365 ημέρες..

Σαν σήμερα πριν ακριβώς ένα χρόνο, έγινε η πρώτη ανάρτηση στο blog. Από τις πρώτες αναρτήσεις με κάποιους ήρθαμε αρκετά κοντά, στην πορεία προστέθηκαν άλλοι.., ενώ με ορισμένους τελικά δεν «κολλήσαμε», απόλυτα φυσιολογικό και θεμιτό… Όπως ακριβώς και στην εκτός του blogging ζωή.

Υπήρχαν στιγμές που ένιωσα να κουράζομαι από διάφορες καταστάσεις, κάποιες που σκέφτηκα να κλείσω το blog, κυρίως λόγω διάφορων προσωπικών ζητημάτων που υπάρχει πίεση, αλλά πάντα και ως δια μαγείας εκείνες τις στιγμές κάποιος από εσάς θα βρισκόταν που με ένα σχόλιο του, με κάποιο email, ακόμα και με κάποιο δώρο του, θα μου ανέτρεπε τη διάθεση.

Είναι αυτές οι μικρές στιγμές, που τις εκτιμώ πολύ και ομορφαίνουν την καθημερινότητα στο σύνολο της..

Αυτό το χρόνο εδώ, αισθάνομαι ότι «πήρα» πολλά από εσάς.
Κυρίως γνώση, και τη δυνατότητα μιας όμορφης επικοινωνίας με μερικούς ιδιαίτερους ανθρώπους, για θέματα που με γεμίζουν και με ενδιαφέρουν.

Στιγμές χαράς, έκπληξης, γνώσης, θυμού, προβληματισμού, μοιράσματος, στιγμές δυνατές που δε θα τις ξεγράψω ποτέ.

Αυτή η 145η ανάρτηση και η επετειακή, είναι αφιερωμένη σε όλους εσάς, αλλά κυρίως στον street spirit, που με κέντρισε και αν «έφυγε», δε θα ξεχαστεί, αφού είναι πάντα ανάμεσα μας..

Σας ευχαριστώ όλους για την αποδοχή και την αγάπη σας..
Για τη θετικότητα και τις ανοικτές ματιές σας..

Αυτός ο χρόνος ήταν πραγματικά γεμάτος. Τόσο στην προσωπική μου ζωή, όσο και εδώ μαζί σας.. με 144 αναρτήσεις (και αν δεν σταματούσα για δυο μήνες το καλοκαίρι, θα ήταν μάλλον περισσότερες & με σχεδόν 100,000 παρουσίες)..

Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχει αυτό το ιστολόγιο, μάλλον για όσο δίνει ευχαρίστηση.. και νιώθω ότι έχει κάποιο λόγο ύπαρξης.
Για όσο όμως διαρκέσει, το μεράκι μου θα είναι πάντα το ίδιο.

Σας έχω ένα δωράκι με κάποια από τα τραγούδια που έπαιζαν στο blog αυτό το ένα χρόνο και συνόδευαν μερικές από τις αναρτήσεις του..
Roadartist’s soundtrack Vol. 1 ;)
Αν του χρόνου τέτοια μέρα, είμαστε καλά και εδώ ;), θα υπάρξει και ένα αντίστοιχο Vol.2..

Σας αφιερώνω το παρακάτω αγαπημένο βίντεο, με την ευχή να ακολουθεί ο καθένας μας πάντα ό,τι ποθεί η καρδιά του.
Μόνο με κριτήριο τα γούστα και την αγάπη.
Να μη σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε!!
Τα φιλιά μου.

'Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου' - Θέατρο Βασιλάκου

Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Βασιλάκου, όπου παρακολούθησα την παράσταση «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» σε σκηνοθεσία Π. Ζούλια.

Η Νένα Μεντή για δεύτερη χρονιά πρωταγωνιστεί σε ένα έργο γεμάτο σπουδαία τραγούδια, που γράφτηκαν από μια γυναίκα που έζησε με μοναδικό πάθος τη ζωή της..

Η Ευτυχία στο έργο συνομιλεί με τα επτά πρόσωπα που έπαιξαν το σημαντικότερο ρόλο στη ζωή της.. Τη Μαρίκα Κοτοπούλη, τον άντρα της Γιώργο, τη κόρη της Μαίρη, την εγγονή της, τη μητέρα της, το Τσιτσάνη και το Χιώτη.

Το συγκλονιστικό είναι πως μέσα από την ταραχώδη ζωή της στιχουργού, αισθάνεσαι να ξετυλίγεται μπροστά σου ολόκληρη η νεότερη ιστορία της Ελλάδας..και του λαϊκού τραγουδιού.

Δυο πόρτες έχει η ζωή, Αντιλαλούνε τα βουνά, Ονειρο απατηλό, Είμαι αϊτός χωρίς φτερά, Τι να σου κάνει μια καρδιά, Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες, Πετραδάκι πετραδάκι, Είμαστε Αλάνια, Τα Καβουράκια.. είναι κάποια μόνο από τα τραγούδια της...
Τραγούδια που αντικατοπτρίζουν όλα όσα έζησε... Πίσω από κάθε στίχο κρύβεται και μία ιστορία... Σταδιακά γίνεσαι και εσύ κοινωνός τους. Συγκίνηση και ευφορία εναλλάσσονται καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, η οποία δε θες να τελειώσει!

Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου (1893 - 7 Ιανουαρίου 1972), μια από τις σημαντικότερες στιχουργούς του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε όμως να έλθει στην Ελλάδα μετά την μικρασιατική καταστροφή.

Ζώντας μια έντονη ζωή, αρχικά σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός, δασκάλα και ποιήτρια, ενώ αργότερα αναδείχθηκε σε σπουδαία λαϊκή στιχουργό. Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 ωθούμενη από το προσωπικό της πάθος, που δεν ήταν άλλο από την χαρτοπαιξία, πουλώντας τις δημιουργίες της έναντι ευτελούς οικονομικής αμοιβής, σε όλους τους επώνυμους συνθέτες της εποχής της.

Η ίδια δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την αναγνώριση του έργου της και για την είσπραξη πνευματικών δικαιωμάτων, με αποτέλεσμα, παρά την επιτυχία των τραγουδιών της, να πεθάνει φτωχή.

Κατά τη διάρκεια της παράστασης, αισθάνεσαι το πόνο για τις χαμένες πατρίδες της Μικράς Ασίας, τις φοβερές στιγμές του ξεριζωμού, τον αγώνα των ανθρώπων...

Τότε που αυτή η γυναίκα υπήρξε η φωνή της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και με τους στίχους της μίλησε για τους καημούς και τις ελπίδες του.
Η Ευτυχία, σαν ένας άλλος Ζορμπάς, μάς οδηγεί στο παρελθόν, σε μία άλλη ίσως ξεχασμένη Ελλάδα, σε ότι αυθεντικό υπάρχει που τονίζει την γνήσια ελληνική ψυχή και λεβεντιά.

Η Νένα Μεντή ως Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου δίνει πραγματικό ρεσιτάλ ηθοποιίας, με μια πολυεπίπεδη ερμηνεία που πραγματικά σε καθηλώνει!

Δεν νομίζω να έχω συγκινηθεί έτσι ξανά σε θεατρική παράσταση!
Το δεκάλεπτο όρθιο χειροκρότημα του κόσμου στο τέλος της παράστασης ήταν ο καλύτερος τρόπος για να την επιβραβεύσει για τα συναισθήματα που μας χάρισε!

Μια παράσταση που αξίζει να δείτε!!

ΘΕΑΤΡΟ ΒΑΣΙΛΑΚΟΥ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Προφήτη Δανιήλ 3 και Πλαταιών, Κεραμεικός, 2103467735

Απόγ: Τετ. 6 μ.μ. Βραδ: Δευτ., Τρ. 9.15 μ.μ. Διάρκεια: 100'.

Μονόλογος του Πέτρου Ζούλια Σκηνοθ.: Π. Ζούλιας.

Παίζει: Ν. Μεντή. Σκην.-κοστ.: Αν. Αρσένη. Φωτ.: Αν. Μπέλλης.

Τρίφωνο..

Τις τελευταίες ημέρες ακούω συνεχώς αυτό το τραγούδι..
Kαλή Κυριακή, και καλή εβδομάδα!

...Μέρα του Δρόμου!!

Το Σάββατο 25 Οκτωβρίου, θα πραγματοποιηθεί η πρώτη Μέρα του Δρόμου, δηλαδή η πρώτη έκφραση μίας ανάγκης για ανάπτυξη των τεχνών του Δρόμου στην Ελλάδα.

Δημιουργοί που αισθάνονται τους δρόμους της Αθήνας ως το φυσικό χώρο της έκφρασης τους, θα κάνουν μια οργανωμένη κίνηση με αποδέκτες το κοινό τους, δηλαδή όλους τους Αθηναίους.

Aπό τις 12 το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα, στο Σύνταγμα, στην οδό Bουκουρεστίου, στην οδό Eρμού, στην πλ. Kαπνικαρέας, στο Μοναστηράκι και στο Θησείο, καλλιτέχνες και ομάδες θεάτρου και θεαμάτων δρόμου, performers, μουσικοί, κουκλοπαίχτες, ζογκλέρ και ακροβάτες, εικαστικοί, graffiti artists και πολλοί άλλοι θα γεμίσουν με θεάματα και δράσεις το κέντρο της Aθήνας.

H μέρα θα κλείσει με ένα πάρτυ δρόμου στον πεζόδρομο Θεσσαλονίκης, στις 9 μ.μ...

Ο σκοπός είναι μια συλλογική οργάνωση για καλύτερη επικοινωνία με το κοινό, με στόχο την ουσιαστικότερη ανάπτυξη αυτού του χώρου καλλιτεχνικής έκφρασης.

H Mέρα Δρόμου ξεκίνησε στη Γαλλία το 2007, με το όνομα "rue libre" (ελεύθερος δρόμος) ως μια πρωτοβουλία της ομοσπονδίας καλλιτεχνών των τεχνών του δρόμου.

Η ημέρα αυτή για το 2008, εκτός από την Γαλλία και την Eλλάδα, θα λάβει χώρα στη Γερμανία και στην Πορτογαλία.

H Πόλη είναι η σκηνή μας!

Η 25η Οκτώβρη 2008 είναι μια γιορτή για την πόλη, τον ελεύθερο δημόσιο χώρο. Μια ανεξάρτητη γιορτή, όπου όλοι είμαστε καλεσμένοι!

Την πρωτοβουλία εμπνεύστηκαν οι: Θίασος Παντούμ, Motus Terrae, Helix Street Theatre (θεάματα δρόμου), Eekuipoiz, Lazy dayz-Circus Dayz (τσίρκο-one man show), «Αγιούσαγια», «Baruti» (κουκλοθέατρο), Quilombo, Βασίλης Βασιλάτος (μουσική).

Μάνος Χατζιδάκις

(23 Οκτωβρίου 1925 – 15 Ιουνίου 1994)

Ο Μάνος Χατζιδάκις γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 23 του Οκτώβρη του 1925. Την ημέρα της επετείου του θανάτου του, στις 15 Ιουνίου, είχε γίνει ένα αφιέρωμα στο blog, όπου παρατέθηκε το «βιογραφικό σημείωμα» του, έτσι όπως το έγραψε ο ίδιος σε πρώτο πρόσωπο.. Όποιος δεν το είχε δει τότε, μπορεί να το διαβάσει ΕΔΩ.

Tα πολλά λόγια είναι περιττά. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που πέρασαν από αυτό το τόπο. Οι συνθέσεις και οι απόψεις του θα αποτελούν πάντα εφαλτήριο για όλους μας. Δε θα πάψω ποτέ να τον αγαπώ και να τον ευγνωμονώ γι’ αυτό.

Στην εποχή του αρκετοί τον κατηγόρησαν.. Πόσοι άραγε είχανε αντιληφθεί την μοναδικότητα του? Σήμερα, ημέρα των ..γενεθλίων του, σκέφτηκα να ανεβάσω στο blog ένα αφιέρωμα από την εκπομπή «Μηχανή του χρόνου», έτσι ώστε να γνωρίσουμε, κυρίως εμείς οι νεότεροι, και να θυμηθούνε οι υπόλοιποι.., κάποια στοιχεία για τη ζωή και την προσωπικότητα του Χατζιδάκι, αυτού του ανεπανάληπτου ανθρώπου και συνθέτη..








H ελευθερία του πνεύματος, η έμφυτη ευγένεια και το πηγαίο ταλέντο του Μάνου, ας λειτουργήσουν ως πρότυπο για όλους μας.

Picnic, Ομάδα Χορού Αίρεσις

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις
παρουσιάζει τη νέα της παραγωγή με τίτλο:

Picnic

από 15 έως 26 Οκτωβρίου 2008.

Μια παράσταση οικολογικού χαρακτήρα,
που εγκαινιάζει το
Προσεχώς Θέατρο
(Φαλαισίας 7, Βοτανικός (ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός). Τηλ.: 698 6355365
Ώρα έναρξης: 9:30 μ.μ.

Λίγα λόγια για το έργο...

Μια χαρούμενη εκκεντρική παρέα φτάνει σ΄ ένα ιδανικό, καταπράσινο σημείο της εξοχής. Εκεί αποφασίζουν να περάσουν τη μέρα τους. Μια μέρα που πρόκειται να αλλάξουν όλα, από τη μουσική και τα ρούχα μέχρι τις κοινωνικές, τις ανθρώπινες και τις φυσικές ισορροπίες.

Κάποια στιγμή το picnic θα τελειώσει. Η παρέα θα εγκαταλείψει την εξοχή, αλλά τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Οι ανθρώπινες σχέσεις θα έχουν αποδείξει την αφόρητη επιδερμικότητά τους..., ένα δέντρο λίγο πιο πέρα θα στέκει καμένο σαν γλυπτό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, τα ζώα και τα πουλιά θα έχουν κρυφτεί για να γλιτώσουν, τα νερά θα έχουν σταματήσει τρομαγμένα, ο αέρας θα κρατάει την ανάσα του.

Ο ήλιος όμως θα καιει ακόμα φωτίζοντας ένα αποτρόπαιο σκηνικό καταστροφής: άδεια πλαστικά μπουκάλια, κονσέρβες, συσκευασίες άχρηστων τροφών, σκισμένα ρούχα, παιδικά παιχνίδια, χαρτιά, αποτσίγαρα, άδειες μπαταρίες... ένα θλιβερό τοπίο ενός παμφάγου πολιτισμού! Ωστόσο, λίγο πριν το τέλος, μια συστάδα από πολύχρωμα λουλούδια θα ανασηκωθεί περήφανα μέσα απ΄ το σωρό των σκουπιδιών για να μας δώσει το εντελώς απαραίτητο Happy End, ένα happy end τόσο παράλογο όσο και μελαγχολικό.

Κάπου εκεί, οι προβολείς που φωτίζουν το σκηνικό της καθημερινότητάς μας θα σβήσουν απότομα. Μες στο σκοτάδι, ίσως σκεφτούμε ότι δεν είμαστε παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι της φύσης και πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί της εν αρμονία. Μια σκέψη κοινότοπη κι απλοϊκή, μια σκέψη όμως εντελώς απαραίτητη για τη ζωή. Όλα τ΄άλλα, έπονται.

Θέατρο: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΘΕΑΤΡΟ

Χορογραφία – Σκηνοθεσία - Φωτισμοί: Γιάννης Μπαγουρδής
Μουσική Επιμέλεια: Ν.33
Σκηνική – Ενδυματολογική Επιμέλεια: Βαγγέλης Ζιλέλης
Χορεύουν: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Βάσω Λύκουρα, Αλεξία Κωστή, Pierre Magendie, Γιώργος Σκάντζαρης, Χρήστος Ταγρίδης
Βίντεο: Φίλιππος Μάνεσης, Βοηθός Χορογράφου: Νατάσα Παπαμιχαήλ, Μοντάζ ήχου: Αλέξανδρος Μούζας, Σχεδιασμός εντύπων: Παύλος Τόρης, Οργάνωση Παραγωγής: Gunther Eisenreich.

Ώρες: Δε: 21.30 Τρ: 21.30 Τε: 21.30 Πε: 21.30 Πα: 21.30 Σα: 21.30 Κυ: 21.30

Μια παράσταση κάποιων καλών μου φίλων...

Σας αφήνω λίγα λόγια για το σκεπτικό της Ομάδας Αίρεσις..

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις με επικεφαλή τον Γιάννη Μπαγουρδή γνωρίζει πολύ καλά ότι η τέχνη δεν πρέπει να υπηρετεί τον εαυτό της ή προσωπικές φιλοδοξίες αλλά να εκφράζει την ομορφιά και την ασχήμια που διαπιστώνει γύρω της. Η τέχνη πρέπει να γίνει αυτό που ήταν πάντοτε, ανθρωποκεντρική.

Η Ομάδα Χορού Αίρεσις δεν πιστεύει σε καλλιτεχνικές διακηρύξεις και δυσκολεύεται πολύ να εκφραστεί με λόγια, προτιμά να μιλάει με το μέσο που γνωρίζει: το ανθρώπινο σώμα. Ένα μέσο που μπορεί να εκφράσει ιδέες και αποχρώσεις που το συνειδητοποιημένο εγώ δεν είναι σε θέση να περιγράψει. Ένα μέσο που το σεβόμαστε πολύ και προσπαθούμε να το απαλλάξουμε από κοινοτοπίες, σοβαροφάνεια, διάφορα συμπλέγματα πρωτοτυπίας και μάταιους μοντερνισμούς. Μοντέρνο είναι το εύστοχο κι ο στόχος είναι η ανθρώπινη ψυχή. Τίποτ’ άλλο.

αλλαγή νοοτροπίας..

Οι ιστορίες των ανθρώπων με αναπηρία είναι συγκλονιστικές..

Αυτοί οι άνθρωποι με τη φοβερή ψυχική και σωματική δύναμη, αξίζουν κάθε σεβασμό και θαυμασμό.
Δίχως πόδια και χέρια, με προβλήματα όρασης, ακοής.. να αντιμετωπίζουν τη ζωή με αξιοζήλευτη, συγκλονιστική δύναμη...

Ο καθένας τους έχει και μια άλλη ξεχωριστή ιστορία να μας πει για τη ζωή του.. Οι άνθρωποι αυτοί δεν δυσανασχετούν, δεν κλαίγονται για λεπτομέρειες, γνώρισαν από μικροί το ρατσισμό, την κοινωνική αδικία.. έχουνε μάθει να παλεύουν… ακόμα και για τα αυτονόητα για εμάς τους 'αρτιμελείς' πράγματα…

Αναλογίζομαι τι δυσκολίες διέλυσαν, τι απορρίψεις συνάντησαν, πως και με τι τόλμη ανέτρεψαν τις δυσκολίες της φύσης τους..
και καταφέρνουν να στέφονται καθημερινά νικητές...
Οι διάκρισεις που υφίστανται είναι κραυγαλέες..

Οι δυσκολίες που εμείς τους δημιουργούμε καθημερινά αδικαιολόγητες.
Aυτό που όλοι ξεχνάμε είναι οτί κανείς μας δεν έχει εχέγγυα ισόβιας αρτιμέλειας και ότι όλοι είμαστε υποκείμενοι στη φθορά.

Έστω και τώρα, ...ας αλλάξει η νοοτροπία μας..

Άνοιξε τα μάτια σου.. και κάνε το αυτονόητο..

Μάθε να σέβεσαι την ανάγκη του διπλανού σου…

Στο παρακάτω βίντεο.. ακούγεται στα πορτογαλικά η φράση: «Obrigado pelos obstáculos, pelas barreiras e pelas dificultades. Estamos en forma para o Pequin. Obrigado»..

Στα ελληνικά σημαίνει: «Ευχαριστούμε για τα εμπόδια, τις μπαριέρες, τις δυσκολίες. Είμαστε σε φόρμα για το Πεκίνο. Ευχαριστούμε.»


Πριν παρκάρεις σε θέση αναπήρων για ΕΥΚΟΛΙΑ, προσπάθησε να μπείς στην θέση του για να καταλάβεις τι σημαίνει πραγματικά ΔΥΣΚΟΛΙΑ!

Καθ' όλη τη διάρκεια των Παραολυμπιακών Αγώνων, αλλά και πλέον καθημερινά όσο προλαβαίνω, παρακολουθώ το blog της Λυγερής, η οποία κάνει εξαιρετική δουλειά, παρουσιάζοντας προβλήματα, αλλά και αξιοθαύμαστες περιπτώσεις ανθρώπων.

Η περίπτωση της Λυγερής είναι ξεχωριστή στην μπλογκόσφαιρα.

Περάστε από το blog, θα "κερδίσετε" σίγουρα κάτι..

Υπογράψτε (ΕΔΩ) για τον αγώνα της, δυναμώνοντας τη φωνή της..

Αν επιθυμείτε, ενημερωθείτε, επισκεφτείτε τα sites:

disabled.gr
streetpanthers

παίζοντας..

Ας παίξουμε!! Οι αγαπητοί batgirl και lockheart, με κάλεσαν σε ένα παιχνίδι..που μου άρεσε πολύ! Καλούμαστε να αναφέρουμε κάποιο ρητό ή ποίημα (ή και τα δύο) και κάποιο έργο τέχνης που μας έχει επηρεάσει στην ζωή μας. Τους ευχαριστώ πολύ για τη πρόσκληση!!

...Λοιπόν...

Ποίημα: Οσο μπορείς, Κ. Καβάφης..

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τὴν ζωή σου όπως τὴν θέλεις
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς :
μην την εξευτελίζεις μὲς στὴν πολλὴ συνάφεια του κόσμου,
μὲς στις πολλὲς κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιάνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων καὶ των συναναστροφών
τὴν καθημερινὴν ανοησία, ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Ρητό: Αυτό το ρητό από τη πρώτη στιγμή που το διάβασα, το βρήκα εκπληκτικό, νομίζω οτι με έχει καθορίσει, καθώς συχνά επανέρχεται στη σκέψη μου (ακόμα και υποσυνείδητα ) είναι το αρχαίο ελληνικό «μηδέν άγαν».. δηλαδή στη ζωή τίποτα δε πρέπει να είναι υπερβολικό. Πρέπει πάντα να υπάρχει μέτρο. Η υπερβολή οδηγεί στην καταστροφή.

Πίνακας: Πολλοί ζωγράφοι έχουν μιλήσει ιδιαίτερα μέσα μου, ξεχωρίζω έναν.. Το καλοκαίρι μπόρεσα να δω την οροφή της Cappella Sistina, και να θαυμάσω το παρακάτω αριστούργημα του Μιχαήλ Αγγέλου.. Οι εικόνες, η στιγμή, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε ‘χαράκτηκαν’ μέσα μου..Συγκλονιστικό αριστούργημα..& άλλο να το βλέπεις από μια φωτογραφία, & εντελώς διαφορετικά στην Cappella Sistina .. Ήταν σαν να ένιωθες την ανάσα του Μιχαήλ Αγγέλου.. καθώς το δημιουργούσε.. Η «Γέννηση του Αδάμ» όπου το δάκτυλο του θεού δίνει πνοή στον άνθρωπο.. πλησιάζουν, αλλά ποτέ δεν ενώνονται...

Σε αυτό το παιχνίδι, δε θα στείλω ξεχωριστές προσκλήσεις, θα ήθελα να δω όλων το αγαπημένο ποίημα/ρητό/ και ιδίως πίνακα..

Καλώ όποιον το επιθυμεί να παίξει....Καλό σκ!!

Update: Mε αφορμή αυτό το παιχνίδι, σκέφτηκα μια καινούργια..ψηφοφορία στο blog..

Φανταστείτε τον εαυτό σας πρωταγωνιστή σε ένα από τα πιο διάσημα παγκοσμίως έργα τέχνης...

Σε ποιο θα θέλατε να πρωταγωνιστούσατε??? :)

Banksy, Pet Store in New York

Η νέα δουλειά του Banksy είναι γεγονός.

Αυτή την φορά δεν είναι στον δρόμο ή σε κάποια gallery, αλλά σε ένα μικρό κατάστημα στη Νέα Υόρκη το οποίο έχει μετατρέψει σε pet shop!

To πιο παράξενο pet shop που έχετε δει ποτέ, ανοικτό στην Νέα Υόρκη μέχρι 31/10. Στις προθήκες του δεν υπάρχουν σκυλάκια, γατάκια ή οποιοδήποτε από τα ζώα που έχουμε συνηθίσει να βρίσκουμε σε τέτοια μαγαζιά.

“Οι κάτοικοι της Ν. Υόρκης δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη, ενδιαφέρονται για τα ζώα. Οπότε εκθέτω αυτά. Θέλησα να κάνω τέχνη η οποία να αμφισβητεί την σχέση μας με τα ζώα και την ηθική της διατροφικής βιομηχανίας.”

Τα ζώα που φιλοξενεί το pet shop του Banksy είναι μηχανικά και όχι μόνο.

..fish sticks σε γυάλα..

...δύο McDonald's Chicken McNuggets τρώνε σάλτσα...

....ένας λαγός βάζει μάσκαρα...

..ένας πίθηκος βλέπει τηλεόραση, ενώ γύρω του έχει απομεινάρια από πίτσες και μπύρες...
;)))

..Σε μια βιτρίνα συναντάμε μία λεοπάρδαλη που κάθεται σε ένα δέντρο να μας κουνάει την ουρά της......για στάσου μήπως είναι απλά ένα παλτό από λεοπάρδαλη?
....ενώ κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει και ένα κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, με μια κάμερα που προσέχει τα μικρά του!....

Ο Banksy ακόμη μια φορά προκαλεί τη σκέψη...

“αν είναι τέχνη και την βλέπεις από τον δρόμο

τότε υποθέτω ότι μπορεί να θεωρηθεί τέχνη του δρόμου” Banksy.

Περισσότερες φωτο, βίντεο : village pet store.
Πηγή : Wooster Collective

Roadartist......in florence...!!!

Για την αγάπη μου για αυτή τη πόλη ...σας έχω γράψει ξανά...

Η Φλωρεντία είναι μια ξεχωριστή πόλη με έντονη τη παρουσία της τέχνης, τόσο σε μουσεία και γκαλερί, όσο και στους δρόμους της...με πολλά αγάλματα αναγεννησιακά και σύγχρονα, απίστευτα ταλαντούχους «επαγγελματίες» καλλιτέχνες του δρόμου, διασκορπισμένους στα διάφορα σοκάκια και στις γωνιές της..

Ακολουθούν φωτo που τράβηξα με καλλιτέχνες του δρόμου στη Φλωρεντία..

Το ότι με ξετρέλαναν και κόλλησα μπροστά τους ...με τις ώρες...αυτονόητο... Αν κλικάρετε πάνω, μεγαλώνουν..

Αυτοί είναι γνήσιοι καλλιτέχνες.... Οι σκέψεις που σου δημιουργούνται βλέποντας αυτά τα παιδιά να δημιουργούν γνωστά έργα τέχνης, στους δρόμους της Φλωρεντίας.. είναι αμέτρητες..

Πάθος, Ταλέντο, Προσήλωση στο έργο τους..αδιαφορία για τα βλέμματα.. και όποιος θέλει ας τα επιβραβεύσει..

Σας μεταφέρω τα συναισθήματα και τις εικόνες..θα ακολουθήσουν μελλοντικά και άλλα..

Καλημέρα και καλή εβδομάδα!!!

Thievery Corporation / Lifo Nights

Οι Thievery Corporation, ή αλλιώς το ντουέτο των Rob Garza και Eric Hilton με έδρα την Washington D.C., επιστρέφουν στην Αθήνα αυτό το Σάββατο. Και σήμερα Παρασκευή στο Principal Club Theater της Θεσσαλονίκης. Πριν τρία χρόνια στο Λυκαβηττό μας είχαν χαρίσει ένα από τα καλύτερα live που έχουμε δει στην χώρα μας.

Όλος ο Λυκαβηττός ήταν στον «αέρα»!! Xιλιάδες κόσμου στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο χόρευε συνέχεια με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι TC να λένε από το μικρόφωνο πως δεν έχουν ζήσει ξανά κάτι παρόμοιο και να τραβάνε φωτογραφίες, video το κοινό!!

Οι συνθέσεις τους, είναι ένα μίγμα από reggae, jazz, κλασικούς ήχους της Ινδίας και της Βραζιλίας, μουσικές από soundtrack ταινιών αλλά & rock αναφορές & όλα αρμονισμένα με ένα ιδιαίτερο ύφος.

Αυτή τη φορά το ραντεβού είναι στο Θέατρο Βράχων (αν και στο site τους μας λένε για το ολυμπιακό γήπεδο ξιφασκίας) για να μας παρουσιάσουν το 5ο άλμπουμ τους με τίτλο "Radio Retaliation" (ραδιοφωνικά αντίποινα).

«Το “Radio Retaliation” είναι μια ανοιχτή πολιτική δήλωση. Δεν υπάρχει δικαιολογία να μην πεις ανοιχτά τη γνώμη σου εδώ που φτάσαμε, με την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα βασανιστήρια, τις βιαιότητες και την κρίση στα καύσιμα, τα τρόφιμα και την οικονομία. Είναι δύσκολο να κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που ο κόσμος καίγεται γύρω σου. Αν είσαι καλλιτέχνης, είναι η πιο κρίσιμη ώρα να μιλήσεις ανοιχτά», δηλώνει ο Rob Garza.

«Με εξαίρεση κάποια ανεξάρτητα προπύργια, στις αμερικανικές ραδιοφωνικές συχνότητες δεν υπάρχει ελευθερία στη μουσική και την πληροφόρηση. Έχουν ξεπουληθεί, συγχωνευτεί και ομογενοποιηθεί. Η μουσική υποφέρει και το ίδιο συμβαίνει με την κοινωνία.

Το “Radio Retaliation” αποτελεί μια ηρωική έξοδο των συνειδητοποιημένων ανθρώπων που έχουν τη θέληση να παραδεχτούν ότι κάτι δεν πάει καλά με την “επίσημη εκδοχή” στις ειδήσεις και στον πολιτισμό» όπως εξηγεί ο Eric Hilton.

Στο εξώφυλλο του άλμπουμ εικονίζεται ένας μαχητής των Ζαπατίστας. Υπάρχει λόγος, όπως εξηγούν: «Οι Ζαπατίστας φοράνε μάσκες για να κρύψουν την ταυτότητά τους από ακροδεξιά τάγματα θανάτου που τους καταδιώκουν και τους τρομοκρατούν απειλώντας να τους εκδιώξουν από τη γη τους ή να τους σκοτώσουν. Τα λαϊκά κινήματα, όπως αυτό των Ζαπατίστας, είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης για μας και αυτό αντανακλάται καθαρά στα νέα μας κομμάτια». (στο προηγ. post, το 2 κλιπ, από το νέο album).

Η lifo μας χαρίζει αυτή την εβδομάδα ένα διήμερο γεμάτο μουσική.

Απόψε και αύριο στο bios έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τους πιο φρέσκους ήχους στην πόλη από έλληνες και ξένους καλλιτέχνες. Την αρχή θα κάνει ο Τακι Τσαν με τα live του να είναι απλά μια εμπειρία αξέχαστη και ακολουθεί η κολεκτίβα των Cast-a-blast με ήχους soul και funky. Αμέσως μετά στο υπόγειο του bios θα ακουστεί ο ήχος του σήμερα.. το dubstep γεμάτο με μπάσο και μελωδία θα μας κάνει να χορεύουμε μέχρι πρωίας και γι’ αυτό τον λόγο η lifo φέρνει τους κορυφαίους του είδους Pinch, Distance και Applebim. Μόνο που κι εδώ υπάρχει ελληνική εκπροσώπηση με τον Ekelon, που η μουσική του ακούγεται στο Radio one του BBC, για το πρώτο του live στην Αθήνα!!

Το Σάββατο η Μόνικα θα μας παρουσιάσει τον δίσκο της (χωρίς σχόλια!!) και αμέσως μετά ο Matt Elliot επίσης χωρίς σχόλια. Μεταφερόμαστε πάλι στο υπόγειο για την πρώτη μας επαφή με τον Miho Cod και με τον πολύ καλό Φανταστικό Ήχο, ο οποίος το καλοκαίρι κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, τον οποίο μας κάνει δώρο από το blog του, Κυρίαρχοι Του Σύμπαντος .

Επόμενος ο Larry Gus που από το περσινό live του στο Αμφιθέατρο στην Τεχνόπολη δεν μπορεί να ξεχαστεί..απλά μοναδικός!!! Και τέλος ο υπεύθυνος για έναν από τους καλύτερους περσινούς δίσκους της χρονιάς ο καθηγητής φιλοσοφίας John Maus.
Το μόνο που με αγχώνει είναι ο ανύπαρκτος εξαερισμός του bios αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Ααα και όπως υποστηρίζει η lifo “Τα καλύτερα στη ζωή είναι δωρεάν”. Περισσότερα εδώ.

coming soon..

via hulot

Green Design Festival.. εντυπώσεις..

Το Green Design Festival τελείωσε. Είχα υποσχεθεί ότι θα αναρτούσα φώτο και εντυπώσεις. Ήταν βέβαια η πρώτη χρονιά.. Ελπίζω να καθιερωθεί και συνεχώς να γίνεται καλύτερο..
Λοιπόν.. η ιδέα του φεστιβάλ ήταν έξυπνη, οι street artists πέρασαν κάποια μηνύματα.. Καιρός όλοι μας να αλλάξουμε συμπεριφορά προς το περιβάλλον πριν να είναι πολύ αργά…
Παρακάτω λίγα λόγια μαζί με εικόνες..

Στο σταθμό του μέτρο Μεγάρου Μουσικής.. Don’t panic..
Μόλις περάσαμε την είσοδο.. του Ecomuseum στο Σύνταγμα.
ναι, είμαστε ακριβώς ..εκεί!!
Το μήνυμα της γης μέσα στη λεκάνη.. ο καθένας νομίζω το αντιλαμβάνεται…
..βιβλιοθήκη με βιβλία, κόμικς, περιοδικά για τη φύση.. Σίγουρα όχι μεγάλη ποικιλία, αλλά για πρώτη χρονιά του φεστιβάλ κάτι ήταν.. ;)
..μέσα από λεζάντες και φωτογραφίες, ‘περνούσαν’ αρκετά μηνύματα. Αρκεί να έχεις τη διάθεση να τα διαβάσεις..
Σας παρουσιάζω μερικά από αυτά εδώ..






..υπερμεγέθη τετράδια όπου μπορούσες να γράψεις τις ιδέες – προτάσεις σου..

...μια μικρή έκθεση φωτογραφίας

..η ομορφιά της φύσης

..και η παρέμβαση του ανθρώπου..

..ιδέες για δημιουργίες από άχρηστα αντικείμενα..

βάζο...

μολυβοθήκη...

Διακρίνοντας τις κλιματικές αλλαγές, βλέποντας πόσο καταστροφικοί είμαστε ως προς το ίδιο το «σπίτι» μας....ας αλλάξουμε την καθημερινή συμπεριφορά μας προς το περιβάλλον!!

Κλείνω το post με κάποια λόγια μιας λεζάντας του festival :
«η απάντηση είναι στο χέρι του καθενός από εμάς, ως μοναδικό άτομο. Διαφορετικά, μπορεί μια μέρα να γίνουν οι άνθρωποι το αξιοθέατο για τους πιγκουΐνους.»

Αφιερωμένο...στους bloggers που μένουν εκτός των Αθηνών..
Κυρίως όμως στον tovene592, που σε εκείνη την ανάρτηση, είχε ζητήσει : «φωτογραφίες ή έστω τις εντυπώσεις σου και για εμάς που είμαστε μακριά!» :)) !!!

Καλή εβδομάδα σε όλους!!

...η εικόνα της ‘άλλης’ Ελλάδας!

Στα σχόλια του προηγούμενου post υπήρξε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με κάποιους από εσάς.

Οι περισσότεροι συγκλίναμε στην αξία των σημερινών νέων και πόσο σημαντικό είναι να έχουν στήριξη, προσοχή.
Πραγματικά είναι πολύ σπουδαίο να ξέρεις πως μέσα στην γενικότερη καταχνιά κάποιοι όντως διαφοροποιούνται, απέναντι στις όποιες αντιξοότητες και οραματίζονται κάτι μικρό ή κάτι μεγάλο..!

Το χειρότερο είναι η ισοπέδωση, το να κόβεις τα «φτερά» τους και η απογοήτευση!

Η βράβευση του Νίκου Πασσαλή, του 17χρονου μαθητή από τη Θεσσαλονίκη μου έδωσε πολύ χαρά! Πιστεύω ότι στην γενικότερη κατάσταση του ‘σήμερα’, τέτοιες ευχάριστες ειδήσεις, αξίζουν να αναδεικτούν!!

Για όσους δεν το διάβασαν, ο Νίκος Πασσαλής κέρδισε το πρώτο ειδικό βραβείο του ΕIROForum (της κοινοπραξίας των επτά μεγαλύτερων επιστημονικών και ερευνητικών κέντρων της Γηραιάς Ηπείρου), ένα βραβείο που ισοδυναμεί με ταξίδι στο «όνειρο», με μια επίσκεψη στο CERN της Γενεύης.

Την ιδέα για την εφεύρεση του, την εμπνεύστηκε από ένα blog (!!!!), όταν διάβασε ότι οι υπολογιστές των 100 δολαρίων είναι αδύνατο να χρησιμοποιηθούν για τη δημιουργία ενός κατανεμημένου συστήματος υπολογιστών. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον και θέλησε να αποδείξει ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

Μαθητής ακόμη στην τρίτη τάξη του 2ου Λυκείου Νεάπολης Θεσσαλονίκης, άρχισε να «ασχολείται» με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές από την ηλικία των 3 ετών. Γεννήθηκε το 1991. Λίγο πριν οι γονείς του είχαν αγοράσει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή, τον οποίο «αποδόμησε» όταν πήγαινε στο δημοτικό για να…εξερευνήσει το εσωτερικό του..

Πάνω στο project του δούλεψε 12 ολόκληρους μήνες, καθώς απαιτούσε ευρεία και συνδυασμένη γνώση hardware και software.

Η ιστορία του 17χρονου Νίκου από τη Θεσσαλονίκη ξεφεύγει από το προσωπικό και αγγίζει το γενικό. Γιατί η ιστορία του Νίκου δεν είναι μοναδική. Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που υπερβαίνουν την τετριμμένη εκπαιδευτική καθημερινότητα και κατορθώνουν σημαντικά πράγματα. Δυστυχώς όμως τα περισσότερα δεν θα τα γνωρίσουμε ποτέ!

Κάποια από αυτά τα παιδιά ίσως να σπουδάσουν στο εξωτερικό -όσα θα έχουν την οικονομική δυνατότητα- και να βρεθούν στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα της υφηλίου...

Το θέμα είναι όμως, τι κάνει η Ελλάδα για όλα αυτά τα παιδιά; Θα μπορέσει να αξιοποιήσει ως χώρα αυτά τα μυαλά, θα μπορέσει να τα κρατήσει στο δημόσιο πανεπιστήμιο;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα δεν είναι αισιόδοξες.

Και αποκαλύπτουν μία από τις σοβαρότερες παθογένειες του εκπαιδευτικού και του πολιτικού μας συστήματος.

Στην εποχή της απαξίωσης των πάντων η απάντηση τελικά βρίσκεται στους δρόμους που χαράσσουν οι άνθρωποι με τον κόπο τους.

Κι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τύχουν -επιτέλους- της προσοχής όλων μας..

Κλείνω με ένα μήνυμα του Νίκου:

«Για την επιστήμη τίποτα δεν είναι αδύνατο. Με υπομονή και επιμονή μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα. Το μόνο όριο είναι η φαντασία μας..»

ΠΟΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ στον Νίκο...

Επίσης, ο ελληνικός επιστημονικός κόσμος, που μοχθεί εκτός συνόρων χωρίς τη βοήθεια της Πολιτείας, βραβεύθηκε χθες στο πρόσωπο του διακεκριμένου επιστήμονα Ιωσήφ Σηφάκη, ο οποίος διαπρέπει εδώ και χρόνια στη Γαλλία.

Με ειδική τελετή στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί απένειμε στον ελληνικής καταγωγής ερευνητή στον τομέα της Πληροφορικής το βραβείο «Turing 2007».

Το εν λόγω βραβείο απονέμεται από το 1966 και θεωρείται το «Νόμπελ της Πληροφορικής».

Ο κ. Σηφάκης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης, διευθύνει σήμερα το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής Ερευνας (CNRS) της Γαλλίας και είναι ιδρυτής του εργαστηρίου Verimag της Γκρενόμπλ. Βραβεύθηκε (μαζί με τους Αμερικανούς επιστήμονες Εντμουντ Κλαρκ και Αλεν Εμερσον) για την ανακάλυψή του που αφορά στην τεχνική της μοντελοποίησης συστημάτων «model checking». Πρόκειται για ένα σύνολο τεχνικών «αυτόματης επαλήθευσης δυναμικών συστημάτων ηλεκτρονικής ή πληροφορικής προέλευσης».

Πηγές άρθρων από: Εδώ και από Εδώ