Ποιητική βραδιά..

VanGogh "starry night"

Μετά από την ευγενική πρόσκληση της αγαπητής Ιουστίνης Φραγκούλη και του φίλτατου lockheart, να καταθέσω ένα αγαπημένο ποίημα στο blog..

Αγαπώ πολύ τη ποίηση. Οι αγαπημένοι μου ποιητές είναι αρκετοί.

Ξεχωριστή και ιδιαίτερη αδυναμία, έχω στον Ελύτη και στον Καβάφη.
Όμως επειδή είδα ότι οι περισσότεροι τους τιμήσατε δεόντως.. και καθώς πάντα ενεργώ αυθόρμητα, ένιωσα την ανάγκη να παραθέσω ένα αγαπημένο ποίημα της Κικής Δημουλά..

Από το "Λίγο του Κόσμου":

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948:

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι για αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.

Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνεται από την ζωή μου
πέρασε επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο
για να έχω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου να’ ναι έρχεσαι.
Φαίνεται από την ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Προσκαλώ να συμμετάσχουν στο παιχνίδι, εφόσον βέβαια & οι ίδιοι το επιθυμούν: Nefelli, Natalia, utopia, Ξανθίππη, Αντώνη (ag), Κοσμικό Άξονα, donald, daisy, σπίθας, ceralex, yiota, ωσηε, Γιάννη Φιλιππίδη, Μετεωρίτη, κατερινα, adonios, karyatida, nikiplos, vassia, marianaonice, Νιόβη, alexis b, blueprints, damian, takiz, themis, δεν τιθεται θεμα.., και όποιος άλλος θέλει.. :)