνήσεις στη σύγχρονη εποχή.. Ολοι πρέπει να έχουμε δικαίωμα στον ελεύθερο χώρο της.

Αυτοί οι καλλιτέχνες μας δείχνουν μια άλλη νοοτροπία.. Δρουν με μοναδικό σκοπό να σου "κλέψουν" ένα χαμόγελο και λίγη από τη σκέψη σου.. Αν θες τους ανταμείβεις γι'αυτό..

Ευχαριστώ πάρα πολύ τις παραπάνω φίλες για τις φωτο που μοιράστηκαν μαζί μου (και μαζί σας).. ;)