Eternal sunshine..

...of the spotless mind ..

...η γοητεία της παλιάς Αθήνας...

Αθήνα, πλατεία Κάνιγγος
Ο χώρος της Ακρόπολης πριν καθαριστεί από τα κτήρια
Αθήνα, οδός Γεωργίου Α, προς δάσος Λυκαβητού
Αθήνα, άποψη της Βουλής, στο βάθος η λεωφόρος Συγγρού και η θάλασσα
Αθήνα, Εθνικό Μουσείο
Αθήνα, Λεωφόρος Συγγρού
Θέα από το Θέατρο Διονύσου, 1913

Όποτε χαζεύω παλιές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από την Αθήνα, αγαλλιάζει το βλέμμα μου από την ομορφιά. Θεωρητικά η Αθήνα είχε τις καλύτερες προδιαγραφές για να αποτελεί μια από τις ομορφότερες πόλεις. Βρίσκεται σε εξαιρετική γεωγραφική τοποθεσία, περιτριγυρίζεται από βουνά και θάλασσα. Σύμφωνα με συγγραφείς παλιών χρονικών, η Αττική είχε πάντα ένα εξαιρετικό κλίμα. Όμως σήμερα νοσεί, κυρίως λόγω του άναρχου τρόπου που οικοδομήθηκε. Kαθώς σύμφωνα με ειδικούς, πρώτα χτιζόταν και μετά εντασσόταν στο σχέδιο πόλης. Αυτή η...αμέλεια είναι και η βασική αιτία των προβλημάτων της μετακίνησης, της έλλειψης ελεύθερων χώρων. Αρκεί μόνο να αναλογιστούμε ότι το ποσοστό πρασίνου στη πόλη της Αθήνας είναι μόλις 4%! Ίσως όμως το σημαντικότερο πρόβλημα να είναι η νοοτροπία των κατοίκων της. Καθόλου σεβασμός προς το περιβάλλον.. Όλοι οι πεζόδρομοι γεμάτοι αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Αρκεί μια βόλτα στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, σε έναν από τους πιο όμορφους πεζόδρομους της πόλης, για να συνειδητοποιήσεις το χαμηλό πολιτισμικό επίπεδο και την έλλειψη μιας κουλτούρας συνύπαρξης.

Μια ωραία ευκαιρία για ένα ταξίδι στο παρελθόν της Αθήνας είναι μια επίσκεψη στην Ευώνυμο Οικολογική Βιβλιοθήκη, η οποία στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτίριο στον αριθμό 9 της οδού Αγίων Ασωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό το μότο των υπεύθυνων της ότι θα είναι προτιμότερο όσοι θελήσουν να ασχοληθούν με την οικολογία, να διαβάσουν πρώτα ποίηση. Καθώς η οικολογία δεν είναι τόσο θέμα γνώσεων, όσο θέμα ευαισθησίας.

Η βιβλιοθήκη περιλαμβάνει περισσότερους από 15.000 τίτλους βιβλίων, 15.000 περιοδικά από 1.300 διαφορετικούς τίτλους, 1.000 χάρτες, 800 γκραβούρες, 20.000 φωτογραφίες, 200 παλαιά ημερολόγια. Το παλαιότερο βιβλίο είναι του 1787 και το παλαιότερο περιοδικό του 1840. Οι βιβλιογραφικές βάσεις δεδομένων περιλαμβάνουν 79.000 εγγραφές και 15.000 περιοδικά, ενώ έχουν επίσης καταγραφεί 500 αξιολογημένες ιστοσελίδες για περισσότερα από 400 διαφορετικά θέματα σε σχέση με το περιβάλλον. Όλο το υλικό είναι διαθέσιμο σε τέσσερις γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά, τουρκικά και ρουμανικά.

Η ιστοσελίδα της www.evonymos.org δέχεται 15.000 επισκέψεις το μήνα από περισσότερες από 50 χώρες. Αξιοπρόσεκτη είναι η στήλη της ιστοσελίδας «Ρώτα τον ειδικό», στην οποία ένα δίκτυο ανθρώπων παρέχει πληροφορίες για θέματα που σχετίζονται με το περιβάλλον.

Τη βιβλιοθήκη επισκέπτονται καθημερινά ομάδες μαθητών και σχολεία, ιδιώτες και επαγγελματίες. Είναι ανοιχτή για το κοινό από Δευτέρα έως Παρασκευή, 16.00-20.00, αλλά να σημειωθεί ότι δεν είναι δανειστική.

Πηγές: www.e-typos.com, www.evonymos.org

Παιχνίδι με βιβλίο..

Σε αυτό το παιχνίδι με κάλεσαν οι : Μαριλένα , Ξανθίππη , Nautilus , akamas , Δηιάνειρα , Stereotype , Dee Dee , Elesa , unlearn και Αίγλη.
Τους ευχαριστώ ιδιαίτερα όλους.
Το παιχνίδι έχει τους παρακάτω όρους:
1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

To βιβλιο που αυτή τη στιγμή τυχαίνει να είναι πιο κοντά μου ειναι το "Όταν έκλαψε ο Νίτσε" του Irvin Yalom, εκδόσεις Αγρα.

"Τα μέρη αυτά ήταν σύντομα, το πολύ δύο ή τρείς παραγράφοι, συχνά μόνο λίγες φράσεις, και καμιά φορά απλώς ένας αφορισμός: "Οι σκέψεις μας είναι σκιές των συναισθημάτων μας - πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές". "Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ απο θανατηφόρες αλήθειες στις μέρες μας - υπάρχουν πάρα πολλά αντίδοτα". "Τι χρειάζεται ένα βιβλίο που δεν μας πηγαίνει πέρα απο όλα τα βιβλία;"

Ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού, μένει να προσκαλέσω άλλους πέντε bloggers να κάνουν το ίδιο: radio marconi, mane-tarious, κοσμικός άξονας, μαρία (γνώση πρέπει να μοιράζεται), artanis.

7 μειον μου..

Μετά από τις προσκλήσεις των αγαπητών Αdonios και Αpo mixanis theos να αναφέρω 7 ελαττώματα μου…

Μα μόνο 7?????? ...!!! Οκ ας εκτεθώ ανεπανόρθωτα..

:)

1) Αφηρημένη. Eίμαι μονίμως αφηρημένη. Πάντα ήμουνα. Για να το ‘πολεμήσω’ αυτό, γεμίζω το γραφείο μου με post it, με διάφορες σημειώσεις (του τύπου «μη ξεχάσεις να…», «να είσαι...», «έχεις να πας εκεί…»).. Επίσης, συνεχώς χτυπάει και από μία υπενθύμιση στο κινητό..(με έχουνε σώσει αυτές ανά καιρούς). Γενικότερα είμαι στη κοσμάρα μου!

2) Βαριέμαι εύκολα. Μου αρέσει πολύ η αλλαγή. Τρελαίνομαι να μαθαίνω καινούργια πράγματα, να ασχολούμαι, διψάω για γνώση και συνεχώς νέα ενδιαφέροντα! Το ότι απεχθάνομαι τη ρουτίνα και την επανάληψη, σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό μου, έχει ως συνέπεια πολλές φορές, να οδηγούμε σε λάθη.

3) Κυκλοθυμική. Μπορεί τη μία στιγμή να έχω κέφι και να θέλω να είμαι με κόσμο.. και την αμέσως επόμενη να θέλω να απομονωθώ και να μείνω μόνη..

4) Δεν ανοίγομαι εύκολα. Γενικά είμαι πολύ χαμηλών τόνων και χρειάζομαι το χρόνο μου με τους ανθρώπους. Δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ και να θεωρήσω κάποιον ‘φίλο’. Εφόσον όμως περάσει αρκετός χρόνος και ζήσω τον άλλο, τότε δίνω άπειρη αγάπη δίχως σκέψεις. :)

5) Αυθόρμητη, δε μπορώ να ελένξω τα συναισθημάτα μου. Όταν το νιώσω θα γελάσω δυνατά, θα μουτρώσω, θα θυμώσω, θα κλάψω. Είμαι αρκετά ευσυγκίνητη. Κλαίω με ταινίες ή ακόμα και με ένα τραγούδι! Δυστυχώς δεν μπορώ να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου.

6) Πεισματάρα! Αν και γκρινιάζω.. δεν παρατάω εύκολα τις ‘μάχες’ μου! Πεισμώνω, ψάχνω, εντοπίζω, βρίσκω, γεύομαι, ‘τρώω’ τα μούτρα μου, λέω ‘τέλος’, μετά από λίγο όμως ανασυντάσσω τις δυνάμεις μου και … ξαναρχίζω. Ένας ατέρμονος αγώνας… εξάντλησης!

7) Δεν αντέχω την συναναστροφή με άτομα που επιδεικνύονται και είναι εγωπαθείς. Εκτιμώ βαθιά την ειλικρίνεια, την απλότητα και σιχαίνομαι το ψέμα. Εκτιμώ τους ευγενείς ανθρώπους και το σεβασμό..

Καλώ με τη σειρά μου 7 άτομα να παρουσιάσουν τα δικά τους τρωτά σημεία: vassia, marianna on ice, karyatida, natalia, κοσμικός άξονας, mania, δεσποινάριον!!

Η Mέθοδος Gronholm

Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, όπου παρακολούθησα την παράσταση “Η Mέθοδος Gronholm”, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

Το έργο αναφέρεται στο σκληρό και απάνθρωπο τρόπο που εφαρμόζουν οι πολυεθνικές εταιρείες για τη πρόσληψη και την τελική επιλογή των υποψηφίων στελεχών τους. Η παράσταση ασχολείται με τη σκληρότητα στις εργασιακές σχέσεις, με την επιλογή προσωπικού.
Η υπόθεση του έργου είναι η ακόλουθη: oι τελευταίοι τέσσερις υποψήφιοι για μία θέση ανώτατου στελέχους σε μια σημαντική πολυεθνική εταιρεία συναντώνται και υποβάλλονται στις τελευταίες δοκιμασίες της διαδικασίας επιλογής, δοκιμασίες οι οποίες, ακροβατώντας στο παράλογο, δε φαίνεται να έχουν καμία σχέση με αυτή καθαυτή τη θέση εργασίας.

Οι πρωταγωνιστές παίζουν μεταξύ τους και το κοινό προσκαλείται να συμμετάσχει, προσπαθώντας να ανακαλύψει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, εάν και όπου αυτό είναι δυνατόν. Όλες οι δοκιμασίες στις οποίες υποβάλλονται οι υποψήφιοι, όσο απίστευτο κι εάν φαίνεται, είναι εμπνευσμένες από πραγματικές τεχνικές επιλογής προσωπικού, καταγεγραμμένες σε σοβαρά έργα που έχουν εκπονήσει ειδικοί επί του θέματος.

Η ιδέα για το έργο αυτό γεννήθηκε στον συγγραφέα Χόρντι Γκαλθεράν από μια πραγματική ιστορία. Σε ένα δοχείο απορριμμάτων στη Βαρκελώνη βρέθηκε μια σειρά εγγράφων στα οποία ένας υπάλληλος του τμήματος προσωπικού από μια αλυσίδα σουπερμάρκετ είχε σημειώσει τις εντυπώσεις του για τους υποψηφίους που απευθύνονταν στη θέση του ταμία.
Τα σχόλια έβριθαν εκφράσεων σεξιστικών, ξενοφοβικών και ρατσιστικών, όπως “χοντρή”, “βλαμμένη, ούτε χειραψία δεν ξέρει να κάνει...”, “τσιριχτή φωνή, μοιάζει ηλίθιος...”, κλπ. Ο υπάλληλος, έχοντας εκείνη τη στιγμιαία «εξουσία», θεωρούσε ότι είχε το δικαίωμα να γράφει αυτές τις ανοησίες για άτομα που δε γνώριζε καθόλου, τη δύναμη να τους δώσει ή να τους αρνηθεί μια θέση εργασίας και τη δυνατότητα να είναι αδυσώπητος.
Οι υποψήφιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν μια καλή εικόνα για το άτομό τους, μια εικόνα “επαγγελματικώς ορθή”, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι το προσδοκώμενο, διατεθειμένοι ακόμη και να υποστούν κάποιες ταπεινώσεις προκειμένου να προσληφθούν στη δουλειά που είχαν ανάγκη.

Πρόκειται για ένα έργο ιδιαίτερα σύγχρονο, πρωτότυπο και δυνατό! Απο τους ηθοποιούς ξεχωρίζει ιδιαίτερα ο Καραμίχος, του οποίου του αξίζουν συγχαρητήρια, καθώς συμμετείχε και στην μετάφραση του έργου. Το κείμενο είναι πολύ έξυπνο. Νομίζω πως οι περισσότεροι απ' όσους έχουν βιώσει αυτή την διαδικασία, σε κάποια σημεία του έργου θα ταυτιστούν με κάποιον από τους ήρωες. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, το έργο είναι άμεσα πολιτικό, εφόσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό τομέα της αγοράς εργασίας.

Το έργο καταλήγει στο συμπέρασμα ότι δεν έχει σημασία ούτε ποιοι είμαστε, ούτε πώς είμαστε, αλλά ποιοι φαινόμαστε ότι είμαστε. Η πραγματική μας ταυτότητα δεν ενδιαφέρει κανέναν, ούτε καν εμάς τους ίδιους. Ασχολείται με αυτές τις μικρές, παράπλευρες επιπτώσεις του καπιταλισμού. «Η Μέθοδος Γκρόνχολμ» έχει αποσπάσει συνολικά περισσότερα από είκοσι βραβεία. Επίσης, έχει γυριστεί σε ταινία το 2003, με το τίτλο «El Metodo». Η ταινία απέσπασε δύο βραβεία Goya, το ένα εκ των οποίων ήταν αυτό του καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΣ ΚΟΥΝ - ΥΠΟΓΕΙΟ

Πεσμαζόγλου 5, κέντρο, 2103228706
Κοινωνικό του Χόρντι Γκαλθεράν Σκηνοθ.: Δ. Χρονόπουλος. Παίζουν: Γ. Καραμίχος, Π. Λαγούτης, Χρ. Σαπουντζής, Β. Παπαδοπούλου. Μετάφρ.: Γ. Καραμίχος, Μ. Τσατσαρώνη. Σκην.-κοστ.: Γ. Γαβαλάς. Φωτ.: Λ. Παυλόπουλος.
Πηγές: http://www.theatro-technis.gr/, www.kathimerini.gr

Βραβεία World Press Photo 2008

Πιστεύω πολύ στο ότι μια (καλή) φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις.. Ειδικότερα θαυμάζω τη δουλειά των φωτορεπόρτερ.. οι οποίοι συμβάλλουν, κάποιες φορές και με το κίνδυνο της ζωής τους, στην διαιώνιση της ιστορίας.

Αρκεί μόνο να σκεφτείτε ότι από όπου απουσιάζουν οι φωτορεπόρτερ, η ιστορία στερείται πάντα μια σημαντική καταγραφή της.

Τους φωτορεπόρτερ που απαθανατίζουν ιστορικές στιγμές και τις μοιράζονται με όλο το κόσμο, βράβευσε και εφέτος – όπως κάνει από το 1955 – το World Press Photo.
Η διάκριση αυτή είναι από τις σημαντικότερες για κάθε φωτογράφο. Τέχνες, περιβάλλον, αληθινές ιστορίες, πορτρέτα, καθημερινότητα, σπορ, φύση είναι κάποιες από τις κατηγορίες, για τις οποίες διαγωνίστηκαν 5.019 φωτογράφοι από 125 χώρες. Συγκεκριμένα στάλθηκαν στην κριτική επιτροπή πάνω από 80.000 φωτογραφίες. Τα βραβεία μοιράστηκαν 59 φωτογράφοι από 23 χώρες. Σας παραθέτω ορισμένες από τις βραβεύσιμες φωτογραφίες.
Η επιλογή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολη.

Αυτή είναι η καλύτερη φωτογραφία για το 2007. Ο Βρετανός φωτογράφος Tim Hetherington φωτογράφισε αυτόν τον εξαντλημένο Αμερικανό στρατιώτη απο το πόλεμο στο Αφγανιστάν.Ο Paul Nicklen απο τον Καναδά, φωτογράφισε για το National Geographic τη παραπάνω φωτογραφία και κέρδισε το 2ο βραβείο στις Εικόνες απο τη Φύση. Ενα narwhal στο Νουναβούτ, όπου το κυνήγι των θαλασσιών θηλαστικών.....αποτελεί καθημερινή συνήθεια.

Ο Δανός φωτογράφος Erik Refner κέρδισε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία των Σπορ. Απαθανάτισε την εξάντληση του αθλητή λίγο πριν ολοκληρώσει το μαραθώνιο της Κοπεγχάγης.
Ο Αμερικανός John Moore βρέθηκε λίγα μέτρα μακριά απο το σημείο της δολοφονίας της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν και κέρδισε ένα βραβείο για μια εικόνα που στιγμάτισε πολιτικά το 2007.
Ο Justin Maxon, φωτογράφισε μια οικογενειακή στιγμή στον Κόκκινο Ποταμό του Βιετνάμ, ανάμεσα σε ένα γιο και μια μητέρα, η οποία όμως είναι άστεγη και πάσχει απο AIDS... O Νοτιοαφρικανός φωτογράφος Brent Stinton φωτογράφισε τη παραπάνω νεκρώσιμη ακολουθία, ενός γορίλα που ζούσε στο Εθνικό Πάρκο του Ανατολικού Κονγκό. Απαιτούνται αρκετά χέρια για τη μεταφορά του και κανείς δεν γνωρίζει που τον πηγαίνουν..

Αν κάποιος επιθυμεί να δεί όλες τις φωτογραφίες, ας κάνει κλικ στο:

http://www.worldpressphoto.org/

Πηγές: http://www.worldpressphoto.org/, http://www.e-typos.com/

Κάρολος Κουν

«Η Τέχνη είναι μεγάλη. Θα την πλησιάσουμε με ευλάβεια και σεβασμό.

Δεν έχουμε το δικαίωμα να την κατεβάζουμε στο ανάστημά μας»
(13 Σεπτεμβρίου 1908-14 Φεβρουαρίου 1987)

Σαν σήμερα, 14 Φεβρουαρίου του 1987 έφυγε από τη ζωή ο Κάρολος Κουν. Επίσης, εφέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του.

Ο Κάρολος Κουν υπήρξε μια ξεχωριστή προσωπικότητα.

Δυστυχώς λόγω ηλικίας, δεν πρόλαβα να δω κάποιες από τις θρυλικές παραστάσεις του, ούτε μπόρεσα να ακούσω από το στόμα του κάποιες από τις ρηξικέλευθες απόψεις του.
Θαυμάζω όμως το τρόπο με τον οποίο άλλαξε ριζικά την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Κάθε φορά που τυχαίνει να παραβρεθώ στο χώρο του Θεάτρου Τέχνης, αισθάνομαι έντονα τη συνεισφορά και τη παρουσία του. Ο Κάρολος Κουν υπήρξε αδιαμφισβήτητα ένας άνθρωπος με πάθος για δημιουργία. Η απουσία του, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, είναι έντονη.

«Πρέπει να πιστεύουμε σε θαύματα, για να γίνουν θαύματα», είχε πει ο Κάρολος Κουν το 1943. Ο ίδιος τα πίστεψε και ώθησε και τους υπόλοιπους να τα πιστέψουν. Και τα θαύματα έγιναν.

«Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας. Το Θέατρο Τέχνης είναι μια εκδήλωση ζωής».

Ο Κάρολος Κουν ήρθε στην Ελλάδα στα 21 του χρόνια και ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία, ως καθηγητής Αγγλικών στο Κολλέγιο Αθηνών. Εκεί, σκηνοθέτησε τις πρώτες του παραστάσεις.
Το 1933, ιδρύει μαζί με τον Γιάννη Τσαρούχη, τη Λαϊκή Σκηνή. «Τα αισθητικά στοιχεία που με συνεπήραν τότε», λέει ο ίδιος μετέπειτα, «συνδέονταν με το Ελληνικό Λαϊκό, το κάπως σχηματοποιημένο, όπως φανερωνότανε στη ζωή τη γνήσια χωριάτικη και νησιώτικη, στα δημοτικά μας τραγούδια και πιο πίσω, στις Βυζαντινές αγιογραφίες και στα αρχαία αγγεία».

Σημαντική υπήρξε η γνωριμία του με τον Φώτη Κόντογλου. Καθώς, όπως έλεγε, εκείνος τον βοήθησε να έρθει σε επαφή με καθετί ελληνικό. Στην εναρκτήρια παράσταση της Ερωφίλης του Χορτάτση το 1934, ο Κουν τοποθετεί τους ηθοποιούς σύμφωνα με τις αγιογραφίες του Κόντογλου και τους φωτίζει σαν από φως καντηλιού.

Το 1950, οικονομικές δυσκολίες αναστέλλουν τη λειτουργία του Θεάτρου Τέχνης, το οποίο επαναλειτουργεί το 1954 στο Υπόγειο. Ο Κουν, συνεχίζει να δουλεύει ακούραστα, πλάθοντας ρόλους που «μυρίζουν ανθρωπίλα», παρά το χλευασμό που δέχεται από τους...«ειδικούς» της τέχνης. Το θέατρό του, χαρακτηρίστηκε από «ερασιτεχνικό» μέχρι «αρρωστημένο», από αρκετούς από εκείνους, που αργότερα σπεύδουν να δηλώσουν φίλοι του.

Χαρακτηριστική ήταν η υποδοχή της παράστασης «Όρνιθες», που παρουσιάστηκε το 1959 στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Η παράσταση διακόπηκε από τις αποδοκιμασίες, ενώ ο Κουν, χαρακτηρίστηκε «βέβηλος». Πρόκειται για την ίδια παράσταση, που ακόμα και σήμερα θεωρείται αξεπέραστη. Μια παράσταση σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν, μουσική Μάνου Χατζιδάκι, σκηνικά Γιάννη Τσαρούχη και χορογραφία Ζουζούς Νικολούδη.

Ο χλευασμός των Ελλήνων, έρχεται σε αντίθεση με τους επαίνους και το σεβασμό των ξένων. Κι όμως, ο Κουν απορρίπτει τις προτάσεις σκηνοθεσίας στο εξωτερικό και επιμένει στο έργο του στην Ελλάδα. Ανεβάζει παραστάσεις με αξεπέραστο πάθος. Οι κύριοι στόχοι του ήταν η ανάδειξη νέων ελλήνων συγγραφέων, η δημιουργία "Σχολής" για την κατάκτηση της θεατρικής τέχνης, η γνωριμία του ελληνικού κοινού με τους μεγάλους ξένους κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, η ερμηνεία του Αρχαίου Δράματος.

Ο Κάρολος Κουν, διδάσκει και συνεργάζεται, με ηθοποιούς που σφραγίζουν με την παρουσία τους το ελληνικό θέατρο, όπως η Ελένη Χατζηαργύρη, ο Γιώργος Αρμένης, η Μάγια Λυμπεροπούλου, ο Μίμης Κουγιουμτζής, ο Νίκος Χαραλάμπους κ.α.

Το κράτος για πολλά χρόνια είναι απών. Μόνο το 1975, το Θέατρο Τέχνης επιχορηγείται - 33 χρόνια μετά την ίδρυσή του - ενώ το 1980, του επιτρέπεται η είσοδος στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, όπου παρουσιάζει με τεράστια επιτυχία, την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια».
Δυστυχώς, ο Κάρολος Κουν δεν πρόλαβε να απολαύσει τους καρπούς των κόπων 50 ετών, ούτε την αναγνώριση, καθώς η υγεία του είχε κλονιστεί. Στις 14 Φεβρουαρίου 1987, τη μέρα που έχει οριστεί η πρεμιέρα της παράστασης «Ο ήχος του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, ο Κάρολος Κουν σβήνει, αφήνοντας όμως πλούσια παρακαταθήκη, τόσο στους μαθητές του, όσο και σε όλο τον κόσμο.
Σπουδαίες προσωπικότητες έγραψαν διθυραμβικά λόγια για τον Κάρολο Κουν:
Ελύτης, Μαρωνίτης, Γκάτσος.

" ...Οδηγός μας στάθηκε αυτό που υπήρχε γύρω μας, σε μορφές, σε ήχους, σε σχήματα."

"Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου, όπως και κάθε μορφής τέχνης, είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά, δεν υπάρχει θέατρο".

Πηγές: www.theatro-technis.gr , www.os3.gr

Φιλία

Ο αγαπητός Ocean, με καλεσε σε ακομη ένα παιχνιδι, αυτή τη φορα να γράψω ένα κείμενο για τη φιλία στη ζωή μου.

Η αληθινή φιλία είναι ένα δώρο.
Ένας θησαυρός, που λίγοι τον κατακτούν.
Οι φιλίες, με την έννοια που τις έχω στο μυαλό και στη ζωή μου, μπορούν να είναι εφικτές μόνο όταν καθορίζονται και διαπνέονται από αυτή τη παρορμητική δύναμη που λέγεται αγάπη.

Η ανιδιοτελής αγάπη πέρα από μικρότητες, εγωισμούς, ανταγωνισμούς και ζήλιες. Στήριγμα σε χαρές και σε λύπες.
Η αξία της αγάπης, η οποία έχει ισοπεδωθεί στην εποχή μας, για μένα είναι η αρχή και η βάση κάθε φιλίας..
Θεωρώ ότι υπήρξα αρκετά τυχερή, ως προς το θέμα της φιλίας στη ζωή μου.
Τι είναι «φίλος» για εμένα με λίγες λέξεις?
Κάποιος με τον οποίο μπορείς να σκεφτείς, να αισθανθείς ασφάλεια, να χαθείς, να ταξιδέψεις, να μοιραστείς την αλήθεια και τα όνειρα σου.
Να ξέρεις ότι θα είναι κοντά σου όταν θα τον χρειαστείς.
Να δίνεις, να παίρνεις, να ακούς τη φωνή του χωρίς να μιλάει, να μπαίνεις στη καρδιά του και να νιώθεις τι αισθάνεται.

Βέβαια έχω χάσει φίλους. Και έχω προδοθεί.
Ίσως να έχω πληγώσει και εγώ από δική μου απερισκεψία.
Αλλά όποιον τον αδίκησα, νομίζω ότι επέστρεψα με μία συγνώμη.

Το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν κάνω για «επιφανειακές» σχέσεις.

Μ’ αρέσει πολύ να εμβαθύνω και να μπαίνω στη ψυχή του άλλου.
Γι' αυτό ακριβώς από μικρή, δημιουργούσα στενές σχέσεις και φιλίες μόνο με λίγα επιλεγμένα άτομα, ποτέ δεν ήθελα και δεν μπορούσα να κολλήσω με όλους.
Για να θεωρήσω κάποιον φίλο, πρέπει να υπάρχει χημεία, κοινά ενδιαφέροντα, αγάπη και παρόμοιες αντιλήψεις για τη ζωή.
Πιστεύω πολύ στην αξία του χρόνου.
Είναι όμορφο ο χρόνος να δυναμώνει τα συναισθήματα, αντί να τα καταστρέφει.
Ο Τσέχοφ έγραψε : «Η φιλία είναι ένα μονοπάτι, πάνω στο οποίο πρέπει να περπατάς καθημερινά, διαφορετικά καλύπτεται με αγριόχορτα και το μονοπάτι χάνεται.»
Αυτό ακριβώς πιστεύω.

Η φιλία πρέπει να τροφοδοτείται καθημερινά με ενδιαφέρον, αγάπη.
Και με τη πάροδο του χρόνου να δημιουργείται μια αληθινή σχέση, στηριγμένη στον αμοιβαίο σεβασμό.

Αυτή τη φορά όποιος θέλει ας συμμετάσχει, έτσι χωρίς πρόσκληση.

Σας αφήνω με ενα αγαπημένο τραγουδάκι σχετικό με το θέμα..
Καλή εβδομάδα σε όλους!

Όνειρο..

Ο αγαπητός Ocean, με κάλεσε σε ένα παιχνίδι.. να γράψω ένα κείμενο για ένα όνειρο μου…

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία.. να είμαστε ποιητές και δημιουργοί των ονείρων μας…

Αρκετές από τις φιλοδοξίες που κυριαρχούν γύρω ..
δεν με αφορούν…
Το μεγαλείο βρίσκεται πάντα στην απλότητα της στιγμής..
Αυτή αναζητώ και αυτή με ελκύει...
Είναι σκορπισμένη στη θάλασσα, στη φύση, στη τέχνη, στη θαλπωρή μιας ζεστής αγκαλιάς…
Ας ονειρευτώ λοιπόν..

Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι τον εαυτό μου πάνω σε ένα ξύλινο σκαρί.
Στέκομαι κοντά στο άλμπουρο.
Αισθάνομαι μικρή μπροστά στην απεραντοσύνη της θάλασσας..
Ο άνεμος σφυρίζει. Αν σηκώσω το βλέμμα μου θα αντικρίσω ακριβώς από πάνω μου τα μεγάλα άσπρα πανιά να σχίζουν τους αιθέρες..
Η κάθε μέρα ξεκινά και τελειώνει με μια ανατολή και ένα ηλιοβασίλεμα αντίκρυ στη θάλασσα..
Κρατιέμαι σφικτά από το χοντρό ξύλο και αγναντεύω τη πορεία.
Το βλέμμα μου φτάνει μέχρι εκεί που ο ουρανός ενώνεται με τη θάλασσα…
Δε θέλω να σταματήσει το ταξίδι..
Η αλμύρα καίει τα μάτια και εγώ απλά νιώθω ευτυχισμένη.
Δεν θέλω τίποτα άλλο.
Απλά να μείνω εκεί.
Τώρα, αύριο, για πάντα.

Συνέχισε. Μη σταματάς.
Συνέχισε ν’ονειρεύεσαι.
Η αλήθεια χάνεται όταν τη σκεπάζεις.
Τα όνειρα είναι για τους ανθρώπους τους ατελείς, τους παθιασμένους, τους ρομαντικούς, τους αληθινούς αυτού του κόσμου…
Τα όνειρα φωτίζουν το σκοτάδι, ζωοδοτούν τη στιγμή.
Προσφέρουν ανάσες..
Μη πνίγεις το όνειρο σου..
Ακόμα και αν ποτέ δεν εκπληρωθεί, κράτησε το ζωντανό στο μυαλό και στη καρδιά σου.

Η ζωή του καθένα μας είναι διανθισμένη με καλές και κακές στιγμές..
Γεμάτη από χαμόγελα, δάκρυα, ονειροπολήσεις, συναισθήματα, επιτυχίες, αποτυχίες..
Η ασχήμια του κόσμου απομακρύνεται απο τα όνειρα..
Εκεί θριαμβεύει η ομορφιά της ψυχής!
Η μεγαλύτερη ευτυχία .. η εκπλήρωση του ονείρου.. και το μοίρασμα του με κάποιον…

Όποτε μελαγχολείτε, όταν η καθημερινότητα σας κουράζει αφόρητα, αφεθείτε στο όνειρο και ζήστε όπως μόνο εσείς θέλετε..
Κανείς δεν μπορεί να σας το κλέψει, κανείς δεν μπορεί να σας το μικρύνει.. είναι πραγματικά δικό σας :)

Σας αφήνω με αγαπημένους στίχους της Μαρίας Πολυδούρη:

Οι ψίθυροι αρχίζουν και δυναμώνουν.
Δεν πάει άλλο.
Η αγάπη πρέπει να ξαναγίνει Αγάπη
Ο φίλος πρέπει να ξαναγίνει Φίλος
Το φιλί την ίδια γλύκα να΄ χει.
Και το όνειρο. Αχ το όνειρο!!
Να στέκει πάντα ψηλά στον αφρό της απέραντης θάλασσας.
Να συντροφεύει το κρασί και το τραγούδι μας.
Να θρέφει την θύμηση και την πεθυμιά μας
Σωπάστε κι ακούστε………

Περνάω με τη σειρά μου τη σκυτάλη στους: Νεφέλη, Κοσμικό άξονα, Ναταλία, Lockheart, alexis b, Δεσποινάριον, μετεωρίτη, vassia και adonios.
..Φυσικά όποιος άλλος επιθυμεί, ας γράψει για τα όνειρα του..

Ταξίδια με τη θεία μου

Τη προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στο Θέατρο του Ήλιου στη Πλάκα, στη θεατρική παράσταση «Ταξίδια με τη θεία μου».

Το έργο ουσιαστικά αποτελεί τη μεταφορά για το θέατρο του μυθιστορήματος του Γκράχαμ Γκρην 'Ταξίδια με τη Θεία μου' από τον Giles Havergal. Πρόκειται για ένα έργο άπαιχτο στην Ελλάδα, αλλά πολυβραβευμένο σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Σαν Φραντζίσκο.

Η ιστορία έχει ενδιαφέρον. Ο ήρωας, είναι ένας πολύ ήσυχος και μοναχικός συνταξιούχος τραπεζικός, ο οποίος έχει περάσει όλη του τη ζωή ρουτινιάρικα και νωχελικά. Συναντά στη κηδεία της μητέρας του, τη «τρελάρα» θεία του, μια εξηνταπεντάρα, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από αυτόν…
Ο συνταξιούχος τραπεζικός, που μέχρι εκεί τη στιγμή το μοναδικό ενδιαφέρον του ήταν να φροντίζει τα λουλούδια του, ξαφνικά λόγω της θείας του, αρχίζει να ταξιδεύει σε περίεργους προορισμούς (Παρίσι, Κωνσταντινούπολη, Παραγουάη), αλλά και να συμμετέχει ακόμη και άθελα του στις παρανομίες της τρελής θείας!

Το μεγάλο ατού της παράστασης είναι ότι οι τέσσερις άντρες ηθοποιοί υποδύονται είκοσι τέσσερις ρόλους (συν ένα .. σκύλου)!! Πολύ καλό το σκηνοθετικό εύρημα να αποδοθούν όλοι οι ρόλοι από όλους τους ηθοποιούς, το οποίο είναι φαντάζομαι πάρα πολύ δύσκολο και προϋποθέτει αυτοσυγκέντρωση για να μη γίνει κάποιο λάθος. Κύριο προσόν της παράστασης το υποκριτικό ταλέντο των ηθοποιών.

Ωραία ήταν η μουσική και τα παιγνίδια με τον φωτισμό.
Τα σκηνικά τα βρήκα κάπως φτωχά και τα κουστούμια λιτά.
Το τέλος της παράστασης ήταν τρυφερό.
Προσωπικά με συγκίνησαν πολύ.

Δυσάρεστο ήταν ότι δεν είχε πολλούς θεατές. Ενώ αυτοί οι ηθοποιοί αξίζουν πραγματικά να ακούσουν πολλά χειροκροτήματα.

Κυρίως συγχαρητήρια στον κύριο Μπάμπη Χατζηδάκη.

Τα παρακάτω λόγια είναι από τη παράσταση. Μου άρεσαν γιατί εστιάζουν στο οτι πρέπει να επιλέγουμε να ζούμε τη κάθε στιγμή με ότι μάς γεμίζει αληθινά συναισθήματα:

- Θέλω να φύγω σκέφτηκα πως ήρθε η στιγμή να ησυχάσω..
- Αφού σε όλη σου τη ζωή αυτό έκανες!
- Να παντρευτώ εννοώ θεία..
- Υποφέρεις από μοναξιά αυτό είναι όλο, όμως τα πράγματα θα φτιάξουν..
- Σκέφτομαι πως μια κοπέλα με αγαπάει, νομίζω ότι θα μπορούσα να την κάνω ευτυχισμένη.
- Ναι και σε έναν χρόνο τι θα έχετε να πείτε; Εκείνη θα κεντάει κι εσύ θα διαβάζεις βιβλία στον καναπέ; Και ξέρεις τι θα σκέφτεσαι όταν δεν θα μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια; Θα σκέφτεσαι πως κάθε μέρα πλησιάζεις πιο κοντά στο θάνατό σου που βρίσκεται εκεί απέναντι στον τοίχο της κρεβατοκάμαράς σου...

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ
Φρυνίχου 10, Πλάκα, 2103231591

Δραματοποιημένο Μυθιστόρημα του Γκράχαμ Γκριν Σκηνοθ.: Μπ. Χατζηδάκης. Παίζουν: Μπ. Χατζηδάκης, Δ. Κουτρουβιδέας, Δ. Σταμούλης, Δ. Μοσχονάς. Μετάφρ.: Τ. Τύρος. Κοστ.: 'Α. Μαχαιρινάκη. Φωτ.: Κ. Μαραγκουδάκη. Διάρκεια 120'

Κλείστε την τηλεόραση!!

Κλείστε την τηλεόραση!

Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.

Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.

Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.

Λέμε όχι:

Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.

Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.

Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.

Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.

Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.

Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.

Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!

Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.

Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.

Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.

..κρατήστε τα βιβλία ζωντανά!!! :)

Κάθε τόσο αξιόλογα βιβλία οδηγούνται στην πολτοποίηση και στην καταστροφή, καθώς δεν έτυχαν κάποιας καλής αγοραστικής κίνησης..

Αυτό άλλωστε είναι φυσικό, εφόσον οι καινούργιες εκδόσεις είναι δεκάδες, ο Έλληνας δε διαβάζει (κακά τα ψέματα τα ποσοστά είναι απογοητευτικά στη χώρα μας) και κανείς δεν έχει νοιαστεί να βρει κάποιο τρόπο αξιοποίησης τους.

Η σκέψη της πολτοποίησης ενός βιβλίου, μου δημιουργεί ένα από τα πιο χειρότερα συναισθήματα! Είναι κίνηση που στο φτωχό μυαλό μου φαντάζει αδικαιολόγητη.
Η πολτοποίηση ενός βιβλίου μάς πηγαίνει αιώνες πίσω, θυμίζει άλλες εποχές… είναι μία κίνηση καταδικασμού ενός βιβλίου σε θάνατο, καθώς πλέον εκμηδενίζονται οι πιθανότητες κάποια στιγμή να διαβαστεί.
Την ίδια στιγμή στην χώρα αυτή υπάρχουν δανειστικές βιβλιοθήκες με τρομερές ελλείψεις! .. Επειδή τυχαίνει να έχω ψαχτεί πάνω σε αυτό το θέμα, καθώς χρειάστηκα να δανειστώ βιβλία.., δυστυχώς η κατάσταση είναι το λιγότερο τραγική. Οι μόνες δανειστικές βιβλιοθήκες που κάπως σώζουν τη κατάσταση είναι και πάλι κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες.

Μία πολύ καλή κίνηση για να σωθούν κάποια βιβλία είναι το Παζάρι Βιβλίου στην Κλαυθμώνος, το οποίο ξεκινά σήμερα Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου και θα διαρκέσει για δέκα ημέρες, έως και την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008.

Προσωπικά δεν το χάνω με τίποτα :))
Για να μην «σκοτώνονται» τα βιβλία, όταν «γεράσουν»… ΤΡΕΞΤΕ να προλάβετε εξαιρετικά βιβλία σε απίστευτα χαμηλές τιμές : )

Τα βιβλία δε θα πρέπει να καταστρέφονται και δε θα πρέπει να γερνάνε ποτέ! Η θέση τους είναι στο κομοδίνο μας, στην αγαπημένη γωνιά της βιβλιοθήκης μας.. ίσως ξεχασμένα σε κάποιο ράφι.. όπου κάποιος άλλος θα τα βρει και θα τα διαβάσει μετά από εμάς..

Γιατί η ζωή του βιβλίου πρέπει να είναι ένα ταξίδι.. ένα ταξίδι δίχως τέλος.

Αν κάνετε ένα καλό ψάξιμο στο Παζάρι του Βιβλίου είναι πιθανό να εντοπίσετε πραγματικά 'διαμάντια', σε απίστευτα χαμηλή τιμή.. τα οποία μάλλον δεν θα μπορέσετε να τα βρείτε αλλού!
Καθώς όλοι παραπονιόμαστε για την ακρίβεια και τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε.. ας αδράξουμε αυτή την ευκαιρία και ας ανταλλάξουμε μετά εδώ απόψεις για τα βιβλία που ‘σώσαμε’! ... Σκεφτείτε μόνο ότι μπορείς να βρείς καλά βιβλία ακόμη και απο ένα ευρώ!!!

Είναι να χάνονται τέτοιες ευκαιρίες??!!

Το περίπτερο έχει έκταση 1000 τ.μ. και είναι ενιαίο για όλους τους εκδότες.

Το Παζάρι Βιβλίου 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ.

Τιμήστε τα βιβλία και κρατήστε τα για πάντα στη ζωή… : )