Hubert Pernot - Εξερευνώντας την Ελλάδα (1870-1946)

Το βραδάκι της Τετάρτης περπατούσα την Πανεπιστημίου κάνοντας απλά μια βόλτα και χαζεύοντας. Την ματιά μου την κέντρισε στην βιτρίνα του Ελευθερουδάκη ένα λεύκωμα που κυκλοφόρησε μόλις αυτή την εβδομάδα, το «Εξερευνώντας την Ελλάδα, Φωτογραφίες 1898-1913» με την αφήγηση των ταξιδιών του γάλλου ελληνιστή Hubert Pernot (1870-1946).
Μπήκα μέσα και του έριξα μια ματιά!.. Με καταγοητεύουν οι φωτογραφίες από το παρελθόν! Τις κοιτάζω και προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν τότε οι ζωές των ανθρώπων.. Συγκρίνω τις τότε μέρες με το σήμερα.. Αναγνωρίζω τη πρόοδο, αλλά και τις τότε δύσκολες εποχές. Όμως διακρίνω στα βλέμματα των ανθρώπων μια μοναδική αγνότητα, να τολμήσω να το πω μια δύναμη, μια φλόγα, που παρ’ όλες τις δεδομένες δυσκολίες της εποχής ζούσανε με υπερηφάνεια, με αξιοπρέπεια, με μοναδική αγάπη προς την πατρίδα.. και τους συνανθρώπους τους.

Το λεύκωμα περιλαμβάνει 300 σπάνιες φωτογραφίες από την αδημοσίευτη Συλλογή του Γάλλου, ο οποίος υπήρξε ο πρώτος καθηγητής που διορίστηκε στο Κέντρο Νεοελληνικών Σπουδών της Σορβόννης, το οποίο ιδρύθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο για να ενισχύσει την προσέγγιση και τις πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ της Ελλάδας και της Γαλλίας. Περιλαμβάνει φωτογραφίες από την Αθήνα, το Πειραιά, τη Πελοπόννησο, τα Ιόνια νησιά, την Ήπειρο, τη Θεσσαλία, τα νησιά του Αιγαίου και τη Κρήτη.
Προσωπικά το βρήκα ενδιαφέρον, αλλά δεν μπόρεσα να το αγοράσω! Έψαξα στο διαδίκτυο και βρήκα κάποιες φωτογραφίες.. σας τις παραθέτω.

Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από την Αικατερίνη Κουμαριανού, καθηγήτρια Ιστορίας στη Σορβόννη, οι φωτογραφικές στερεοτυπίες επιλέχθηκαν από τη Φανή Κωνσταντίνου, διευθύντρια των φωτογραφικών αρχείων του Μουσείου Μπενάκη, ενώ ο πρόλογος υπογράφεται από τον καθηγητή Henri Tonnet, διευθυντή του Νεοελληνικού Ινστιτούτου της Σορβόννης.

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=17295

Ήρωες – "Μικρό Παλλάς"

Σήμερα θα σας προτείνω μια έξοδο....

Ο λόγος?

Είναι ωραίο να αφήσουμε όλοι λίγο το τηλεκοντρόλ .. και να πηγαίνουμε θέατρο!!..

Τη Δευτέρα που μας πέρασε, παρακολούθησα στο θέατρο 'Μικρό Παλλάς' τη παράσταση «Ήρωες».
Η αλήθεια είναι πως έφτασα στο θέατρο χωρίς να έχω την καλύτερη διάθεση.
Παρόλα αυτά το κέφι και το ταλέντο των παιδιών με έκανε να παρασυρθώ γρήγορα και να τους ακολουθήσω!....
Με κέρδισαν οι εξαιρετικές φωνές , το έξυπνο σενάριο, η φρεσκάδα, η ωραία σάτιρα..

Πραγματικά σας τη συστήνω ανεπιφύλακτα!

Είναι παράσταση ψυχοθεραπευτική, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, θα νιώσετε αμέσως άνετα και θα γελάσετε με τη ψυχή σας!! (εγγυημένο..)

Αν έχετε διάθεση να πάτε θέατρο για να περάσετε ωραία και να φύγετε με ένα μεγάλο χαμόγελο :))) …….. τότε μη τη χάσετε!

Οι "ήρωες" είναι: Θανάσης Αλευράς, Πάνος Μουζουράκης, Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Κωνσταντίνος Κωτσαδάμ, Βίκυ Καρατζόγλου, Χριστίνα Μητροπούλου, Ζωή Ξανθοπούλου.
Σκηνοθεσία, χορογραφίες, κείμενα: Ελένη Γκασούκα.

Σκηνική επιμέλεια: Σπύρος ΚωτσόπουλοςΕνορχήστρωση, μουσική επιμέλεια: Απόστολος Καλτσάς
Παίζουν οι μουσικοί: Απόστολος Καλτσάς (μπάσο-ακορντεόν), Σάκης Βαργεμτζίδης (πιάνο-πλήκτρα), Σωτήρης Καστανής (κιθάρα-μπουζούκι), Τάσος Πέππας (τύμπανα), Μάριος Βαληνάκης (πνευστά-κρουστά).

Αν θέλετε να πάρετε μια ‘ιδέα’ της παράστασης:

http://www.youtube.com/watch?v=viPncVbVQl4

Αμοργός...

Θέα απο το Μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας...

Άλλος με τη βάρκα μας??... Παρατημένη βαρκούλα, γεμάτη άμμο....

Απο το παράθυρο σου να βλέπεις το απέραντο γαλάζιο....

Βράδια.. στην Αιγιάλη.. στον Αμοργιαλό.. με καλή παρέα, κιθαρίτσα και ωραία τραγούδια..


Βραδιές στην Αμοργό..χωρίς ρακόμελα.......ΔΕΝ γίνονται!!!!.....

Ένα από τα πιο αγαπημένα μου νησιά είναι η Αμοργός.

Καλοκαίρι 2005, 17 Αυγούστου...

Παραλία Αιγιάλης…….
Όμορφο νησάκι, ήρεμο, με μια παράξενη λησμονημένη γοητεία.

Εχτές κάναμε μπάνιο στην ‘Αγία Άννα’, στο «απέραντο γαλάζιο».

Οι διακοπές είναι ευεργετικές στον άνθρωπο, και όποιος τελικά βάζει την εργασία και τις όποιες υποχρεώσεις του πιο πάνω από την ξεκούραση του, κάνει απίστευτα τεράστιο λάθος.
Εδώ βλέπεις πόσο ανώφελο είναι το άγχος…. Πόσο ανούσια τα περισσότερα από αυτά που μας ‘ταλαιπωρούν’ το χειμώνα..
Εδώ στην Αμοργό είναι σαν να σταματά ο χρόνος.
Σαν να βάζεις ένα μικρό κατσαβιδάκι στην βιδούλα του ρολογιού του χρόνου και να το σταματάς για λίγο.
Σαν η στιγμή να αποκτάει μακρινή, απρόσιτη αξία που απαξιείς να την πιάσεις. Την αφήνεις να περνά και να χάνεται… και βρίσκεις τόσο ομορφιά σε αυτό!
Όμορφες μελωδίες, όμορφοι άνθρωποι, επιβλητικά γραφικά χωριουδάκια….
Η ευτυχία στην ζωή βρίσκεται στην δημιουργία μέσα από την νωχελική απλότητα της καθημερινότητας.
Τελικά η ζωή σε ένα νησί δεν θα ήταν και τόσο μονότονη.
Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που τώρα δεν τα βλέπεις…
Δεν σου κρύβονται είναι εκεί έξω διάσπαρτα…στον ουρανό, στην θάλασσα, στα δέντρα, στην άμμο, στα φωτεινά αστέρια… μόνο που δεν μπορείς να τα δεις!...
Πρέπει να έχεις την ματιά σου καθαρή! Άδεια από άγχη, από κακές εικόνες και θορυβώδεις ήχους.
Σιωπή.
Να ξυπνάς με το κελάηδισμα ενός πουλιού … στο παραθύρι σου.
Στο μπλε παραθύρι σου .. το πρωινό…
Πως γίνεται να ξεκινήσει έτσι μια μέρα.. και να μην είναι πανέμορφη??
Στιγμές που καθώς περνούνε… χαίρεσαι να χάνονται στο άπειρο του άπιαστου χρόνου.
Γιατί οι στιγμές τελικά γι’ αυτό υπάρχουν..
Για να τις ζούμε.
Για να χαιρόμαστε να τις ζούμε, να περνάνε και να χαιρόμαστε να τις βλέπουμε να χάνονται!

Παιχνιδάκια στο blog μου..

Μετά απο την ευγενική πρόσκληση του Adoniou και του Lockheart, ήρθε και η δική μου σειρά για να πάρω μέρος..στο γνωστό blog-παιχνίδι.... Ιδού λοιπόν..κάποιες δημιουργίες μου.. δυστυχώς όμως..χωρίς τα κατάλληλα τεχνικά μέσα επεξεργασίας...Ελπίζω να σας αρέσουν!!

Απο την γνωστή ταινία..... You' ve got α Mail from... Roadartist!!!

Πάνω στα πανιά ενός Ιστιοφόρου, το οποίο ταξιδεύει στην απεραντοσύνη της θάλασσας.....

Η Roadartist στο τελευταίο τεύχος της εφημερίδας Athens Voice.. (χε χε...)

Τελικώς δικαιώθηκα .. και πήρα το OSCAR!!! Α, ναι..ευχαριστώ τη μαμά μου, τον μπαμπά, το καναρίνι μου, όλο μου το σόι, τους φίλους και τους εχθρούς μου και φυσικά όλους όσους ξέχασα...

Μην ψάχνετε άλλο άδικα το Μυστικό της Μόνα Λίζα του Da Vinci...... γιατί .... το μυστικό κωδικό τον γνωρίζει μόνο η Roadartist...

Προσκαλώ με τη σειρά μου .. να συμμετάσχουν στο παιχνίδι.. την Red Rose, τον a.g., τον Κοσμικό Άξονα, τον Danian, τον Μετεωρίτη, τον Γεράσιμο, τον Alexi B, τον Radio Marconi ... και φυσικά όσους άλλους δεν έχουν εως σήμερα συμμετάσχει.. ανυπομονώ να δω τις δικές σας ιδέες!!!

Pulp - Disco 2000

Σας αποχαιρετώ για το ΣΚ, με αυτό το έξυπνο βιντεοκλίπ,

νομίζω ειναι οτι πρέπει για Παρασκευή :)))

Λος Άντζελες

Σήμερα το απόγευμα πήγα μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας.. λατρεύω τα βιβλιοπωλεία!

Μπορεί να περάσω ώρες εκεί.. να χαζεύω τους τίτλους των βιβλίων, να ανακατεύω τίτλους, να ψαχουλεύω τα εξώφυλλα, να χάνομαι μέσα τους! Αγόρασα το καινούργιο βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου.

Το τίτλος του είναι «Λος Άντζελες» και πρόκειται για μια συνεργασία της Σώτης και του φωτογράφου Πέτρου Νικόλτσου.

Όπως αναφέρεται στο site του Εκδοτικού οίκου Μελάνι, «δεν πρόκειται για φωτογραφικό λεύκωμα με συνοδευτικές λεζάντες, ούτε για εικονογραφημένο μυθιστόρημα, μιας και συχνά το κείμενο και η εικόνα μας μεταφέρουν κάτι τελείως διαφορετικό. Στο βιβλίο αυτό ο Πέτρος Νικόλτσος και η Σώτη Τριανταφύλλου δεν συνεργάζονται με συμβατικό τρόπο: ο καθένας αναδεικνύει μια διαφορετική εκδοχή του Λος 'Άντζελες».

Στο ‘Λος Άντζελες’ βλέπουμε αποσπάσματα από μια σύγχρονη μητρόπολη. Οι φωτογραφίες και τα κείμενα μάς παρέχουν πληροφορίες και εντυπώσεις. Το θέμα του βιβλίου όμως δεν είναι αυτό: το βιβλίο μοιάζει με το αντίθετο ενός εικονογραφημένου ταξιδιωτικού οδηγού.
Ίσως στις σελίδες του δούμε και την δική μας πόλη, καθώς κι εμάς τους ίδιους, ενώ περιπλανιόμαστε στο κέντρο και στις παρυφές ενός αλλόκοτου, ασπρόμαυρου κόσμου.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ήμουν ένα αποδημητικό πουλί, ένα πουλί: τα σχέδιά μου δεν ξεπερνούσαν την επόμενη μέρα. Μαζί με τα χρόνια συσσωρεύτηκαν οι φυγές κι οι επιστροφές, οι επιστροφές στις παλιές αυταπάτες. Οι δρόμοι δεν τελείωναν πουθενά, μονάχα διακόπτονταν· δεν με οδηγούσε κανένα φως, με οδηγούσε το εγχειρίδιο των τροχαίων σημάτων, ο άτλαντας του κόσμου. Υπήρχα μέσα στον χώρο, έξω απ΄ τον χρόνο: γλιστρούσα στον ανάγλυφο χάρτη, παραμόνευα σαν τα θηρία της ξηράς, σαν τα θαύματα. Δεν είχα ταξιδιωτικές εντυπώσεις, δεν ήμουν περιηγήτρια, δεν είχα καμιά ιδιότητα· περιφρονούσα τους φυσιολατρικούς ομίλους, τους τουρίστες και τους περιπατητές, τα μουσεία και τα μνημεία. Αγαπούσα το μπετόν, όπως ο Οράτιος Γκρήνοου, να τι αγαπούσα: μίκραινα μέσα στις γεωμετρικές προοπτικές, διαλυόμουν στην τροχιά των πόλεων, δεν νοσταλγούσα τα δέντρα, ούτε τα νερά και τα ξέφωτα - τα τοπία ήταν χέρσα και άγονα, τα καρότα ψυχεδελικά, αιχμηρά, φτιαγμένα από ενδιάμεση ύλη. 'Έτσι, έφτασα εκεί όπου έκανε όση ζέστη χρειαζόμουν, έφτασα εκεί όπου, ακόμα κι αν με φώναζες, δεν θα μπορούσα να σ΄ ακούσω.

Σύμφωνα με τη Σώτη Τριανταφύλλου, το 'Λος Άντζελες' αποτελεί μια περίληψη του κόσμου που ζούμε.

«Για όποιον ενδιαφέρεται για τη γέννηση, την ανάπτυξη και τον θάνατο των πόλεων, το Λος Άντζελες είναι μία καταιγίδα εικόνων και πληροφοριών. Επίσης, είναι μια περίληψη του κόσμου στον οποίον ζούμε και κινούμαστε καμιά φορά, είναι ένα μήνυμα από το μέλλον...».

Η συγγραφέας προτρέπει τους αναγνώστες ν' ανακαλύψουν το Λος Άντζελες με τον δικό τους τρόπο.

«Οι φωτογραφίες ερμηνεύονται με ποικίλους τρόπους. Οσο για τα κείμενα, εκτός από ορισμένα που σχετίζονται με τις σπουδές που έχω κάνει πάνω στις αμερικανικές πόλεις και ειδικά πάνω στο Λος Άντζελες, αναφέρονται, ελλειπτικά νομίζω, στα γνώριμα ζητήματα της ζωής: την εσωτερική περιπλάνηση, την ενηλικίωση, τον τρόμο αλλά και το μεγαλείο της απόλυτης μοναξιάς».

Για ποιο Λος Άντζελες γίνεται λόγος εδώ; Πρόκειται για μια πόλη κυριολεκτικά μαγική στο συλλογικό ασυνείδητο - ερωτεύσιμη για τους ονειροπόλους, ιδανικός προορισμός για σινεφίλ, μουσικόφιλους και όσους αναζητητές του «αμερικάνικου ονείρου».

Η φωτογραφική μηχανή αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή μέσα από τα βλέμματα των κατοίκων, τα πελώρια αυτοκίνητα, τα βρώμικα πεζοδρόμια, τον ορίζοντα πάνω από τις στέγες, τη γεωμετρία των σκιών και του φωτός.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=20.10.2007

http://www.melanibooks.gr/showproduct.asp?catid=380

Ανεργία

Ήθελα να γράψω ένα κείμενο για την ανεργία.. τι μάστιγα είναι στην κοινωνία μας. ΑΝΤΙ να γράψω εγώ όμως κάτι, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να παραθέσω ένα άρθρο του κ. Χ. Μιχαηλίδη από τη LIFO της προηγούμενης εβδομάδας.. με το οποίο συμφωνώ απόλυτα:

Άνεργος στα 50: Μια συνηθισμένη τραγωδία

Το να μένεις χωρίς δουλειά, ειδικά στα 50 και βάλε, είναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγος άγνωστο.

Η ανεργία δεν έχει... ηλικιακή ποσόστωση. Όποτε κι αν συμβεί, κακή είναι. Και φέρνει απόγνωση και πόνο. Σε πιο προχωρημένες ηλικίες, τα συναισθήματα αυτά είναι πιο έντονα. Ο χρόνος που τρέχει, πιο γρήγορα θαρρείς όσο μεγαλώνεις, προσθέτει και την ανασφάλεια σε όλες τις άλλες πληγές.
Στα 27-28 σου λες «προλαβαίνω», και συμβιβάζεσαι ευκολότερα με κάτι άλλο - που, πολλές φορές, καταντάει και το μόνιμό σου!

Στα 50 και βάλε, το να μείνεις χωρίς δουλειά είναι σαν να ναυαγείς νύχτα σε πέλαγος άγνωστο. Οι κοινωνίες που έχουν τα θεμέλιά τους σε αυτό που ονομάζουμε «πολιτισμό» δεν αφήνουν ποτέ αυτούς τους πελαγωμένους ανθρώπους να πνιγούν. Απλώνουν ένα χέρι βοηθείας, τις πρώτες, δύσκολες ώρες του ναυαγίου. Σου ρίχνουν ένα σωσίβιο να πιαστείς, ώσπου να περάσουν τα δύσκολα και να ξανασηκώσεις κεφάλι.

Στον τόπο μας, αυτό το απλωμένο χέρι υπάρχει περισσότερο ως «εκπεφρασμένη πολιτική επιθυμία», παρά ως άμεση λύση όταν η ανάγκη το απαιτεί. Με αφύπνισε ως προς τούτο μια σπουδαία ομιλία που εκφώνησε στη Βουλή, προς τα τέλη του περασμένου Σεπτεμβρίου, ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος. Η έμφαση της ομιλίας του ήταν επάνω σε αυτό που τόσο κουραστικά πια ονομάζουμε «καθημερινότητα του πολίτη». Μίλησε απλά, και με συγκλονιστικά παραδείγματα.
Για τον άνθρωπο, φερ' ειπείν, που μένει χωρίς δουλειά στα 55 του, περιέγραψε ο κ. Λοβέρδος ένα μικρό γραφειοκρατικό μαρτύριο έως ότου λάβει το μικρό βοήθημα που δικαιούται (το σωσίβιο που λέγαμε) για τον πρώτο δύσκολο καιρό. Υπάρχουν πολύ καλά κοινοτικά προγράμματα ανακούφισης για αρκετές κατηγορίες συμπολιτών μας. Όμως, όπως επισήμανε στην ομιλία του ο κ. Λοβέρδος, η εφαρμογή των προγραμμάτων με τη διαδικασία χορήγησης μιας άδειας ή μιας βοήθειας, συντρίβουν τους ανθρώπους. Τους εξευτελίζουν.
Ανέφερε επίσης και την περίπτωση ενός συνταξιούχου ο οποίος έχει κάνει πολλές δουλειές και που η γραφειοκρατία της διαδοχικής ασφάλισης είναι τέτοια που τον κάνει να παίρνει σύνταξη μετά από δύο χρόνια περίπου από την ημέρα που βγαίνει, και ζητά ρουσφέτι για να την πάρει νωρίτερα ή, αν δεν έχει ρουσφέτι, ταλαιπωρείται δανειζόμενος.
«Το μεταπολιτευτικό κράτος που κατέρρευσε τον Αύγουστο του 2007 στις φωτιές, όταν δεν προστάτευσε τη ζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον της χώρας, αυτό το μεταπολιτευτικό κράτος έχει πια τελειώσει τη ζωή του. Ό,τι έχει μείνει είναι ταλαιπωρία για τον πολίτη» μου έλεγε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ σε μια πρόσφατη συζήτησή μας, αναγνωρίζοντας πως όση ευθύνη έχουν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, άλλη τόση, αν όχι και περισσότερη, φέρουν οι κυβερνήσεις του δικού του κόμματος.
«Το 2011, στις επόμενες εκλογές, αν δεν κάνουμε κάτι γι' αυτά τα θέματα της καθημερινότητας, θα θεωρεί ο πολίτης, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλαδή, ότι οι πολιτικοί τελειώσανε. Ότι "δεν τους χρειαζόμαστε, αφού δεν κάνουν τίποτα για μας". Κι αυτό που είδαμε στις πρόσφατες εκλογές, να έχουμε αναποφάσιστους μέχρι την Κυριακή της κάλπης, αυτό είναι κρίσιμο, και καταδεικνύει την απόγνωση στην οποία έχει περιέλθει ο κόσμος. Η αναποφασιστικότητά τους στις κάλπες δεν είναι επειδή είχαν δύο ή τρεις καλές λύσεις να επιλέξουν, αλλά επειδή είναι απαυδισμένοι οι πολίτες, δεν θέλουνε κανέναν».
Οι σκοτούρες και τα προβλήματα των απλών ανθρώπων δεν «λένε» τίποτα σε πολλούς πολιτικούς. «Μιλάμε για πράγματα που δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο, γι' αυτό και μας αποστρέφεται» παραδέχεται ο Α. Λοβέρδος. Και δίνει ένα παράδειγμα:
«Ένας νέος άνθρωπος 35 ετών ήρθε από τη Γερμανία, Έλληνας, ήθελε να ανοίξει μία μπιραρία. Παιδεύτηκε τόσο πολύ, δεν ξέρω αν ακόμη τα κατάφερε ο άνθρωπος, αλλά είπε με τους φίλους του "δεν θα μπω στη λογική της διαφθοράς, δε θα δωροδοκήσω". Βρήκε λοιπόν έναν γνωστό του νομικό, έναν άλλον λογιστή, και προσπαθούσαν τηρώντας τη νομιμότητα στο ακέραιο κάποια στιγμή να καταλήξουν, κι είχαν περάσει 18 μήνες και δεν είχαν άδεια!» Ένας ακόμα απογοητευμένος από την Ελλάδα πολίτης. Όσοι έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν, το κάνουν. Ο συγκεκριμένος νέος δεν αποκλείεται να άνοιξε την μπιραρία του τελικά στην Τουρκία και να 'ναι και πανευτυχής.

Όσοι δεν μπορούν να ξεφύγουν, όμως, όσοι βλέπουν τις ευκαιρίες τους στη ζωή να λιγοστεύουν, μένουν στο περιθώριο και μαραίνονται. Ο πιτσιρικάς, με όπλο τη ζωή που ακόμα απλώνεται μπροστά του, βρίσκει πιο εύκολα τη δύναμη να συμβιβαστεί με κάτι άλλο «μέχρις ότου...».

Άλλος, πιο ασυμβίβαστος, θα πετάξει και μια κοτρόνα. Ο πιο μεγάλος, πιο ταλαιπωρημένος από τη ζωή, βλέπει ακόμα και τις συμβιβαστικές επιλογές του να λιγοστεύουν. Ξέρω κάποιον που ήταν λογιστής σε ασφαλιστική εταιρεία, χρόνια 35, και τώρα ξεχορταριάζει κήπους στα νότια προάστια, και λέει «δόξα τω Θεώ».
Τα στηρίγματά του ελάχιστα. Έδωσε πολλά στον τόπο του, τόσα χρόνια εργαζόμενος. Πήρε πίσω ελάχιστα. Κι ακόμα τους ακούει να του υπόσχονται τα πάντα.
«Άντε στο διάολο, καραγκιόζηδες!»

Πηγή: http://www.lifo.gr/content/i88/x6/638.html

...Απρόβλεπτη ζωή...

Μου αρέσει η έκπληξη.
Το ότι ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει.
Γι’ αυτό και αξίζει η ζωή!...
Νομίζω ότι η ζωή έχει το πιο ευφάνταστο σενάριο..
Το σινεμά, ως γνωστόν, αντιγράφει τη ζωή…
Οι ιστορίες που έχω ακούσει και έχω δει να συμβαίνουν στις ζωές διαφόρων ανθρώπων, αν τις έβλεπα σε ταινία, θα πίστευα ότι ο σεναριογράφος είναι ένας θεότρελος τυπάκος που δεν ξέρει τι να κάνει και μας γεμίζει τη ζωή με φούμαρα και φαντασίες..
Κι όμως. Σε αυτό τον κόσμο μπορούν να γίνουν ΟΛΑ.
Ότι δεν φαντάζεσαι, ότι τώρα σου φαίνεται ακατόρθωτο και αδύνατο.
Το επόμενο λεπτό δεν είσαι ικανός να ξέρεις τι θα σου επιφυλάσσει και εκεί κρύβεται η γοητεία αυτού του ταξιδιού.
Αν όλα ήταν εύκολα, προδιαγεγραμμένα και προσιτά, ίσως και να έχανες την όρεξη σου από το πρώτο μήνα της ζωής σου.
Αν τα ήξερες όλα, ίσως να μην αφιέρωνες το χρόνο σου για να διαβάσεις αυτό το κείμενο.
Αν είχες από το πρώτο δευτερόλεπτο γευτεί την αληθινή αγάπη και τον απόλυτο έρωτα, ίσως τώρα να μην δίψαγες για να γνωρίσεις τον επόμενο.
Αν στεκόσουν στην αυλή του παραδείσου, ίσως να μην έμπαινες στον πειρασμό για να μοιραστείς με κάποιον τη χαρά του ταξιδιού και την προσμονή της εξερεύνησης ενός άλλου και ομορφότερου τόπου.
Αν είχες βιώσει μόνο ευτυχισμένες στιγμές, τότε θα ήσουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος… Γιατί δεν θα είχες γευτεί την εναλλαγή των συναισθημάτων… από χαρά σε λύπη και το αντίστροφο..
Αν είχες τα πλούτη όλου του κόσμου, θα είχες πάψει να επιθυμείς..
Αν είχες σταθεί τυχερός να γευθείς μόνο επιτυχίες στη ζωή σου, τότε δεν θα μπορούσες ποτέ να τις εκτιμήσεις!..
Δεν θα μπορούσες να διανοηθείς πόσο κάποιοι άλλοι δυσκολεύονται και όμως ίσως ποτέ να μην τα καταφέρνουν, αλλά παρόλα αυτά αν και λιγότερο επιτυχημένοι, είναι άξιοι γιατί θα έχουνε κερδίσει σε εμπειρίες..
Απλά άφησε τη ζωή να κυλήσει..
Και δέξου με πραότητα κάθε αλλαγή της.. θα γίνεις σοφότερος μέσα από αυτό.. όσο και αν τρέχεις, όσο κ αν αγωνιείς, τα πάντα θα αλλάζουν... πάντα!
Άλλωστε αυτό είναι η ζωή:
Ότι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια.

Επιλογές απο ταξιδια στην μπλογκόσφαιρα!..

Μετά από πρόσκληση του Αντώνιου και του Lockheart, ήρθε η σειρά μου να σας γράψω ποια blogs, μου αρέσει να διαβάζω!
Καταρχήν, να ξέρετε ότι δεν είναι εύκολη η θέση μου….. καθώς μόλις ένας μήνας blogging, σίγουρα δεν είναι ο ενδεικτικότερος χρόνος για να μπορώ να έχω τη καλύτερη εικόνα. Πολλά blogs σίγουρα δεν τα έχω εντοπίσει ακόμα και σίγουρα σε όλα δεν έχω μπορέσει να διαβάσω παλιότερα post σας!
Όπως και να έχει όμως, ήδη ακόμα και σε αυτό το λίγο χρονικό διάστημα, έχω ξεχωρίσει αρκετά! Σε σημείο η επιλογή να είναι ήδη αρκετά δύσκολη!!
Επειδή πολλοί έχουν ξεχωριστή θέση για εμένα, θα διαλέξω (με μεγάλη δυσκολία) από τρεις, μόνο και μόνο για να μην αρχίσω να σας λέω αναλύω και να ξημερωθούμε!
Λοιπόν μου αρέσει πολύ να διαβάζω τους εξής :
Από άντρες:
Lockheart: ένα blog από έναν αρκετά 'φιλοσοφημένο' συνομήλικο μου, που πάντα βρίσκει κάποιο ερώτημα, κάποια ιστορία να παρακινήσει την σκέψη σου... Ξεχωρίζει για τα ηθικά διδάγματα, τις μουσικές επιλογές και τις ψυχικές ανατάσεις του! Σπάνιο για την εποχή μας..

Adonios: ένα blog όπου σε κάθε επίσκεψη ξέρω πια ότι όλο και κάτι ενδιαφέρον θα έχει αναρτήσει .. ίσως με θέμα τεχνολογικό, ίσως συναισθηματικό, ίσως χιουμοριστικό.. μέσα σε όλα, πάντα με τις ιδιαίτερες μουσικές του προτιμήσεις..

Ammos sta malia mou: με ενδιαφέροντα posts, με αρκετά ευαίσθητες προσωπικές εξομολογήσεις.. (ιδιαίτερα ένα πρόσφατο post με συγκίνησε πραγματικά), με ωραίες κινηματογραφικές και μουσικές προτάσεις!...

Από Γυναίκες:

Fatale: Κείμενα γεμάτα συναίσθημα, κοντά στα δικά μου μουσικά γούστα, μα κυρίως επειδή όπως γράφει αγαπάει «την αλήθεια, τους ντόμπρους ανθρώπους αυτούς που έχουν ακόμα ΄μπέσα΄και φιλότιμο...»… fatale και εγώ!..

Μαρία-μικρό ανάλογο: ένα blog με πολύ ενδιαφέροντα posts που αν το ψάξεις ανακαλύπτεις μικρά διαμαντάκια..

Θαλασσομπερδεμένη: κατά καιρούς διάβαζα το blog της.. για την εξαιρετική γραφή της και κύριως την μεγάλη της αγάπη για το θαλασσινό στοιχείο.. πρόσφατα έχει διακόψει – ελπίζω προσωρινά – τις δημοσιεύσεις της.. ελπίζω όμως σύντομα να αρχίσει και πάλι το blogging!

Επίσης, πέρα από τα blogs σε μορφή κειμένων και σκέψεων, μου κεντρίζουν την προσοχή και κάποια πιο εξειδικευμένα blogs που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνο με κριτικές βιβλίων, κινηματογράφου, θεάτρου! Αυτά μπορείτε να τα βρείτε στο δεξί μέρος της σελίδας μου, στην κατηγορία Specialised Blogs! Επίσης λατρεύω να χαζεύω φωτογραφικά blogs! Τα πιο ζηλευτά είναι αυτά που έχω δίπλα αλλά σύντομα κάτι μου λέει ότι θα προστεθούν ακόμα περισσότερα!
Να είστε όλοι καλά, για να κάνουμε παρεούλα!
Όποιος επιθυμεί, τον προσκαλώ να γράψει κ αυτός τα δικά του!...

Επιστροφή Μαρμάρων..

Το βασικό επιχείρημα του Βρετανικού Μουσείου για τη μη επιστροφή των κλεμμένων Μαρμάρων του Παρθενώνα πλέον καταρρίπτεται, αν και οι υπεύθυνοι του προσπαθούν να αρνηθούν όλα όσα υποστήριζαν. Το Νέο Μουσείο, ωστόσο, αλλάζει τα δεδομένα. Και το στοιχείο αυτό καταγράφεται ήδη στο διεθνή Τύπο.

"Ήρθε η ώρα να γεμίσουμε τα κενά που οι Έλληνες έχουν αφήσει στο Νέο τους Μουσείο", έγραψε ενδεικτικά η βρετανική εφημερίδα "Guardian"».
Σε άλλο σημείο αναφέρει πως "Υπάρχει η ελπίδα ότι (το μουσείο) θα καταρρίψει το επιχείρημα ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν μπορεί να φιλοξενήσει σωστά τους θησαυρούς της χρυσής εποχής της".

"Με την αναπαραγωγή στον επάνω όροφο του ναού του Παρθενώνα στις ακριβείς διαστάσεις του, οι υποστηρικτές του λένε ότι τα μάρμαρα μπορούν να παρουσιαστούν στην αρχική τους διάταξη και πλαίσιο, με έναν τρόπο που δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει στο Βρετανικό Μουσείο" συνεχίζει η εφημερίδα.

Μια Αγγλική Επιτροπή έχει «ανεβάσει» στο διαδίκτυο την εξής ιστοσελίδα:

http://www.parthenonuk.com/

όπου πραγματοποιείται ψηφοφορία, για τα Μάρμαρα τού Παρθενώνα. Η ψηφοφορία ερευνά τις απόψεις όλων των Χωρών για το αν συμφωνούν στο να επιστραφούν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στην Ελλάδα και να τοποθετηθούν σε ειδικό Μουσειακό χώρο στο νέο μουσείο της Ακρόπολης. Η Ψηφοφορία είναι ανοικτή στους πολίτες όλων των χωρών, αν θέλετε μπορείτε να πάρετε θέση. Ψήφο YES!! Ενημερώστε και άλλους να ψηφίσουν, όσοι περισσότεροι τόσο υψηλότερη η φωνή μας!...

Συχνά θυμάμαι τη διεκδίκηση που είχε ξεκινήσει η Μελίνα Μερκούρη ως Υπουργός Πολιτισμού. Αξίζει να παρακολουθήσετε το παρακάτω βίντεο.. Δείτε πυγμή και πάθος! Δεν χωράει σύγκριση..με τους επόμενους Υπουργούς Πολιτισμού, έως και τον σημερινό.. τον κ. Λιάπη. Αναρωτιέμαι δεν θα ήταν τουλάχιστον σωστό, οι εκάστοτε Υπουργοί Πολιτισμού να έχουνε κάποια έστω στοιχειώδη επαφή με το αντικείμενο?

Νέο Μουσείο της Ακρόπολης

Στο προηγούμενο post συζητήσαμε για την Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την Ακρόπολη, σκέφτηκα σήμερα να αναφερθώ στο πολυαναμενόμενο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης..

Το τελευταίο καιρό, αν έχετε περπατήσει βράδυ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχουν κερδίσει το βλέμμα σας, οι μεγάλες γυάλινες επιφάνειές του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, πάνω στις οποίες αντικατοπτρίζεται ο ναός!

Επίσης, σίγουρα θα έχετε δει τους τρεις γερανούς που μεταφέρουν γλυπτά και μέρη από τις μετόπες και τις ζωφόρους, από το προαύλιο του παλαιού μουσείου στο χώρο κοντά στο Θέατρο του Διονύσου και έπειτα στο νέο μουσείο της Ακρόπολης.
Έχει αρχίσει η μεταφορά όχι μόνο των 250 εκθεμάτων που βρίσκονταν στο παλαιό μουσείο, αλλά και 80 ακόμα μεγάλων αντικειμένων, τα οποία παρέμειναν στις αποθήκες και θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά σε κοινό, αναδεικνύοντας τη διαχρονική ιστορία της Ακρόπολης από την προϊστορία έως και την ύστερη αρχαιότητα.

Προσωπικά, δεν μπορώ να πω οτι με τρελαίνει αυτό το μεγαθήριο...αλλά ανυπομονώ να το δω όταν θα είναι έτοιμο. Τόσο καιρό απο παράταση σε παράταση .. μας πάνε!

Έως τότε μπορείτε να παρακολουθείτε την εξέλιξη της διαδικασίας, με βίντεο και εικόνες στο http://www.newacropolismuseum.gr/.

Στο παρακάτω βίντεο, δείτε μια εικονική περιήγηση στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.. πως θα είναι οι χώροι, που θα είναι τα κάθε λογής εκθέματα.. κλπ

Στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου..

Υπάρχουν αρκετά πράγματα που αγαπάω στην Αθήνα…
Ένα από αυτά είναι σίγουρα .. ένας περίπατος στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου..

Δεν ξέρω αν ισχύει.. αλλά λέγεται ότι οι αρχαίοι έλληνες έχτιζαν τους ναούς σε χώρους όπου υπήρχε μια ιδιαίτερη ενέργεια. Λένε ότι δεν ήταν ποτέ τυχαία η επιλογή της τοποθεσίας ενός ναού. Ίσως όλα αυτά να είναι απλά μυθολογίες. Όπως και αν έχει όμως, ακόμη και τίποτα από αυτά να μην ισχύει, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για ένα από τα ομορφότερα μέρη της πόλης, που αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου… ένας τόπος που ενεργειακά μου κολλάει πολύ.
Έχω περάσει πολλές στιγμές της ζωής μου, περπατώντας και ακούγοντας μουσική σε αυτό το δρόμο.. Στιγμές ευτυχίες, αλλά και στιγμές όταν αισθανόμουν βυθισμένη στην αποτυχία..
Η αύρα του χώρου είναι απίστευτη. Για την ακρίβεια..με μαγεύει..

Όμορφα είναι το καλοκαίρι με τις παραστάσεις του Ηρωδείου και τις μυριάδες των ανθρώπων που ξεχύνονται στο δρόμο..

Όμορφα είναι τη περίοδο της έκθεσης του βιβλίου, όπου η περιοχή γεμίζει με κόσμο, βιβλία, εκδηλώσεις…

Όμορφα είναι και το χειμώνα, με τους διάφορους καλλιτέχνες στο δρόμο δεξιά και αριστερά να προσπαθούν να κερδίσουν την προσοχή του κάθε περαστικού.

Οποιαδήποτε όμως περίοδο του χρόνου και αν πας, τη ματιά σου θα την κεντρίσει ο βράχος της ακρόπολης. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για την επιβλητικότητα του μνημείου. Ίσως όμως αξίζει μια σύντομη αναφορά στην ιστορία της Ακρόπολης.

Ο λόφος της ακρόπολης κατοικήθηκε για πρώτη φορά περίπου το 3500-3000 π.Χ.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. αρχίζει ουσιαστικά η πραγματοποίηση του φιλόδοξου οικοδομικού προγράμματος του Περικλή.
Τον 6ο αιώνα μ.Χ. τα μνημεία του λόφου της Ακρόπολης μετατρέπονται σε χριστιανικές εκκλησίες. Ενώ τα Προπύλαια χρησιμοποιούνται ως ανάκτορα των Φράγκων ηγεμόνων της πόλης (1204).
Το 1456 η Ακρόπολη γίνεται οθωμανικό φρούριο.
Το 1687 η Ακρόπολη πολιορκείται από τον Μοροζίνι, ενώ στις 26 Σεπτεμβρίου βομβαρδίζεται από τους Ενετούς. Ο Παρθενώνας ανατινάζετε, ενώ είχε μετατραπεί σε πυριτιδαποθήκη. Μέχρι τότε το μνημείο είχε διατηρηθεί αμετάβλητο.
Το 1801-1082 ο λόρδος Έλγιν αφαιρεί με απίστευτη βαρβαρότητα γλυπτά από τον Παρθενώνα, από το ναό της Αθηνάς Νίκης και το Ερεχθείο, καταστρέφοντας ανεπανόρθωτα τα μνημεία.
Το 1822 η Ακρόπολη έρχεται στην κυριαρχία των Ελλήνων, με πρώτο της φρούραρχο τον Οδυσσέα Ανδρούτσο. Από το 1835 αρχίζουν οι πρώτες ανασκαφές στο βράχο.
Από το 1885 έως και το 1890 συντελείται οργανωμένη ανασκαφή από τον Παναγιώτη Καββαδία.
Στις αρχές του 20ου αιώνα έχουμε τις πρώτες εκτενείς αναστηλωτικές εργασίες από τον Ν. Μπαλάνο.΄

Η μοναδικότητα του Παρθενώνα έγκειται στις τέλεια αρμονικές αναλογίες του μέχρι την παραμικρή του λεπτομέρεια· μολονότι ο ναός αυτός ήταν μεγαλύτερος από τους άλλους δωρικούς ναούς της εποχής του (με 8x17 κίονες, αντί για 6x13 που συνηθίζονταν τον 5ο αι. π.Χ.), οι αναλογίες του ήταν τόσο αρμονικές, ώστε να του προσδίδουν εκπληκτική ομοιογένεια μορφής, μνημειώδη μεγαλοπρέπεια και πρωτοφανή χάρη σε σύγκριση με τους πιο βαρείς δωρικούς προκατόχους του.

Η αρχιτεκτονική του με τις εκλεπτύνσεις, τις δυσδιάκριτες αποκλίσεις από την κατακόρυφο και την οριζόντια κατεύθυνση και με τις αρμονικές αναλογίες.

Ο στυλοβάτης παρουσίαζε ελαφρά τυμπανοειδή καμπύλωση, οι κίονες απέκλιναν από την κατακόρυφο προς το κέντρο του ναού και η συνολική σχεδίαση ήταν πυραμιδοειδής. Με αυτό τον τρόπο επιτυγχανόταν μία κίνηση προς τα μέσα και προς τα πάνω που μετέτρεπε τον Παρθενώνα σε ένα παλλόμενο οργανικό σύνολο.

Ένα αμυδρό «φούσκωμα» στο μεσαίο τμήμα των κιόνων, απέδιδε οπτικά το γεγονός ότι οι κίονες σήκωναν μεγάλο βάρος. Οι αναρίθμητες αυτές λεπτότητες σχεδιάστηκαν με μεγαλοφυή τρόπο και εκτελέστηκαν με απαράμιλλη μαθηματική ακρίβεια.

Όσοι επιθυμείτε μια εικονική περιήγηση στον Παρθενώνα, επισκεφτείτε το παρακάτω link:
http://www.vgreece.com/index.php?category=1110#vt3

Ο Παρθενώνας .. και η .. Διονυσίου Αρεοπαγίτου πολλά χρόνια πριν.. Εμείς προφανώς δεν υπήρχαμε.. πάντως τίποτα δεν της έλειπε και τότε..

Ενόψει της αυριανής εκλογής…

Δεν ξέρω για εσάς ..
Προσωπικά έχω σιχαθεί τόσο τους πολιτικούς, που έχω πάψει να παρακολουθώ τις ειδήσεις! Αυτή η απίστευτη διπροσωπία, η ψευτιά… Το πως τρώγονται μεταξύ τους…, ξεχνάνε στη στιγμή ότι είπανε πριν από λίγο, σου υπόσχονται μεγάλα ΘΑ και προσπαθούν να σε πείσουν ότι την επόμενη φορά θα τα καταφέρουν καλύτερα. Ζητάνε μια ευκαιρία ακόμη, λες και σε εμάς έδωσε ποτέ κανείς τους έστω ΜΙΑ ευκαιρία…

Υποσχέσεις μέχρι την αμέσως επόμενη των εκλογών, που όλα μένουν ίδια......
Η σύγχρονη ελληνική πολιτική πραγματικότητα με βρίσκει παγερά αδιάφορη.
Νιώθω ότι δεν υπάρχουν πρότυπα..
Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ αξιόπιστος που να μπορείς να βασιστείς, να σε κάνει να τον πιστέψεις, να έχει κάποιο όραμα, ειλικρινείς προθέσεις.
Αντίθετα, στα αυτιά μου οι υποσχέσεις τους φτάνουν ως απεγνωσμένες απόπειρες να μην χάσουν την καρέκλα τους.
Αύριο δεν θα παρακολουθήσω καθόλου στατιστικά και αποτελέσματα. Ήδη έχω πάθει ένα overdose από τις πρόσφατες εκλογές..
Εύχομαι να αξιωθεί αυτή η χώρα κάποια στιγμή να κυβερνηθεί από ανθρώπους με μεράκι και πραγματική αγάπη προς αυτή.

Μακρινή Θάλασσα.

Μακρινή θάλασσα.

Στην άκρη της ένας μοναχικός φάρος.

Φέγγει σιωπηλά. Προσπαθεί να αντισταθεί στο απέραντο σκοτάδι και στην αλμύρα.
Μέσα του ένας φτωχός αλλά ονειροπόλος φύλακας….
Η δουλειά του ιερή.
Η συντήρηση του φωτός του φάρου.
Σηματοδότης – φωτοδότης

Φέτος ο καιρός έχει τρελαθεί.
Δεν ξέρεις αν θα έχει μπουνάτσα ή θύελλα.
Αλλάζει στα ξαφνικά.

Στην ηρεμία τα πάντα στέκουν γαλανά μα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο όλα αγριεύουν.

Τα πάντα σκοτεινιάζουν, η θάλασσα αγριεύει, η αφροί πολλαπλασιάζονται και όλοι κρύβονται μέσα στα σπίτια τους.
Ο φρουρός του φάρου στέκει πίσω από το τζάμι και αγναντεύει τη θάλασσα μπροστά του.
Ξέρει ότι δεν υπάρχει καλύτερη θέση!
Έχει την πιο προνομιακή θέα.
Έξω ο αέρας μανιακός κλέφτης, τα πάντα τα σκορπά.

Οι βάρκες παλεύουν, οι ναυτικοί θα σταυροκοπιούνται και κρυφά θα ονειρεύονται το πλησιέστερο λιμάνι.
Ο φρουρός του φάρου αγρυπνά.
Δεν θα πάει πουθενά. Κοιτά το φως που αναβοσβήνει και αναπολεί τα χρόνια και τις στιγμές που πέρασε.
Περίεργα παιχνίδια μας παίζει η ζωή. Στα παλιά του ‘εγώ’, ίσως να σκεφτόταν άλλες ημέρες. Ίσως να μην φαντάζονταν την ηδονή που θα του χάριζε η ζωή στο φάρο.
Ίσως να ζήλευε τους πολυταξιδεμένους.
Τώρα όμως το ξέρει!..
Μέσα από το φάρο του, από τα έργα της finos film, από το απέραντο γαλάζιο του ουρανού, με το στοργικά κρυμμένο Θεό του, τα άπειρα βράδια ξενυχτιού και σκόπιμης απομόνωσης από τον κόσμο, τη μελέτη των αστεριών και τη γεμάτη άδεια φωλιά του….
Το ξέρει, από όλους πιο πολλά έχει ζήσει. Και ας πορεύτηκε στους πέντε τοίχους και ας έμεινε μήνες αποκομμένος και από τους ανθρώπους μοναχός!
Ταξίδεψε η ψυχή ..
…… και αυτό του φτάνει…

«Ποτέ μη πεις δεν έζησες
αφού μακριά δεν πήγες,
μες την αυλή σου αν θα ζεις,
όλους τους κόσμους είδες.»

με αληθινά ένστικτα,
με ανοικτά μάτια,
μια ορεξάτη και μια εγκάρδια ζωή!

Ξεσπάστε ελεύθερα!!!

Δευτέρα πρωί..

Μετά από το χθεσινό κυριακάτικο πρωινό.. με τη χαλαρότητα και την μοναδικότητα του .. όπως αναλυτικά την περιγράψαμε.. ήρθε το σημερινό πρωινό της ΔΕΥΤΕΡΑΣ… να μας αποδείξει οτι τίποτα δεν διαρκεί για πάντα..

Δευτέρα!

Μέρα μισητή για πολλούς..
Πόσοι ξυπνήσαμε εύκολα σήμερα? Πόσοι παρακαλάγαμε για λίγα λεπτά ύπνου παραπάνω?..
Ελάτε μια Δευτέρα είναι και θα περάσει!!!

Σας προτείνω μια καταπληκτική διέξοδο στο άγχος σας..

Μπείτε στο παρακάτω link και σπάστε τα ΟΛΑ!

http://www.eyegas.com/cubiclefreakout/cubicleFreakout.swf

Yes!!!! Τώρα σας εύχομαι Καλή Εβδομάδα :))

Kυριακάτικο πρωινό..

Μια από τις μεγαλύτερες ευτυχίες στη ζωή είναι να μπορείς να σκέφτεσαι και να νιώθεις!

Να μπορείς να ζεις τη στιγμή..
Πάντα πίστευα ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ακριβό από το δωρεάν!!
Όλα όσα πραγματικά αξίζουν στην ζωή είναι απλούστατα. Αρκεί να απλώσεις το χέρι και να τα πιάσεις..
Τι μεγαλύτερη ευτυχία από το να ξυπνάς το πρωί της Κυριακής, να φτιάχνεις καφεδάκι – και να μπορείς να το απολαύσεις χωρίς βιασύνη – να ακούς την αγαπημένη σου μουσική, να διαβάζεις ένα ωραίο βιβλίο, ή μια κυριακάτικη εφημερίδα, και να κοιτάς έξω από το παράθυρο τη βροχή!
Θεωρώ τη βροχή ευλογία!..
Χαίρομαι όποτε βρέχει και δεν χρειάζεται να βγω, αλλά μπορώ να κάτσω σπίτι να τη χαζέψω.. ίσως επειδή σπανίζουν πλέον στην Αθήνα τέτοια φθινοπωρινά πρωινά όπως το σημερινό!!

Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα..

...θα ξαναέβαφα ΓΑΛΑΖΙΑ τη θάλασσα..



Is it a sign of the times? Is man an intelligent beast trained to commit legitimate crimes?
I go through history's pages and see how profit was guirding empires to slay places.
Years of fire, strife and sorrow while the so-called benefactors were snatching lands. From the crusaders to the conquistodores, disrespectful conquerors treating natives like whores.

Today I hear Lebanese babies cry, i see imperialistic minds crossing the line.
Smart bombs, stolen moments they chew other countries riches as if they were rodents.
mankind is in an open war with nature we intervene without respecting the structure.
People! They're cutting down Amazons trees and mother earth still counts her casualties if I could change something in the world I would turn the sea blue again and feed the poor.

Το σύστημα νοσεί....εμείς όχι!!

Σουρεαλιστική .. πραγματικότητα!!
Μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω το σημερινό πρωινό μου. Βρέθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Απλά: χάος. Να τα ξανάλεμε? Αγένεια, αλαλούμ, κομφούζιο, -----..
Περίμενα περίπου 1,5 ώρα μέχρι να έρθει η σειρά στο ταμείο για να με καθοδηγήσουν στο αντίστοιχο γραφείο. Αφού λοιπόν έχασα σχεδόν δύο ώρες περιμένοντας, ανάμεσα σε νευρικούς και αλλόφρονες συμπολίτες .., ήρθε η θεϊκή στιγμή να πάω στην υπάλληλο… Ώρα 10 π.μ.
- «Καλημέρα σας! Για μια αιμοληψία»
- «Ελάτε αύριο. Σήμερα τελειώσαμε..»
- «Παρακαλώ?»
- «Φύγετε δεσποινίς μου! Ελάτε αύριο είπαμε. Δεν κάνουμε άλλες αιμοληψίες σήμερα.»
- «Μα περίμενα τόση ώρα! Έχω πάρει 2 νούμερα προτεραιότητας!»
- «Ε, τι μου το λέτε? Συζήτηση θα πιάσουμε τώρα? Ελάτε έχουμε και άλλες δουλειές, μας καθυστερείτε!»

Εκείνη τη στιγμή όταν κάθε νωχελική που έτυχε να γίνει δημόσιος υπάλληλος και να νιώθει ότι έχει ….. γίνει ....ο πάπας ο ίδιος – πραγματικά τι κάνεις? Την καταγγέλλεις? Την βρίζεις?

Προσωπικά κράτησα τη ψυχραιμία μου.. μία γιατρός από άλλο τμήμα βλέποντας με μου είπε: «Δεσποινίς, όλες αυτές στο συγκεκριμένο τμήμα είναι ιδιότροπες, έτσι λειτουργούν.. μέχρι τις 10.. Απλά την επόμενη φορά πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, εδώ μέσα είμαστε μπάχαλο..»

Αυτό που με τρομάζει στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα είναι ότι χάνεται η ανθρωπιά, η χαρά του να εξυπηρετείς και να είσαι ευγενής. Με τρομάζει η αγένεια! Ας είναι, αύριο το πρωί και πάλι εκεί θα είμαι.. Θα αντισταθώ, μπορεί και να της χαμογελάσω! Δεν πρόκειται να κάνω τη χάρη σε κανένα να με 'ρίξει', δεν πρόκειται να δώσω αξία σε κανένα ουρλιάζοντας.. Θα αντισταθώ μέχρι να κάνω τη δουλειά μου και εννοείται με το τρόπο μου θα προσέχω για να έχω!...