Βενετία β'

Η Βενετία αποτελεί ένα απίστευτα όμορφο κινηματογραφικό σκηνικό.
Σαν ένας σκηνοθέτης να το δημιούργησε ειδικά για σένα..

Υπάρχουν μερικοί προορισμοί που δεν αρκεί να τους βλέπεις από φωτογραφίες.. χάνονται.. Ίσως όμως μέσω της εικόνας να μεταφέρεται καλύτερα η ατμόσφαιρα, καλύτερα από οποιαδήποτε λόγια..

Στην προηγούμενη ανάρτηση γνωρίσαμε κάποια ιστορικά στοιχεία της Βενετίας.. Σήμερα ας κάνουμε μια βόλτα στα στενά της πόλης, αλλά και από τη θάλασσα.. χαζεύοντας τις γόνδολες, τα μνημεία, τα χρώματα..

Χτισμένη πάνω σε ένα πλήθος 117 νησίδων, που σχηματίζουν 150 περίπου κανάλια και ενώνονται με 400 γέφυρες, η Βενετία είναι μία πόλη μοναδική..

Γόνδολες να περνούν κάτω από τις γέφυρες..και τα στενά σοκάκια...

Η Γέφυρα των Στεναγμών που συνδέει το παλάτι των Δόγηδων με τις φυλακές..., χτίστηκε το 1600 μ.Χ. Το όνομά της βασίστηκε στο θρύλο των στεναγμών των κρατουμένων καθώς οδηγούνταν στα κελιά τους και έβλεπαν ίσως για τελευταία φορά την πανέμορφη Βενετία.

Μία ακόμη πασίγνωστη γέφυρα είναι αυτή του Ριάλτο. Είναι η μεγαλύτερη και παλαιότερη γέφυρα από τις τρεις που ενώνουν τις όχθες του Μεγάλου Καναλιού.

Τα περισσότερα κτίρια είναι χτισμένα από το 16ο ως το 19ο αιώνα, με ιδιαίτερη τεχνοτροπία και αρχιτεκτονική, με διαφορετικά χρώματα και όλα ενώνονται μέσω του νερού, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα που σε μεταφέρει αιώνες πριν.

Το καρναβάλι της Βενετίας αποτελεί ένα από τα κυριότερα πολιτιστικά γεγονότα παγκοσμίως. Οι Βενετσιάνες και οι Βενετσιάνοι την εποχή της ακμής της πόλης συνήθιζαν να μασκαρεύονται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, έτσι ώστε να κρατάνε τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά από τις ιδιωτικές τους στιγμές. Το συνήθιζαν τόσο πολύ, ώστε οι αρχές της πόλης αναγκάστηκαν να απαγορεύσουν δια νόμου οποιαδήποτε μεταμφίεση τους..

Η τέχνη υπάρχει παντού στη Βενετία..

Αυτή η νεκροκεφαλή απο...κουζινικά.., μου άρεσε πολύ! :)

Μετά από τόσες βόλτες...Καιρός...για μια πίτσα!!...

Υ.Γ. Δυσκολεύτηκα να ξεχωρίσω ποιες φωτογραφίες θα αναρτούσα.. ίσως μετά από καιρό να βάλω πάλι και άλλες..

Μουσεία..ερμητικά κλειστά!..

Banksy

Λέγετε ότι ο πολιτισμός και ο τουρισμός είναι η ‘βαριά βιομηχανία της Ελλάδας’… Θα πρόσθετα ‘και όχι μόνο’.. Είναι αλήθεια πως οι τουρίστες ενδιαφέρονται πολύ για τον ελληνικό πολιτισμό, ίσως τον εκτιμούν περισσότερο και από εμάς…

Δυστυχώς οι περισσότεροι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία στην Ελλάδα νοσούν εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι ελλείψεις και τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν κατά τη τουριστική περίοδο έπληξαν ανεπανόρθωτα την εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.

Σας παρουσιάζω μερικά συνοπτικά στοιχεία σήμερα..

Κλειστός για ακόμη ένα καλοκαίρι, τρία χρόνια μετά την πτώση του στεγάστρου, παρέμενε ο κορυφαίος προϊστορικός οικισμός στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης, ο οποίος καταστράφηκε από ηφαιστειακή έκρηξη το 17ο αιώνα π.Χ. Δυστυχώς, προβλέπεται οι εργασίες να κρατήσουν κλειστό τον αρχαιολογικό χώρο τουλάχιστον για δύο ακόμη καλοκαίρια, καθώς θα χρειαστούν 18 μήνες για την ολοκλήρωση του στεγάστρου, αλλά και άγνωστο διάστημα για την έναρξη των εργασιών του..

Στην Κρήτη, επίσης σε έναν από τους πλέον δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, οι επισκέπτες θα πρέπει για ένα ακόμα καλοκαίρι να αρκεστούν στα εκθέματα της προσωρινής έκθεσης του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου. Από ότι λέγεται το μουσείο πρόκειται να ανοίξει ξανά το 2010.
Οι κατακόμβες στη Μήλο είναι επίσης κλειστές λόγω εργασιών και ανασκαφών που πραγματοποιούνται...

Το Αρχαιολογικό Μουσείο της Ίου είναι κλειστό λόγω εργασιών..

Παρομοίως κλειστά παρέμειναν το καλοκαίρι τα Αρχαιολογικά Μουσεία της Πάτρας και της Βραυρώνας..

Το Μουσείο στη Δήλο, το νησί που αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς και μυθολογικούς χώρους στην Ελλάδα παρέμενε κλειστό μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού λόγω έλλειψης προσωπικού.

Το Αρχαιολογικό Μουσείου Ανδρου έκλεισε την 1η Δεκεμβρίου 2007.
Ενα μήνα αργότερα έκλεισε και η Αρχαιολογική Συλλογή Παλαιόπολης.

Στο μουσείο της Ανδρου εκτίθεται ο περίφημος «Ερμής της Ανδρου», ευρήματα από το γεωμετρικό οικισμό της Ζαγοράς, καθώς και γλυπτά και επιγραφές. Και στις δύο περιπτώσεις το πρόβλημα οφειλόταν στην έλλειψη προσωπικού φύλαξης. Τα Μουσεία ανοίξαν τελικά τη τελευταία στιγμή. (Δείτε το άρθρο «ζήσε το μύθο σου με κλειστά μουσεία»)

Ο αρχαιολογικός χώρος στους Δελφούς λειτουργούσε από τις 8 π.μ. έως τη 1 μ.μ., και μόνο έπειτα από έντονες κινητοποιήσεις έγινε επέκταση του ωραρίου.

Το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, ήταν γεμάτο σκουπίδια...μετά τις απεργίες των προσωπικού καθαριότητας των δύο τουαλετών του.

Ο κατάλογος δυστυχώς είναι αρκετά μακρύς...Η εικόνα της Ελλάδας των κλειστών μουσείων έκανε το γύρο του κόσμου. Η εφημερίδα «Guardian» της Βρετανίας δημοσίευσε άρθρο για την ντροπιαστική κατάσταση στους ελληνικούς αρχαιολογικούς χώρους.

Μετά από αυτά, δεν είναι να εκπλησσόμαστε με τη δραματική πτώση των επισκεπτών στα μουσεία. H κατάσταση αυτή δεν πλήττει μόνο το γόητρο της χώρας, αλλά στερεί και από το ταμείο της μια σημαντική πηγή εσόδων. Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο να καλύψουμε μέχρι να συνειδητοποιήσουμε την αξία του πολιτισμού μας.. και πόσο εποικοδομητικά θα μπορούσε να λειτουργήσει προς όφελος μας..

Βενετία Α'

Στα μέσα Ιουλίου αναρτήθηκε η αρχή του ταξιδιού..
Καιρός για τη συνέχεια, με φωτό και εντυπώσεις.

Σε αυτό το χάρτη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, πέρασα με φωσφοριζέ μαρκαδόρο τη διαδρομή που ακολουθήσαμε. Με το πορτοκαλί είναι η διαδρομή της πρώτης μέρας.. Με το πράσινο των υπόλοιπων.. Το ταξίδι στην Ιταλία ήταν όνειρο ετών..Αρχίζουμε.. :)

Σε όλο το δρόμο από Ανκόνα μέχρι Βενετία, ένα χρώμα κυριαρχεί: Πράσινο!
Καταπράσινα τοπία, χωράφια με στοίβες σταχυών και ξύλων, δρόμοι καθαρισμένοι από τα ξερά χόρτα.
Δεξιά και αριστερά λιμνούλες, πραγματικά ένα χάρμα οφθαλμών..
Τους εθνικούς δρόμους της Ιταλίας.. δεν διανοείσαι να τους συγκρίνεις με τους δικούς μας. Απόλυτος σεβασμός στο ταξιδιώτη. Ενδόμυχα και πάλι σκέφτεσαι τις δικές μας εθνικές οδούς... Πόσο πίσω είμαστε σε αυτά τα θέματα...
Ο δρόμος προς το Βορρά σε προϊδεάζει για τη συνέχεια..

Η ιταλική επαρχία είναι τόσο ‘τακτοποιημένη’, που πραγματικά όταν μπαίνεις στην Ελλάδα το αντιλαμβάνεσαι πρωτίστως από τη διαφορά στους δρόμους μας με τα σκουπίδια, τα ξερά χόρτα και τα καμένα. Και δυστυχώς για αυτά είμαστε όλοι εμείς συνυπεύθυνοι.

Βενετία α’

Η Βενετία έχει μια ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και κουλτούρα. Μοναδικά ρομαντική πόλη, κτισμένη ολόκληρη πάνω στο νερό, χωρίς αυτοκίνητα, με στενά σοκάκια και κανάλια να ξεπροβάλουν σε κάθε γωνιά, δίπλα από παλάτια, εκκλησίες, πολύχρωμες αγορές.. Μια πόλη μοναδική στο κόσμο...

Ξεχωρίζει η πλατεία του Αγίου Μάρκου, πάντα γεμάτη τουρίστες, το «ωραιότερο σαλόνι του κόσμου» κατά τον Ναπολέοντα, στην οποία προς όποιο σημείο του ορίζοντα αν κοιτάξεις, θα δεις και κάτι ιδιαίτερο, κτίρια, μουσεία, εκκλησίες, cafe..

Στην πλατεία κυριαρχεί ο πανέμορφος καθεδρικός ναός της Βενετίας, ο οποίος κτίστηκε στα πρότυπα της Αγίας Σοφίας, από τους διασημότερους καλλιτέχνες της εποχής.
Στο μπαλκόνι της εκκλησίας, τη ματιά κεντρίζουν τα τέσσερα άλογα, αντίγραφα των γνήσιων που φυλάσσονται στο Μουσείο. Στέκουν εκεί, σαν έτοιμα να καλπάσουν, ατενίζοντας τη πλατεία του San Marco.

Ο Βυζαντινός ναός, στη πρόσοψη και σε όλο το εσωτερικό του, είναι διακοσμημένος με καταπληκτικά ψηφιδωτά. Η δημιουργία του εντυπωσιακού ναού σκόπευε να συμβολίσει τη δύναμη της Βενετίας, αλλά και να γίνει ο χώρος ανάπαυσης του Αγίου Μάρκου, προστάτη της πόλης.

Το Palazzo Ducale, ένας καταπληκτικός συνδυασμός Βυζαντινής, Γοτθικής και Αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, ήταν η κατοικία 120 δόγηδων, οι οποίοι κυβερνούσαν τη Βενετία. Πολυτέλεια, ταβάνια και αίθουσες διακοσμημένες με μοναδικά έργα τέχνης, αρχιτεκτόνων και καλλιτεχνών, όπως του Τισιανο, του Μπελίνι κα.

Ένα θαυμάσιο αναγεννησιακό ρολόι στη πλατεία, το οποίο έχει δυο μπρούτζινους δείκτες που κτυπούν τις ώρες. Σύμφωνα με το θρύλο, οι τεχνίτες αφού το ολοκλήρωσαν, τυφλώθηκαν για να μην μπορέσουν να επαναλάβουν το έργο. Το βράδυ το θέαμα είναι αρκετά πιο εντυπωσιακό..

Στη πλατεία του Αγίου Μάρκου δεσπόζει και το πιο ψηλό κτίριο στην Βενετία, αυτό το καμπαναριό ύψους 100μ. Παλιά λειτούργησε ως φάρος, παρατηρητήριο αλλά και δωμάτιο βασανισμού.

Το καφέ Florian, το διάσημο πρώτο ευρωπαϊκό καφέ.
Τα κουφώματα του έχουν ακόμη το ξύλινο πλαίσιο, τα τραπέζια τη μαρμάρινη επίστεψη, όλα του 1720. Καθώς το αντικρίζεις, ακούγοντας γνωστές μελωδίες από πιάνο και βιολιστές, φαντάζεσαι πόσοι άνθρωποι στάθηκαν και ήπιαν το καφέ τους εκεί.. πόσες πολλές προσωπικότητες που σήμερα αναζητούμε μόνο μέσα από τα έργα τους..

Ένας από αυτούς, ο Βιβάλντι (1678-1741) ο οποίος γεννήθηκε και έζησε μεγάλες περιόδους της ζωής του στη Βενετία, διδάσκοντας μουσική. Καθημερινά δίνονται παραστάσεις της μουσικής του Βιβάλντι σε θέατρο κοντά στη πλατεία του Αγίου Μάρκου.

Το πρώτο βράδυ στην Βενετία, κάτσαμε σε κάποιο από τα καφε της πόλης. Στο διπλανό τραπέζι από εμάς, ήταν μια παρέα Ιταλών. Κάποια στιγμή, άρχισαν να τραγουδάνε το Come Mona Lisa (το τραγούδι που ακούγεται στο blog), το οποίο τυχαίνει να μου αρέσει πολύ. Από εκείνη τη στιγμή όποτε το ακούω, συνειρμικά μεταφέρομαι και πάλι εκεί...

Υ.Γ. Θα ακολουθήσει ανάρτηση με περισσότερες φωτό .. και με λιγότερα λόγια :)

..πάλι εδώ :)

There is always hope.. - Banksy

Μετά από σχεδόν 2 μήνες απουσίας από το blog, (με τη πρώτη περίοδο του Ιουλίου εκτός Ελλάδας και έπειτα με 4 αναρτήσεις ενδιάμεσες ως και σήμερα).. επιστρέφω πλέον & εγώ στη βάση μου... :)
Όσο καιρό έλειψα, είδα ή διάβαζα διάφορα πράγματα, τα οποία ήθελα να τα αναρτήσω στο blog, αλλά η συχνή απουσία μου και η έλλειψη ίντερνετ δε μου το επέτρεπαν. Λίγες σκέψεις θα σας γράψω σήμερα..

Το φετινό καλοκαίρι είχε λίγο από όλα..
Σε προσωπικό επίπεδο, μπόρεσα επιτέλους να αφιερώσω χρόνο σε ταξίδια, σε αναγνώσεις βιβλίων, σε στιγμές στη θάλασσα, σκέψεις, επαναπροσδιορισμό διαφόρων θεμάτων μέσα μου..
Οι περισσότεροι άνθρωποι κάνουνε σχέδια με την αλλαγή και την έλευση του νέου έτους, ..για μένα η καλύτερη περίοδος για τέτοιες αποφάσεις, είναι αυτή εδώ.. Παρόλο που ως άτομο απεχθάνομαι τους απολογισμούς, εντούτοις κάθε Σεπτέμβριος μοιάζει με μια στιγμή για νέα πράγματα και αποφάσεις..

Όσο μεγαλώνεις, ίσως και να απομυθοποιείς διάφορες καταστάσεις γύρω σου.
Είμαστε σε περίοδο Ολυμπιακών Αγώνων.. Η τελετή έναρξης στο Πεκίνο ήταν καλή, αλλά δε μπορώ να πω οτι με "κέρδισε".. Πραγματικά πως να μπορέσεις να αφεθείς για να πάρεις τα όποια ‘μηνύματα’ του καλλιτεχνικού κομματιού της, από τη στιγμή που το ίδιο το κράτος της Κίνας τα ακυρώνει πρώτο με τις αποφάσεις του?...

Η είδηση για τα μαγνητοσκοπημένα πυροτεχνήματα, ή την επιλογή ενός ομορφότερου, αλλά όχι καλλίφωνου μικρού κοριτσιού, και η απόρριψη της άλλης μικρής, μόνο ανθρωπιστικές αξίες δεν πρεσβεύουν.. Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα, με τα πάντα να κινούνται στους ρυθμούς που επιζητεί η τηλεθέαση. Αυτή καθορίζει και θέτει τους κανόνες..

..Ποιος νοιάζεται για τα ρεκόρ και τις επιδόσεις των αθλητών.., όταν στα περισσότερα αθλήματα κυριαρχεί η ντόπα? Με λίγα λόγια..ποιους κοροϊδεύουν, αυτή είναι η γιορτή της εμπορευματοποίησης των πάντων..
Υπάρχει τελικά νόημα σε αυτό τον πρωταθλητισμό, για ποιο ολυμπιακό ιδεώδες μιλάμε? Όταν την ίδια στιγμή με την έναρξη της Ολυμπιάδας στο Πεκίνο, ένας νέος πόλεμος πάλι ξεκινούσε?

Ο Πούτιν χειροκροτούσε στο στάδιο της Κίνας, αργότερα σε δηλώσεις προασπιζόταν την.. εκεχειρία, ενώ παράλληλα ο πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Γεωργίας οργίαζε, άμαχοι τεμαχίζονταν, ο πόνος έπαιζε και πάλι το πρώτο ρόλο, εξαφάνιζε τη λογική, εκμηδένιζε νόμους, ηθική, αξιοπρέπεια..

Οι εικόνες στα δελτία ειδήσεων σκληρές. Ξανά σε οδηγούν στη σκέψη ότι τελικά το μόνο σταθερό πράγμα στην παγκόσμια ιστορία είναι η ανακύκλωση της, ότι πάντα κάνει κύκλο, και ότι ποτέ οι άνθρωποι δεν διδάσκονται τίποτα από αυτή.
Νέοι πρόσφυγες, νέοι άστεγοι, κινήσεις καθοδηγούμενες μόνο από το τυφλό μίσος και το συμφέρον..

Τελικά στη ζωή η μεγαλύτερη σημασία έγκειται στο να ακολουθείς και να ζεις πάντα με βάση τα θέλω κ τα πιστεύω σου. Όσο δύσκολο κ αν είναι αυτό στην σημερινή εποχή, το οφείλεις πάνω απ' όλα στον εαυτό σου.

Το μεγαλύτερο εφόδιο είναι η γνώση, να μαθαίνεις όσα περισσότερα μπορείς. Γιατί η γνώση μπορεί να δώσει μια αίσθηση ευγνωμοσύνης στον άνθρωπο, να τον κάνει να συνειδητοποιεί την δύναμη του ως προς την ζωή του, αλλά συνάμα και την αδυναμία του απέναντι στη φύση.
Μόνο η αληθινή γνώση μπορεί να ξεχωρίζει το ανούσιο από το ουσιώδες.
Είναι σαν θείο δώρο και είναι δίπλα μας, αρκεί να απλώσουμε το χέρι και να ανοίξουμε τη ματιά μας να τη λάβουμε..

Υ.Γ. Χάθηκα λίγο. Καλώς σας ξαναβρίσκω! Εδώ θα είμαστε με νέες αναρτήσεις γεμάτες πάθος για ζωή, γνώση, τέχνη, προβληματισμό και διάλογο! Να είστε καλά! Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους!

Νίκος Κακλαμανάκης

Ο Νίκος Κακλαμανάκης 4 χρόνια πριν, ήταν εκείνος που άναψε τη δάδα στο ΟΑΚΑ και σήμανε την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

Θέλησα σήμερα, αρχή του πιο καλοκαιρινού μήνα και λίγες μέρες πριν την έναρξη της Ολυμπιάδας στο Πεκίνο, να αναφερθώ στο καπετάν Νικόλα, ένα αγαπημένο μου αθλητή, πραγματικά πλέον έναν από τους λίγους που με κάνουν να αισθάνομαι υπερήφανη, τόσο για τις επιδόσεις του, όσο κυρίως για το προφίλ που έχει διατηρήσει. Πάντα προσηλωμένος στους στόχους του, απέχοντας απο τα media, με σεβασμό προς τους συναθλητές του και φιλοσοφημένος για τη ζωή.

Ο Κακλαμανάκης είναι ένας από τους ελάχιστους αθλητές στο κόσμο που έχει καταφέρει να διακριθεί σε τέσσερις συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στη Βαρκελώνη 1992 (9η θέση), στην Ατλάντα 1996 (1η θέση), στο Σίδνεϊ 2000 (6η θέση), στην Αθήνα 2004 (2η θέση) και τώρα θα συμμετάσχει και στην Κίνα!

Οι ρίζες του Νίκου κρατούν από την Αμοργό, από τη Μάνη και από τη Κρήτη. Το γενεαλογικό τρίγωνο τον βγάζει κάπου στην καρδιά του Αιγαίου. Από τα 4 του, κάθε καλοκαίρι βρισκόταν στην Άνδρο. Ένα βήμα απ΄ το νερό, κάθε μέρα μέσα στο κύμα, στο Νημποριό.

Στις συνεντεύξεις του, οι δηλώσεις του ουσιαστικές. Δείχνει ένας άνθρωπος καλλιεργημένος και προσγειωμένος παρόλη την επιτυχία του.. με ήθος.. Αξίζει να αναφερθεί η στιγμή στη διοργάνωση "Athens Reggata 2003", όπου ο Νίκος μόλις 50 μέτρα απο το τερματισμό και την 1η θέση στον αγώνα, χτύπησε δίχως δική του ευθύνη μια Ελβετίδα συναθλήτρια του, τότε αμέσως εγκατέλειψε τη κούρσα για να τη βοηθήσει.

photo copyrights http://www.kaklamanakis.gr/

Σας παραθέτω ένα αποσπάσμα από συνεντεύξη του στην εφημερίδα Τα Νεα, που έδωσε λίγο πριν φύγει για την Ολυμπιάδα της Κίνας:

"Τι σας κάνει σημαντικό αθλητή; Το μυαλό ή το σώμα;
Δεν είναι η φυσική μου κατάσταση, μη γελιόμαστε. Υπάρχουν πολύ πιο δυνατοί αθλητές από μένα, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Στα 28 μου ήμουν τόσο δυνατός που ακόμα κι αν έκανα κάποιο λάθος, τα «διόρθωνε» το σώμα μου. Τώρα πια δεν έχω περιθώρια να κάνω λάθη.

Εγώ θα νόμιζα ότι το σημαντικότερο είναι τα μπράτσα που κρατούν το πανί και τα πόδια που πατούν στη σανίδα.
Το σημαντικότερο είναι να μπορείς να διαβάσεις τον αέρα, να καταλάβεις αν το σύννεφο της βροχής θα σου δώσει περιστροφικό αέρα ή δυνατή σπιλιάδα. Να έχεις εμπειρία και να μπορείς να συμπεριφερθείς σωστά υπό πίεση. Το πρώτο λοιπόν είναι το μυαλό, μετά η καρδιά και μετά το σώμα.

Όταν λέτε η καρδιά; Τραβάς το ιστίο με τα χέρια σου και αυτή η επαναλαμβανόμενη κίνηση σού αυξάνει πάρα πολύ την καρδιακή λειτουργία. Όλη η αίσθηση είναι πάνω στα χέρια σου. Τα πέλματα απέχουν λίγα εκατοστά από το νερό. Δεν έχεις ούτε τιμόνι ούτε σκοινιά. Η καταπόνηση είναι απίστευτη: 180 σφυγμούς, επί 40 λεπτά, δύο φορές την ημέρα, επί 10 μέρες.

Δεν υπάρχουν μέρες που να βαριέστε τη θάλασσα;
Τη θάλασσα όχι, ποτέ. Τους αγώνες καμιά φορά ναι. Η θάλασσα όμως είναι το πρώτο σπίτι μου, η ζωή μου. Η στεριά είναι το δεύτερο. Από τη στιγμή που είμαι ξύπνιος, τις μισές ώρες είμαι στη θάλασσα. Ακόμα κι αν δεν είμαι μέσα στη θάλασσα, την ψάχνω, αλλιώς δεν μπορώ, νιώθω δυσφορία.

Από όλες τις θάλασσες που έχετε γνωρίσει ποια είναι η πιο ωραία; Και μη μου πείτε το Αιγαίο..
Η καρδιά του Αιγαίου, ναι, είναι πολύ ωραία. Ένας βράχος άγριος, το βαθύ μπλε, ο γαλανός ουρανός και οι αέρηδες. Όλα αυτά σου δίνουν μοναδική ενέργεια. Υπάρχουν και άλλες γωνιές στον πλανήτη με ανάλογη δύναμη. Στην τροπική μεριά του Ειρηνικού, Αυστραλία, Νότια Αφρική, έχει πολύ ωραίες θάλασσες.

Ξεχωρίστε μου μια.
Νέα Ζηλανδία, η πρωτεύουσα της ιστιοπλοΐας. Ανάμεσα σε Νέα Καληδονία, Αυστραλία, Ταϊτή και Νέα Ζηλανδία είναι μια απ΄ τις πιο ωραίες θάλασσες στον κόσμο. Και από τις τελευταίες που έχουμε αφήσει ζωντανές, γιατί δεν έχουμε αφήσει και πολλές. Και δεν νομίζω ότι θα τις αφήσουμε και για πολύ καιρό... Μια γενιά, μιάμιση; Είναι καταπληκτικά νερά, αγνά και σου δίνει φοβερή ενέργεια ο ωκεανός.

Πάντως έχει πολλή μοναξιά το άθλημά σας. Δεν υπάρχει εξέδρα, δεν υπάρχουν φωνές. Εσείς και η θάλασσα.
Ναι, οι ιστιοπλόοι είναι μόνοι τους στο κύμα. Εμείς δεν έχουμε κερκίδα, δεν έχουμε επικοινωνία, κανένας δεν μαθαίνει πού είμαστε.

Και μετά τους αγώνες; Οι επόμενοι μήνες;
Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του ΄96 είχα μελαγχολήσει. Είχα πάρει το χρυσό αλλά έλεγα «και τώρα τι;». Ήθελα την επόμενη Ιθάκη.
Και είπα θα κάνω τον διάπλου του Αιγαίου. Στην επέτειο λοιπόν της Ολυμπιακής νίκης, έκανα τη διαδρομή Αθήνα- Κρήτη μέσα σε δύο μέρες. Οι στιγμές με τους ανθρώπους που με περίμεναν στον μεσοσταθμό στη Σαντορίνη αλλά και στην Κρήτη όταν τελείωσα, ήταν μοναδικές.

Στη Κίνα είναι ανοιχτή θάλασσα, έχει αέρηδες;
Την περίοδο του Αυγούστου, όχι. Με βάση τουλάχιστον τα μετεωρολογικά στοιχεία των τελευταίων 15 ετών, δεν βγάζει ποτέ αέρα πάνω από 3 Μποφόρ. Είναι Ολυμπιακοί στα μέτρα των μικρόσωμων αθλητών, Κινέζων κ.λπ. Λίγο αέρα, υπερβολική υγρασία, ζέστη και πολλά θαλάσσια ρεύματα. Εμείς αγωνιζόμαστε 1 με 3 Μποφόρ το μεσημέρι, οπότε φαντάσου. Υγρασία 85% ως 99% και 40 βαθμούς Κελσίου! Δυσφορείς σαν να έχεις 40 πυρετό…

Αυτή θα είναι η τελευταία διεθνής συμμετοχή σας;
Όχι, δεν θα κλείσω την καριέρα μου στην Κίνα. Ο καλύτερος προπονητής όλων των εποχών, ένας Πολωνός, είπε ότι η ιστιοπλοΐα στην Κίνα είναι σαν να κάνουμε χειμερινή Ολυμπιάδα στη Σαχάρα. Κάνεις κωπηλασία στην ουσία, τραβώντας το πανί σου."

photo copyrights http://www.kaklamanakis.gr/

«Όταν ζεις στη θάλασσα, νιώθεις πάντα μικρός, όσο μεγάλος και αν είσαι».

Ο Νίκος Κακλαμανάκης λίγο πριν φύγει για την προετοιμασία του στη Κίνα, έφτιαξε μια 'διαδικτιακή' κερκίδα. Αν θέλετε μπορείτε να σταθείτε δίπλα του και να ζήσετε την πορεία στην Ολυμπιάδα της Κίνας, κάνοντας κλικ στο : http://www.kaklamanakis.gr/.
photo copyrights http://www.kaklamanakis.gr/

Κλείνω το post, δανειζόμενη τα λόγια με τα οποία, ο Νίκος Κακλαμανάκης, ο γιός του ανέμου, ανοίγει την ιστοσελίδα του:

«Σας καλωσορίζω στην ιστοσελίδα μου, και με ή χωρίς αέρα να είστε σίγουροι ότι θα πρεσβεύω εσαεί την αξιοπρέπεια του αγώνα μου»...

Νίκο σε ευχαριστούμε για όλα! Είσαι ήδη νικητής!

Συνεντεύξεις, φωτο: εδω , εδω .

photo copyrights http://www.kaklamanakis.gr/